Αγαπήθηκε από τον ρόλο του ως “Μπαλούρδος” στην ταινία του Νίκου Περάκη “Λούφα και παραλλαγή”.
Αργότερα ξαναήρθε στο προσκήνιο ως ο δημοφιλής “αγαπούλας” στη διαφήμιση γνωστής εταιρείας κινητής τηλεφωνίας.
Σήμερα, ο καλλιτεχνικός κόσμος αποχαιρετά τον Τάκη Σπυριδάκη, τον ηθοποιό, σκηνοθέτη και σεναριογράφο, που έφυγε στα 61 του, έπειτα από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο.
Το 2017 είχε μιλήσει στον Γιώργο Λιάγκα για το πώς ανακάλυψε ότι έχει καρκίνο και πώς τον αντιμετώπισε τότε (16ο λεπτό):
Είχε μιλήσει και το 2018 στην εκπομπή της Ναταλίας Γερμανού για την υγεία του, λέγοντας ότι δεν είδε τον καρκίνο ως τιμωρία αλλά ως ένα “χαστούκι”:
Ποιος ήταν ο Τάκης Σπυριδάκης
Ο Τάκης Σπυριδάκης γεννήθηκε στην Αίγινα το 1958 και αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
Συμμετείχε σε 13 ταινίες, ενώ το σκηνοθετικό του ντεμπούτο πραγματοποίησε το 1994 με την ταινία «Ο Κήπος του Θεού», της οποίας έγραψε και το σενάριο. Η ταινία τιμήθηκε με 7 κρατικά βραβεία ποιότητας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Οι ταινίες που τον καθιέρωσαν
Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη ερμηνεύοντας έναν από τους πρωταγωνιστές της ταινίας «Γλυκιά Συμμορία», σε σκηνοθεσία του Νίκου Νικολαΐδη (1983). Για την ερμηνεία του τιμήθηκε με το ειδικό βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Ακολούθησαν οι ταινίες: «Λούφα και Παραλλαγή» (Νίκος Περάκης,1984), «Πρωινή Περίπολος» (Νίκος Νικολαΐδης, 1986), «Προστάτης Οικογένειας» (Νίκος Περάκης, 1997), «Αυτή η Νύχτα Μένει» (Νίκος Παναγιωτόπουλος, 1999), «Μαύρο Γάλα» (Νίκος Τριανταφυλλίδης, 1999), «Κανείς δεν χάνει σε Όλα» (Διονύσης Γρηγοράτος, 2000), «Φτηνά Τσιγάρα» (Ρένος Χαραλαμπίδης, 2000), «Κουράστηκα να σκοτώνω τους αγαπητικούς σου» (Νίκος Παναγιωτόπουλος, 2002), «Λούφα και παραλλαγή: Σειρήνες στο Αιγαίο» (Νίκος Περάκης, 2005), «Ισοβίτες» (Θόδωρος Μαραγκός, 2008) και «4 Μαύρα Κοστούμια» (Ρένος Χαραλαμπίδης, 2009).
Το 1989 έγραψε και σκηνοθέτησε την ταινία μικρού μήκους «Βέρα Κρουζ», που απέσπασε το βραβείο καλύτερης ταινίας στο Φεστιβάλ Δράμας, τιμήθηκε από το υπουργείο Πολιτισμού και βραβεύτηκε από το Γαλλικό Κέντρο Κινηματογράφου το 1990.
Στο θέατρο πρωταγωνιστούσε τα τελευταία 4 χρόνια στο έργο του Γιάννη Τσίρου, «Άγριος Σπόρος», στη σκηνή του Επί Κολωνώ, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη.
Μία από τις πιο αξιομνημόνευτες σκηνές της “Λούφας και παραλλαγής” είναι σίγουρα η παρακάτω:
