Έχει κάνει πάνω από 100 ντοκιμαντέρ, μικρού και μεγάλου μήκους ταινίες σαν το Agora και έχει πάρει 45 βραβεία.
Αυτήν την περίοδο τον απολαμβάνουμε στο Open. «Οι Πειρατές του Αιγαίου», η νέα σειρά ιστορικών δραματοποιημένων ντοκιμαντέρ φέρει την υπογραφή του και αφηγείται την ιστορία της Ανατολικής Μεσογείου και του Αιγαίου πελάγους από τον 15ο ως τον 19ο αιώνα δηλαδή από την πτώση της Κωνσταντινούπολης, μέχρι την σύσταση του ελληνικού κράτους.
Ο δημιουργός του “Εξάντα”, ο Γιώργος Αυγερόπουλος μάς μιλά για μια άλλη τηλεόραση, αυτή που σου ανοίγει ένα “παράθυρο” στον κόσμο, σε κάνει καλύτερο άνθρωπο και αν μη τι άλλο δεν προσβάλλει την αισθητική σου.
Σε τσίμπησε και σένα το μεράκι της δημοσιογραφίας από νωρίς, ε;
Χμ! Ήμουν 17 χρονών όταν πρωτοπήγα στην “Ακρόπολη” μαγεμένος από το χαρτί. Ήταν οι εποχές που σηκωνόμασταν όρθιοι όταν έμπαινε ο διευθυντής στην αίθουσα, αλλά πολύ γρήγορα μόλις είχε ανοίξει και η ιδιωτική τηλεόραση με μάγεψε η κινούμενη εικόνα. Σκέφτηκα τότε, τι ωραία έχεις δυο λόγους να πεις αυτό που πρέπει. Τον λόγο σου και τη δύναμη της εικόνας. Απλά έπρεπε να μάθω την τεχνική, γιατί και αυτό σαν μια ξένη γλώσσα είναι. Με παίρνει τότε ο Λεβεντογιάννης στο Mega και τα βράδια αρχίζω να “κολλάω” στους μοντέρ να μου δείχνουν πώς κόβουν το βίντεο, γιατί εκεί κ.λπ. Και μετά στους οπερατέρ για την τέχνη της κάμερας.
Ποιο είναι το πρώτο σημαντικό γεγονός που καλύπτεις;
Η πρώτη μου επαφή με το να λέω αυτό που βλέπω είναι η δολοφονία του Μπακογιάννη. Τεράστιο γεγονός. Αλλά τον Αύγουστο του ’92 με στέλνει το Mega στο Σεράγιεβο να καλύψω τον πόλεμο. Έχω πει στους γονείς μου ότι πάω σε ένα συνέδριο και ανοίγουν την τηλεόραση το βράδυ και με βλέπουν με ένα αλεξίσφαιρο στο Σεράγιεβο. Τρελάθηκαν οι άνθρωποι. Νόμιζαν δεν θα γυρίσω ζωντανός. Είχα την τύχη να συνεργαστώ με ένα συνεργείο του BBC με τον Μάριν Μπέλ ένα δημοσιογράφο θρύλο, είχε καλύψει όλους τους πολέμους. Τον θυμάμαι 60άρης τότε με ένα άσπρο κουστούμι και πράσινες κάλτσες. Αυτά φορούσε. Ήμουν πολύ τυχερός γιατί μου έμαθαν την ψυχραιμία μέσα στον πανικό, πώς να μεταφέρεις την είδηση και πώς να προστατεύεσαι. Όταν έπεσε ένα βλήμα όλμου στο ξενοδοχείο πρόλαβα και κλείστηκα στο μπάνιο. Αυτό με έσωσε. Παντού μες το δωμάτιο πέφτανε βλήματα…. Γυρίζοντας στην Αθήνα και έχοντας ζήσει όλο αυτό ο κόσμος δεν με χώραγε. Έψαχνα πάση θυσία να βρω συντρόφους να κάνουμε ντοκιμαντέρ. Από την απελπισία μας φεύγουμε με την Αναστασία (τη γυναίκα και συνεργάτιδά του) και πάμε στο Περού, όπου μάλιστα βρίσκουμε και δουλειά σε ένα ξενοδοχείο. Ήμασταν έτοιμοι να μείνουμε, αλλά λέμε ας δοκιμάσουμε στο τόπο μας, είναι κρίμα. Γυρίζοντας πάλι για καλή μου τύχη συνεργάζομαι με τον Alpha και φτιάχνω ένα ωριαίο ντοκιμαντέρ. Αυτή ήταν η αρχή.
Γιώργο, τι ακριβώς είναι το ντοκιμαντέρ;
Είναι τα “παράθυρα” στον κόσμο. Ιστορίες με τη δική τους αλήθεια, μόνο αλήθεια που καταγράφουν ιστορίες από όλο το κόσμο. Ανθρώπινες, πολιτικές, κοινωνικές, όλων των ειδών. Είναι το ωραιότερο είδος τηλεόρασης, που όμως στην Ελλάδα -που έχει θαυμάσιους συναδέλφους με εξαίρετα ντοκιμαντέρ- δεινοπαθεί.
Η εποχή του “Εξάντα” αρχίζει το 2003 όταν ο Γιώργος και η Αναστασία ανεβαίνουν στην ΕΡΤ θεωρώντας ότι το είδος εκπομπών που κάνουν ταιριάζει πιο πολύ στη δημόσια τηλεόραση. Εκεί τους κοιτάζουν σαν κάτι “ξωτικά πουλιά” και είμαι παρούσα στον κόπο που έκανε ο Γιώργος μήνες να προσπαθήσει να κλείσει ένα ραντεβού με τον πρόεδρο της ΕΡΤ. Επειδή όμως το άδικο δεν ευλογείτα,ι ο Γιώργος παίρνει για ένα ντοκιμαντέρ στο εξωτερικό το πρώτο βραβείο και ο τότε πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής του στέλνει έναν θερμό χαιρετισμό. Αυτό ήταν. Όλα αλλάξαν ως δια μαγείας. Το ραντεβού κλείστηκε αυθημερόν και συνωστίζονταν ποιοι τον αγαπούν πιο πολύ…..
Η επιστολή του Κ. Καραμανλή αλλά και του Δημάρχου Αθηναίων που δίνουν συγχαρητήρια στον Γιώργο Αυγερόπουλο.
Γιώργο τι ακριβώς είναι ο “Εξάντας”;
Η λέξη είναι ο πρόγονος του GPS στα καράβια. Ένα πολύ ωραίο ελληνικό όνομα. Σαν Εξάντας φτάνουμε τα 100 ντοκιμαντέρ και προχωράμε σε αυτό που αγαπάμε να κάνουμε. Τώρα ετοιμάζω το δεύτερο μέρος του Agora που μιλάει για την κρίση στην Ελλάδα τα χρόνια 2015-2019. Πρώτη φορά αριστερά. Μιλούν όλοι οι εμπλεκόμενοι και τελικά φαίνεται πως είμαστε ένα πολύ μεγάλο “θύμα”.
Μερικά από τα αμέτρητα βραβεία που έχει πάρει για τις παραγωγές του.
Είναι φορές που έχεις κινδυνέψει σοβαρά, που είπες “τώρα μπλέξαμε”;
Φυσικά. Τα ντοκιμαντέρ έχουν κίνδυνο μέσα τους ειδικά σε δύσκολες χώρες. Στην Μποκοτά φοβηθήκαμε αλλά τελικά όλα πήγαν καλά, για μια εκπομπή με τα καρτέλ των ναρκωτικών, αλλά εκεί που είπαμε «πάει, χαθήκαμε» ήταν στη Γάζα, το 2006 στον πόλεμο. Μας έμπασε ένας φίλος και συνεργάτης ξαπλωμένους στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου και οι σφαίρες σφύριζαν σαν το χαλάζι. Είπα στον οδηγό “μήπως να μην πάμε;” και γύρισε απαθής και μου είπε “Γιατί Γιώργο, δεν είσαι έτοιμος να συναντήσεις τον θεό σου;”. Παρότι του είπα όχι, πήγαμε και το πώς φύγαμε ήταν όντως θέλημα Θεού να μη συναντηθούμε.
Τώρα πια έχεις μια κόρη 9 χρονών, την Άρτεμη, δεν είναι επικίνδυνο να φεύγετε και εσύ και η γυναίκα σου;
Ε, τώρα αν πρόσεχες μια φορά προσέχεις 100. Καμία φορά έρχεται και ο αδελφός μου μαζί.
Παρότι κι εσύ αλλά και άλλοι συνάδελφοί σου έχετε κάνει σπουδαία δουλειά, ακόμα το ντοκιμαντέρ θέλει δρόμο πιστεύεις;
Στην τηλεόραση δεν το θέλουν το είδος. Δεν φέρνει λεφτά, αυτό κοιτάνε. Αλλά στον κινηματογράφο ο κόσμος πάει και βλέπει ντοκιμαντέρ. Το Agora παιζόταν πέντε μήνες στο σινεμά.
Ο Γιώργος, τώρα τελευταία θυμήθηκε την εφηβεία του. Στις ελεύθερες ώρες του παίζει κιθάρα έχει και μια μπάντα και φροντίζει τις γυναίκες του. Ο νους του είναι πότε θα ολοκληρωθεί η έρευνα για ένα ακόμα “παράθυρο” στο κόσμο….
