Θεωρεί τον εαυτό της δύστροπο άνθρωπο. Απορεί με το bullying που έφαγε το «Κωνσταντίνου και Ελένης», βλέπει «Άγριες μέλισσες» και αν έπαιζε της αρέσει ο ρόλος της Παπαθωμά. Παίζει όμως στη «Τζάσμιν» όπου καταθέτει τη ψυχή της, όπως κάνει κάθε φορά για τη μεγάλη της αγάπη. Το θέατρο.
Η Ελένη Ράντου, μια γυναίκα με σκέψη και νου μάς ανοίγει τη καρδιά της…
Λοιπόν, Ελένη, λέω να ξεκινήσουμε από τα πρόσφατα πριν μπούμε στα θεατρικά και να ρωτήσω αν πιστεύεις ότι περνάμε μία εποχή παραλογισμού.
Το έχω αναρωτηθεί, πιστεύω εποχή σύγχυσης. γιατί σε εμάς τα πράγματα δεν έρχονται ποτέ νορμάλ, έρχονται με καθυστέρηση και τώρα έχουν έρθει όλα μαζί, πολλές πληροφορίες καινούριες μετά από όλη αυτή την περίοδο της οικονομικής ασφυξίας και είναι δύσκολο να δεις καινούρια ηθική σε όλα αυτά.
Αυτό συμβαίνει επειδή δεν υπάρχει σωστή πληροφόρηση;
Αντιστεκόμαστε ως λαός στα ρεύματα που έρχονται απ’ έξω και όταν σκάνε οργανωμένα και με δύναμη μας βρίσκει απροετοίμαστους. Ακόμα και το «πολιτικά ορθό» άργησε να κάνει την εμφάνισή του σε μας, ακόμα και η ανοχή σε πράγματα και είμαστε πάντα σε σύγχυση. Έχουμε και μια διαχείριση με συναίσθημα, δεν υπάρχει εκλογίκευση -που απαιτεί χρόνο- είμαστε της τελευταίας ώρας. Πάντα το συναίσθημα βοηθά τη σύγχυση.
Έχουμε όμως και “φωτιά” μέσα μας, δε νομίζεις;
Είναι “φωτιά” που δεν επιτρέπει κάτι να “σιγοψηθεί” και να γίνει μαλακό οτιδήποτε. Είναι σαν να ψήνεις κρέας και να το κάνεις τόσο σκληρό που δεν μπορείς να το χωνέψεις. Ταξιδεύοντας έξω βλέπεις ότι αυτά που αντιμετωπίζουμε εμείς, τα έχουν αντιμετωπίσει χρόνια πριν, εμείς αντιστεκόμαστε στην αλλαγή, αλλά όταν οι αλλαγές είναι μοιραίες, δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς , είμαστε πια στο μη περαιτέρω, αφού έχουμε ήδη αναβάλει την αλλαγή. Η Ελλάδα είναι και λίγο μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Είναι στη μέση! Όταν υπάρχει και οικονομική στενότητα όλα γίνονται και φαίνονται μεγαλύτερα.
Αν δεν είχαμε περάσει αυτά που περάσαμε, θα υπήρχε και μεγαλύτερη καθαρότητα στην αντίληψη των πραγμάτων;
Ναι, θα ξέραμε ποιοι είμαστε, τώρα είμαστε μπερδεμένοι και διχασμένοι και μεταξύ μας.
Αυτό θα σε ρωτούσα μετά, αν πάρουμε το μεταναστευτικό δε θα δούμε πόσο αντίθετα το βλέπει ο κόσμος;
Ναι, γιατί είναι κάτι καινούριο… Η μετακίνηση πληθυσμών και οι ροές προς την Ευρώπη είναι κάτι καινούριο μαζί με ένα πόλεμο που γίνεται επί της ουσίας στην Ευρώπη, αναγκάζει τους ανθρώπους να συμπεριφέρονται με πολύ ακραίο τρόπο από την απόλυτη ανοχή , μέχρι την απόλυτη μη ανοχή.
Όμως εμείς που είμαστε λαός που ένιωσε την προσφυγιά. Δεν θα έπρεπε να έχουμε καλύτερη αντιμετώπιση;
Θέλει μεγάλη παιδεία για να μπορείς να έχεις ανοχή σε κάτι που σε ξεβολεύει. Τι θα έπρεπε, κανένας δεν το ξέρει. Όταν όμως μπαίνεις σε μία εποχή που αρχίζεις να βολεύεσαι και σου το πάρουν πίσω, η επιβίωση σε κάνει τέρας , ξαναγυρίζεις σε πρωτογονισμούς και σε έλλειψη ανοχής στα πάντα γιατί η ίδια η επιβίωση σε κάνει να φροντίσεις τον εαυτό σου, έχεις λίγο περίσσευμα να σκεφτείς τους άλλους. ο σύγχρονος καπιταλισμός δεν είναι πια τόσο γενναιόδωρος όσο ήταν παλιά, που προσέφερε όνειρα, τώρα έχει φαλιρίσει.
