Παιδί μεταναστών, γεννημένος στη Γερμανία, εξαιρετικός χαρακτήρας και ηθοποιός, ο Λεωνίδας Κακούρης, ο τρομερός “Δούκας” των “Άγριων μελισσών”, ο “Τίμος Δράκος” της “Λάμψης”, ο “Νικόλας Άσιμος” του θεάτρου, ένα μόνο πράγμα φοβάται στη ζωή του: την εσωτερική του “φυλακή”.
Αυτό το “κάτεργο” που λέγεται “κατάθλιψη” και που κάποια δύσκολη στιγμή το βίωσε.
Θεωρεί ότι το “Διαφάνι” είναι η Ελλάδα και πως ο Δούκας, είναι “ρολάρα”.
Τον ξεκουράζουν τα παιδιά του, η μουσική της γυναίκας του και οι λίγες δικές του στιγμές, με φίλους και ένα καλό τσίπουρο….
Ως παιδί μεταναστών τώρα με αυτή την έξαρση του μεταναστευτικού, έχετε μια άποψη;
Είμαι καθαρόαιμο παιδί μεταναστών, ο πατέρας μου 20 χρόνια δούλευε σε εργοστάσιο στη Γερμανία. Μόνο συμπάθεια έχω. Θέλω να πω ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε σαν λαός τι σημαίνει μετανάστευση και προσφυγιά, το έχουμε ζήσει στο πετσί μας στην πολύ πρόσφατη ιστορία. Να μη χάνουμε τη μνήμη μας σαν λαός. Έχουμε μνήμη ψαριού σε πολλά πράγματα. Βέβαια, δεν υπάρχουν δομές για να φιλοξενηθεί τόσος κόσμος. Νομίζω ότι κάθε άποψη που πηγαίνει στα άκρα είναι λάθος, πρέπει να λειαίνουμε λίγο τις γωνίες.
Δεν ξέρω αν πολλοί γνωρίζουν ότι ήσασταν ο Τίμος Δράκος στη Λάμψη.
Για δυο χρόνια έπαιξα κυρίως για οικονομικούς λόγους. Εκείνη την εποχή, το να παίρνεις μέρος σε μία σειρά καθημερινή, όπως ήταν η «Λάμψη», ήταν κατά κάποιο τρόπο «στίγμα», δηλαδή αν δεν είχες κάποια ισχυρή προσωπικότητα σαν ηθοποιός, όπως ήταν η Κάτια -που είχε κάνει τη διαδρομή που είχε κάνει, και φυσικά τη στήριξε από την αρχή μέχρι το τέλος- κινδύνευες να φανείς σαν διάττων αστέρας, και αυτό ήταν κάτι που με φόβιζε και με τρόμαζε. Είχα μπει στη “Λάμψη” μία πολύ δύσκολη στιγμή. Είχα την απώλεια του πατέρα μου, είχε σκοτωθεί με ένα ταξί… Είχα ένα θέμα, κληρονόμησα ένα χρέος στην ουσία και μπήκα για τα χρήματα γιατί δεν μπορούσα να ζήσω…
Είστε παιδί του Εθνικού, δεν είναι;
Ναι αριστούχος. Αποφοίτησα το ’89, τη χρονιά που ήταν ο Άλκης Κούρκουλος, ο Κώστας Κόκλας, ο Αλέξανδρος Ρήγας, η Ελευθερία Βιδάκη. Με προσέλαβε το Εθνικό σε μία δύο παραστάσεις. Σαν παιδί του Εθνικού ένιωθα ότι ήθελα να κάνω πράγματα και τότε ξεκίνησα, έκανα μία οντισιόν, για τη Μάγια Λυμπεροπούλου. Είχα την τύχη να με πάρει, κατέβηκα στην Πάτρα και έβγαλα εκεί μια δεύτερη σχολή παίζοντας μέσα σε δύο χρόνια 9 διαφορετικούς ρόλους σε ένα θέατρο ρεπερτορίου, γεμάτο εντελώς διαφορετικά έργα, και η Μάγια ήταν σε μία πολύ δημιουργική φάση και το θέατρο σε μία καλή εποχή.
Πώς σκεφτήκατε να γίνετε ηθοποιός;
Στο γυμνάσιο ξεκίνησα με έναν συμμαθητή μου. Γράφαμε σατιρικά σκετς, αρχικά για τους καθηγητές μας, σατιρίζοντάς τους. Ξεκινήσαμε να κάνουμε παραστάσεις στο σούπερ σταρ τότε, σαν πειραματικό ας πούμε, και ερχόταν πολύς κόσμος. Μας άρεσε, γράφαμε έργα κείμενα, σκηνοθετούσαμε και κάπου μεταξύ σοβαρού και αστείου άρχισα να το βλέπω πιο ζεστά. Από την άλλη, το θέατρο είναι κάτι που εμπεριέχει όλες τις τέχνες, και από μικρός ένιωθα μεγάλη αγάπη με οτιδήποτε έχει να κάνει με μουσική, ποίηση, λογοτεχνία, θέατρο, διάβασμα. Όλα αυτά στο θέατρο τα συναντάς από διαφορετικούς δρόμους, από διαφορετικούς ανθρώπους και καλλιτέχνες, και κάνει αυτή τη δουλειά πολύ ενδιαφέρουσα και ξεχωριστή.
Κάποια στιγμή στην ζωή του ξεκίνησε να κάνει κλασική κιθάρα και ερωτεύτηκε την δασκάλα του! Την παντρεύτηκε και έχει σήμερα μαζί της δυο παιδιά που λατρεύει….
Στο σπίτι υπάρχει το θέατρο και η μουσική συνυπάρχουν; Εσείς κάνετε πρόβες και η γυναίκα σας παίζει βιόλα;
Πιο πολύ στο σπίτι η Αλίκη είναι μαμά, πηγαίνει το πρωί, παίζουν τις συναυλίες τους, τα κομμάτια τους, τις ηχογραφήσεις τους και αυτά, αλλά ναι το σπίτι είναι καλλιτεχνικό.
Ποιοι είναι οι ρόλοι που σας έχουν σημαδέψει; Ποιους ηθοποιούς είχατε πρότυπο στη ζωή σας, δεν ξέρω αν είχατε….
Συγκεκριμένο πρότυπο όχι, ούτε σταθμούς είχα. Φυσικά κάποιοι ρόλοι πήγαν καλύτερα, κάποιοι άλλοι ίσως να μην πήγαν τόσο καλά. Το ωραίο με αυτή τη δουλειά είναι ότι δεν είσαι ένας γλύπτης που θα φτιάξει το γλυπτό του, θα το βάλει στην άκρη και αυτό θα αναγνωριστεί αν όχι σήμερα, μπορεί αύριο. Εμείς είμαστε εξαργυρώσιμοι εκείνη τη στιγμή.
Αυτό που δίνεις δεν το μετράς, ούτε μπορείς να καταλάβεις τι ακριβώς είναι αυτό που συμβαίνει αλλά αισθάνεσαι από αυτή την βαθιά σιωπή -που υπάρχει όταν το θέατρο είναι θέατρο- υπάρχει μέθεξη πάνω στη σκηνή, υπάρχει αυτή η επικοινωνία ανάμεσα στον κόσμο και τον ηθοποιό που νιώθεις ότι η προσοχή, τα μάτια του, το μυαλό του, το βλέμμα του είναι εκεί, ότι τον έχεις σηκώσει από την καρέκλα του και τον έχεις πάει αλλού.
Δεν ονειρεύομαι ρόλους, ονειρεύομαι συνθήκες και συνεργασίες. Να πηγαίνω σε ένα θέατρο και σιγά σιγά να έρχεται το σκηνικό, να παίζεις με το σκηνικό, να έρχονται τα κουστούμια, να πηγαίνεις να κάνεις πρόβα στο θέατρο, και όχι στα σπίτια δεξιά και αριστερά, να παίζεις ένα σταθερό διάστημα, Τετάρτη με Κυριακή, να βλέπεις το έργο να βελτιώνεται, να αλλάζει, να υπάρχει μία φροντίδα, παραγωγή, για παραστάσεις απλές, θεάτρων 200- 300 ατόμων.
Θα μπορούσατε να κάνετε κωμωδία;
Η κωμωδία είναι το αγαπημένο μου είδος, γιατί έχω κάνει και πολύ λίγη. Μου αρέσει πάρα πολύ και δεν τη θεωρώ καθόλου εύκολο είδος, αλλά από την άλλη δεν θα πω είναι πιο δύσκολη και πιο εύκολο το δράμα.
Ο ηθοποιός μπαίνει στο ρόλο και δυσκολεύεται να βγει μετά; Αυτό που ζεις δυο ώρες στη σκηνή φεύγει εύκολα;
Φεύγει, αλλά δεν φεύγει μετά την παράσταση, θέλεις ένα διάστημα να αποφορτίσεις, να φύγει αυτή η ένταση που έχεις μαζέψει, όλη αυτή η ενέργεια που έχεις πάνω σου. Δεν είναι εύκολο, δεν κατεβάζεις ένα διακόπτη και φυσικά εξαρτάται τι κάνεις στη σκηνή. Είναι κάποιοι που κάνουν περίπατο και άλλοι που βγάζουν την ψυχή τους.
“Ο Δούκας είναι ρολάρα”
Ας πάμε τώρα και στις “Μέλισσες”. Μιλήστε μου λίγο για τον “κακό” Δούκα.
