Ο Βασίλης Κεκάτος ήταν ο μεγάλος νικητής του φετινού Χρυσού Φοίνικα Μικρού Μήκους στο Φεστιβάλ των Καννών.
Η ταινία του «Η Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό κι Εμάς» πήρε τη μεγάλη διάκριση του Φεστιβάλ και έφερε άλλη μία σημαντική πολιτισμική διάκριση στη χώρα μας.
Ο σκηνοθέτης μίλησε στην Φανή Πλατσατούρα και στο περιοδικό People, που κυκλοφορεί με το “Έθνος της Κυριακής”.
Πού βρίσκεται ο Φοίνικας αυτή τη στιγμή;
Σε κάποια θυρίδα τράπεζας. Όταν συνειδητοποίησα πόσο κοστίζει, με έπιασε κρύος ιδρώτας. Ο διευθυντής του Φεστιβάλ Καννών μού είπε: «Κοίταξε να δεις, συνήθως αυτό το βραβείο το παίρνουν άνθρωποι που έχουν φτιάξει και έναν τρόπο ζωής που το υποστηρίζει, οπότε θα σου προτείναμε να τον βάλεις σε ένα ασφαλές μέρος». Και μου το είπε αυτό γιατί μένω σε ένα μικρό διαμέρισμα στην Κυψέλη και είναι λάθος να υπάρχει ένας Χρυσός
Φοίνικας στην Κυψέλη. Σίγουρα θα τον έσπαγα από τα νεύρα μου κάποια μέρα ή από απροσεξία!
Ποια ήταν η τελευταία σκέψη που έκανες δευτερόλεπτα πριν πάρεις τον Χρυσό Φοίνικα;
«Μ@λάκ@, λες να πήραμε τον Φοίνικα;». (γέλια)
Και η πρώτη μόλις τον παρέλαβες;
«Θέλω να πιω λίγο νερό». Μάλιστα, έγινε το εξής ενδιαφέρον: Μου δίνει τον Φοίνικα η πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής, Claire Denis, και με συνοδεύει η Nadine Labaki, που είναι μια σπουδαία νέα σκηνοθέτρια, υποψήφια για Όσκαρ πέρσι με την ταινία Καπερναούμ. Από το στρες της στιγμής, όμως, δεν την αναγνώρισα, νόμιζα πως ήταν μια κοπέλα που απλώς με συνοδεύει, με αποτέλεσμα να γυρίσω και να της πω: «Μπορείς να μου φέρεις λίγο νερό;». Με κοιτά με απορία και μου απαντά «Ποιος εγώ;». Και της ξαναλέω: «Όποιος να ’ναι, δεν με νοιάζει, θα ήθελα λίγο νερό». Κάποια λεπτά μετά κατάλαβα την γκάφα μου και σκέφτηκα «Θεέ μου, τι ντροπή!».
Πρακτικά μετά τη βράβευση άνοιξαν πόρτες που ήταν ερμητικά κλειστές;
Η αλήθεια είναι πως οι πόρτες είχαν αρχίσει να ανοίγουν από την ώρα που πήγα στο Σάντανς, στο μεγαλύτερο φεστιβάλ παγκοσμίως για το ανεξάρτητο σινεμά, με την προηγούμενη μικρού μήκους ταινία μου, τη Σιγή των Ψαριών όταν Πεθαίνουν . Εκεί ως υπότροφος, άρχισα να μιλάω με μεγάλες εταιρείες, παραγωγούς και ανθρώπους που έχουν πάρει Όσκαρ, Φοίνικες και Άρκτους και να διαπιστώνω καταρχάς ότι είναι κανονικοί άνθρωποι. Απομυθοποίησα γρήγορα αυτά που λέμε «star» και «πόρτες ερμητικά κλειστές». Αυτά υφίστανται κυρίως στην Ελλάδα. Στο εξωτερικό οι άνθρωποι είναι φυσιολογικοί και κάνουν business. Αν τους αρέσει ένα πρότζεκτ, μπαίνουν χωρίς ατέρμονες συζητήσεις, ψέματα, απορρίψεις, επαναθεωρήσεις αποφάσεων κι όλα αυτά τα ωραία «ελληνικά» πράγματα. Πάντως ναι, ο Χρυσός Φοίνικας μου ανοίγει όλες τις πόρτες που χρειάζομαι αυτή τη στιγμή για να μπορέσω να κάνω τη δουλειά μου σωστά. Ήδη δουλεύω πάνω στο πλάνο της επόμενης ταινίας μου, που θα είναι η συνέχεια της προηγούμενης.
Τώρα με τον Χρυσό Φοίνικα έχεις χάσει την ησυχία σου;
Η αλήθεια είναι ότι όλη αυτή η έκθεση και κοινωνικοποίηση δεν είναι του στιλ μου. Σκέψου ότι έχω τους ίδιους φίλους από τότε που ήμουν 5 ετών. Βέβαια, έχω συνέλθει από τον ίλιγγο που έζησα τις τελευταίες εβδομάδες και νιώθω τυχερός, γιατί είναι πολύ εύκολο να σε ρουφήξει όλη αυτή η κατάσταση. Τις πρώτες ημέρες περπατούσα βράδυ στη Φωκίωνος Νέγρη και άκουγα «Ο Κακάτος δεν είναι αυτός;». Κάποιοι με αναγνώριζαν, αλλά πρόφεραν λάθος το όνομά μου! Επίσης, την πρώτη ημέρα που ήρθα από τις Κάννες με κέρασαν τα σουβλάκια. «Τα σουβλάκια είναι από εμάς» λέει ο ντιλιβεράς. Ή τις προάλλες παρήγγειλα από ένα μαγειρείο και μου ζωγράφισαν με έναν κόκκινο στιλό έναν φοίνικα πάνω στο τάπερ.