Υπήρξε ποτέ γενναιόδωρος;
Ναι, για να προσελκύσει έδινε κάποιες υποσχέσεις, υπήρχε και ένα κοινωνικό περίβλημα προκειμένου να επικρατήσει, τώρα έπεσαν οι μάσκες, δεν κρατάει και τα προσχήματα και δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο.
Ας δούμε λίγο την Ελένη του θεάτρου και της τηλεόρασης και την Ελένη γενικά. Διάβασα ότι δεν ήθελες να είσαι στο “Κωνσταντίνου και Ελένης”.
Όχι, καθόλου, ίσα ίσα, ήθελα, δεν είναι αλήθεια αυτό. Την επιλογή μου δεν την επιβράβευσε κανένας, υπήρχε τότε μία απαξίωση αυτής της δουλειάς που επειδή εκ των υστέρων έκανε τεράστια επιτυχία, ήταν μία δουλειά που έτρωγε πολύ bullying και από το σινάφι μας και από τους παράγοντες. Δε “μάσησα” όταν το ένιωσα όλο αυτό. Δεν με ενδιέφερε. Ίσως ήταν και η πρώτη δουλειά που ένοιωσα ότι δεν πρέπει να με ενδιαφέρει και πολύ η γνώμη των γύρω, όταν κάνω κάτι στο οποίο εγώ νιώθω καλά.
Στο θέατρο για 2 χρόνια παίζει τη «Τζάσμιν» ένα ρόλο που καταθέτει τη ψυχή της και είναι πια ευχαριστημένη που μπορεί να διαλέγει εκείνη τι θα κάνει και όχι άλλοι για αυτήν.
Με τον Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο στην παράσταση “Τζάσμιν”
Με συγκινεί πολύ ότι σηκώνονται όρθιοι. Το έχω ζήσει στην Θεσσαλονίκη. Στην Αθήνα, είναι πολύ δύσκολο να συμβεί. Και στο Εθνικό μου είχε συμβεί. Καμία φορά νοιώθω ότι εκπροσωπώ μία μερίδα κόσμου, ενός κόσμου που είναι από λαϊκό στρώμα αλλά δεν επαναπαύθηκε όμως. Το ένιωσα πολύ στο Εθνικό, στη «Φιλουμένα» Ερχόταν ο κόσμος και σαν να μου έλεγε: “Είδες, τα καταφέραμε! Ήταν σαν ένα στοίχημα του κόσμου, που λέει «το κορίτσι μας, που το πιστεύουμε τόσα χρόνια και το υποστηρίζουμε… μας επιβεβαιώνει, παίρνει το παράσημο».
Είσαι το κορίτσι αυτό;
Εγώ δεν ξέρω αν με έχει στηρίξει κανένας άλλος εκτός από τον κόσμο.
Θα έπαιζες στις «Άγριες μέλισσες» αν σε καλούσαν;
Ναι, θα έπαιζα.
Και τι ρόλο πιστεύεις θα έκανες;
Να το πω, θα έκανα το ρόλο της Παπαθωμά, είναι έξοχη. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το κάνω τόσο καλά γιατί είναι υπέροχη. Μου αρέσει η σειρά, γιατί βάζει αυτές τις τρεις γυναίκες σε μία περιπέτεια, που ακόμη και σήμερα τη ζούμε. Γυναίκες που παλεύουν μόνες τους, μπορεί να είναι λίγο πιο δραματικό, αλλά με ένα τρόπο, το ζούμε όλες. Η θέση της γυναίκας δεν έχει αλλάξει πολύ από τότε, παρόλο που μοιάζει σαν μυθογραφία, μέσα στη μεγαλόπολη, το μέγεθος της σχέσης άντρα- γυναίκας, είναι παρόμοιο. Όταν άκουσα ότι θέλουν να βάλουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας, γυναίκα, σκέφτηκα, πετάνε χρυσόσκονη… δίνουν πόστο που δεν παίζει ενεργό ρόλο, είναι συμβολικός, θα τολμούσε ποτέ η Ελλάδα, να βγάλει πρωθυπουργό γυναίκα; Ποτέ!
Είναι πολύ συντηρητική χώρα η Ελλάδα;
Σαν την Αμερική. Δεν απέχουν πολύ από εμάς, είναι του ύψους και του βάθους, είναι και εκεί βαθιά διχασμένοι.
Τι άνθρωπος είσαι; Είσαι τελειομανής; Πώς θα σε χαρακτήριζες;
Κοίτα, νόμιζα πως είμαι καλόβολη, αλλά είμαι δύστροπος άνθρωπος. Έχω κάποια στεγανά και εμμονές που δεν τις είχα πάρει χαμπάρι.
Ποιες είναι οι εμμονές σου;
Δεν μπορώ εύκολα κάτι που δεν με κάνει να νοιώθω ευεξία. Πράγματα που με καταπιέζουν, έχω τρελή δυσανεξία.
Τι μπορεί να σε καταπιέζει;
Η έλλειψη πάθους από τους άλλους, η έλλειψη αντίληψης, η έλλειψη ανοικτού μυαλού, η έλλειψη να βλέπεις όλη τη σφαίρα και ότι μόνο το κομμάτι σου. Η τάση που έχουμε να μη θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα, να κρυβόμαστε απ’ ότι δεν μας συμφέρει.