Θα αλλάξω επίθετο, θα το κάνω Καλούρης! Τα τελευταία χρόνια πάω από κακό σε κακό! Είναι ρολάρα, γιατί, δεν είναι και εύκολο να παίξεις τους κακούς, πρέπει να τους κατανοήσεις… να τους συγχωρέσεις σαν δικηγόρος υπεράσπισης, να τους αφομοιώσεις για να μπορέσεις να τους αποκαλύψεις. Αλλιώς θα δείχνεις έναν που “γαβγίζει”, που δεν λέει τίποτα. Άρα φτάνεις μέχρι εκεί. Όταν τον περάσεις όμως από 40 κύματα και δείξεις και στον θεατή ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ο κακός, γιατί όμως, τι έγινε και είναι κακός; Γεννήθηκε και είπε “θα γίνω κακός”; Κάτι έχει υποστεί και αυτός κάτι του συνέβη, κάτι πήγε στραβά.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει στον Δούκα;
Όχι, δεν εννοούσα τον Δούκα. Είναι και αυτός ένας άντρας, κατ’ εμέ ανάπηρος. Έχει κτίσει ένα προσωπείο εξουσίας, δύναμης σκληρότητας, για να μπορέσει να κρύψει αυτό το ανολοκλήρωτο παιδί που ένιωθε πάντα μειονεκτικά σε σχέση με τον πατέρα του, που είχε πολύ σκληρή αντιμετώπιση, που πάντα πάλευε να επιβεβαιωθεί από τον πατέρα με αποτέλεσμα να συμβαίνει το ίδιο λάθος, η ιστορία να επαναλαμβάνεται, να κάνει το ίδιο λάθος στα παιδιά του και συγκεκριμένα στον Κωσταντή.
Με τη Μυρσίνη, ποια είναι η σχέση του Δούκα;
Υπάρχει έρωτας μεγάλος. Ο Δούκας, μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει περίπτωση να σηκώσει τα μάτια του να δει άλλη γυναίκα. Μέχρι στιγμής! Δεν ξέρουμε τι θα γίνει παρακάτω! Σκέψου ότι είναι και 25- 30 χρόνια ζευγάρι. Δεν ξέρω και δεν έχω φτάσει στο σημείο που ο Δούκας έχει μάθει για την απιστία της γυναίκας του.
Το όνομα του χωριού πως βγήκε;
Τι είναι η Ελλάδα; Διαφάνι… Και βλέπεις πόση διαφάνεια υπάρχει στο Διαφάνι! Όλα από κάτω, όπως όλα στην ελληνική επαρχία. Γι’ αυτό έχει πιάσει τον κόσμο. Δεν έχει να κάνει μόνο με μια ερωτική ιστορία, έχει να κάνει με τον απλό άνθρωπο, τον μεροκαματιάρη, τον φτωχό, για τη γυναίκα που είναι πιο ανεξάρτητη, τις τρεις αδερφές, που σιγά σιγά θα δούμε τους διαφορετικούς χαρακτήρες, που είναι έτσι, πολύ ωραία φτιαγμένο, τώρα στην αρχή. Αλλά επίσης, είναι πολύ ωραίο που θα αρχίσει αυτό το πουλόβερ σιγά σιγά να “ξηλώνεται”.
Ξηλώνεται;
Θα “ξηλωθεί” … γιατί η μικρή μεγαλώνει, η ζωή περνάει, τα πράγματα αλλάζουν. Δεν θα είναι εύκολο!
Μιλάει με τα καλύτερα λόγια για τους ηθοποιούς της σειράς, την Κατερίνα Διδασκάλου, τη Μαρία, όλους. Τις πλάκες που κάνουν το γέλιο στα γυρίσματα…
Ο Λεωνίδας της καθημερινότητας
Ποιος είναι ο Λεωνίδας στην καθημερινότητά του; Έχετε χρόνο να καθίσετε λίγο με τα παιδιά σας;
Βρίσκω χρόνο, και στο σχολείο θα τα πάω και στις δραστηριότητες αν μου επιτρέπουν τα γυρίσματα. Βέβαια η γυναίκα μου είναι με πιο σταθερό ωράριο, έχει επωμιστεί πολύ μεγάλο βάρος αλλά τους αφιερώνω χρόνο φυσικά και μου κάνει και μένα πολύ καλό.
Έχετε φόβους, αγωνίες; Τι φοβάστε πιο πολύ;
Την εσωτερική μου “φυλακή”. Έχει τύχει να μπω σε αυτό το “κάτεργο”. Να μην ξαναβρεθώ σε αυτή τη θέση φοβάμαι. Νιώθεις μετέωρος, κενός, αδιάφορος, χωρίς ενέργεια.
Είναι ένα είδος κατάθλιψης;
Ναι, έχω παλέψει με αυτό το “θηρίο”. Αυτό κάνει παιχνίδι και εσύ ακολουθείς, αλλά ευτυχώς μαθαίνεις να τιθασεύεις τον εαυτό σου…