Τι κάνεις;
Απομονώνομαι. Μεγαλώνοντας, δεν μπορείς να συμπορευτείς με ανθρώπους που δεν έχεις κοινή ματιά. Απομακρύνομαι.
Περνάς καλά με τον εαυτό σου;
Τώρα τα πάω καλά με τον εαυτό μου. Κάποτε ήθελα κόσμο γύρω μου. Με κουράζει και ο κόσμος που δεν μπορώ να επικοινωνήσω, να πούμε κάτι πιο βαθύ. Βαριέμαι τη βλακεία. Την έκανα γούστο πολλά χρόνια, αλλά τώρα άρχισα να μην την αντέχω.
Διασκεδάζεις καθόλου;
Διασκεδάζω γιατί κάνω ταξίδια εκεί είναι η διαφυγή μου. Το πιο αντικαταθλιπτικό φάρμακο που λειτουργεί σε μένα. Και πάντα το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι όταν δεν είμαι καλά, είναι ένα ταξίδι.
Ένα καλό ταξίδι για σένα;
Ένα ταξίδι με την κόρη μου που έκανα στις Μαλδίβες. Ένα ωραίο, ακόμα ωραιότερο, στην Αιθιοπία. Στο Εδιμβούργο, αυτό το καλοκαίρι. Ένα άλλο που έπαθα πλάκα, στον Παλαιό Παντελεήμονα, στον Όλυμπο από κάτω. Έχει φοβερή ενέργεια το μέρος, είδα έναν παράδεισο. Αυτό που ζητάω έξω, είναι να μη με γνωρίζει κανένας. Φτάνοντας στο Εδιμβούργο, είπα σε μία φίλη μου που πήγαμε μαζί, ότι εδώ δεν θα υπάρχει ούτε ένας Έλληνας και εκείνη την ώρα ακούω: «Ελενίτσα».
Πώς έγινες ηθοποιός;
Το έκανα παράλληλα με τη σχολή.
Το ήθελες από μικρή;
Γενικά ήμουν καλή στο να σκαρώνω πράγματα. Με βούτηξε και η δουλειά γρήγορα. Ήμουν τυχερή. Είχα και ένα παρουσιαστικό κάπως αλλόκοτο, που κάτι τους έκανε δεν ήμουν το κλασικό κορίτσι. Σπούδαζα Γαλλική Φιλολογία. Δεν ξέρω ποια στιγμή έγειρε η τραμπάλα, γιατί να σου πω, δεν το έβρισκα και πολύ αξιοπρεπές το επάγγελμα του ηθοποιού. Ναι, μου φαινόταν πιο σοβαρό να πάω στην ΕΟΚ και να έχω άλλες πιο σοβαρές ασχολίες. Να κάνω διπλωματική καριέρα. Από το πρώτο έτος της σχολής όμως δούλεψα και δεν πρόλαβα να αντισταθώ. στα 18 δεν ξέρεις. Κάτι σε σπρώχνει που δεν ξέρεις τι. Με κέρδισε από τη δυσκολία του. Όταν τα βρήκα σκούρα, φτιάχτηκα πολύ με τη δυσκολία αυτή. Έλεγα «δεν το έχεις κατακτήσει, δώσε του κι άλλο χώρο».
Το έχεις κατακτήσει τελικά;
Όχι καλέ, ποτέ δεν κατακτιέται. Έχω κατακτήσει μία εκτίμηση του κόσμου αλλά την εκτίμηση την παίρνεις γιατί προσπαθείς, να το παλεύεις. Βλέπεις μετά τον τύπο που έπαιξε τον «Τζόκερ», και λες ότι και να κάνω, θα είμαι πάντα στη μέση του δρόμου. Αυτή η δουλειά δεν τελειώνει ποτέ.
Ποια είναι η δική σου φωτεινή στιγμή;
Μία, ήταν όταν (η κατάθλιψη με έριξε κάτω) και ξανασηκώθηκα. Είπα αφού νίκησα αυτό, βλέπεις και τη ματαιότητα, δεν σε καβαλάει το πρόβλημα του ρόλου. Σε επίπεδο ζωής, έχεις μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Βλέπω ανθρώπους να νικούν ασθένειες. Και δυναμώνουν σαν ηθοποιοί. Ανοίγει ένα πεδίο ελευθερίας. Φοβάσαι και λιγότερο να εκτεθείς. Να βάλεις τα χέρια σου και να βγάλεις τα σπλάχνα σου έξω. Ένας καλλιτέχνης είναι εμμονικός, μόνο έτσι βελτιώνεται στο βάθος του. Εμένα η εμμονή μου, είναι οι γυναικείες νευρώσεις.
Η Ελένη με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου
Στον άντρα της εκτιμά τη σταθερότητα του στις ιδέες του και εκείνος σε αυτήν την υπομονή της και το ότι δεν πλήττει ποτέ μαζί της. Κανείς δεν θα πλήξει ποτέ με την Ελένη Ράντου. Η φωτεινότητα του μυαλού της το απαγορεύει….
