Ήταν ένας από τους παίκτες που σημάδεψε τον φετινό κύκλο του MasterChef, τόσο με την προσωπική του ιστορία όσο και με τις μαγειρικές ικανότητές του. Ο λόγος για τον Ζαχίρ Γιαβαρί, ο οποίος σε συνέντευξή του στο περιοδικό People και στον Μαρίνο Βυθούλκα έπιασε το νήμα της ζωής του που τον έφερε μέχρι τις κουζίνες του παιχνιδιού του Star.
Πώς ένιωσε στις οντισιόν;
«Όταν πήγα στην οντισιόν, δεν ήθελα να πω την ιστορία της ζωής μου. Αυτό προέκυψε αυθόρμητα, ύστερα από ορισμένες ερωτήσεις που μου έκαναν οι κριτές και ένιωσα άνετα απέναντί τους. Δεν ήθελα να τη μοιραστώ, για να μη γυρίσει κάποιος να πει πως πήραν τον Ζαχίρ στο παιχνίδι επειδή τον λυπήθηκαν –συγκινήθηκαν από την ιστορία του, που πουλάει στην τηλεόραση– και όχι επειδή είναι καλός μάγειρας».
«Ήθελα να φύγω από το MasterChef»
Ο ίδιος, στη συνέχεια, αποκάλυψε ότι ήθελε να φύγει από το MasterChef επειδή δύο συμπαίκτες του τον είχαν προσβάλει: «Αυτούς τους τρεισήμισι μήνες είχα το άγχος μήπως ο κόσμος με θεωρήσει έναν κακομοίρη και δυστυχισμένο άνθρωπο. Γιατί ποτέ μέχρι τη μέρα της οντισιόν δεν είχα μιλήσει για την ιστορία μου και δεν είχα αποκαλύψει λεπτομέρειες για το πώς έχω μεγαλώσει, τι ζόρια έχω περάσει, αλλά και τι κινδύνους έχω αντιμετωπίσει που θα μπορούσαν να μου στοιχίσουν τη ζωή. Αυτό ίσως και να επηρέασε το κομμάτι της απόδοσής μου στη μαγειρική. Θεωρούσα πως είχα ξεφτιλιστεί στον κόσμο και ότι όλοι γελάνε μαζί μου. Αισθανόμουν άσχημα και ντροπή που μίλησα στην οντισιόν για μένα, διότι εδώ έπρεπε να δείξω το ταλέντο μου στη μαγειρική, όχι να πω την ιστορία της ζωής μου. Αυτό που σου λέω τώρα δεν το μοιράστηκα με κανέναν μέσα στο παιχνίδι, παρά μόνο με τον Χρήστο Μπάρκα. Μάλιστα, τόσο στον Χρήστο όσο και στον Παντελή είχα πει ότι ήθελα να φύγω από το MasterChef».
Ο Ζαχίρ, επίσης, ανέφερε: «Όταν ζεις σε ένα σπίτι με διαφορετικούς χαρακτήρες, είναι λογικό να δημιουργηθούν ορισμένα προβλήματα. Σε γενικές γραμμές, πέρασα όμορφα, απλά υπήρξαν κάποιες φορές που δύο συγκεκριμένα άτομα με προσέβαλαν και αισθάνθηκα πολύ άσχημα. Δεν έδωσα ποτέ σημασία και δεν θα ήθελα να αναφερθώ ονομαστικά σε αυτούς τους παίκτες. Στο μόνο θέμα που είμαι επαναστάτης είναι εκείνο του ρατσισμού. Δεν δέχομαι να γίνονται σχόλια για χρώματα, φυλές και θρησκείες. Το έχω σιχαθεί και όταν συμβαίνει θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Πολλές φορές έχω σκεφτεί να πάω να ζήσω μόνος μου σε ένα ξερονήσι ή ένα βουνό, χωρίς να έχω επαφή με τους ανθρώπους και να μη βλέπω τίποτε από όλα όσα έχω δει αυτά τα χρόνια. Η επαφή μου με τη φύση ήταν άλλωστε και αυτό που μου έλειψε περισσότερο τους μήνες που βρισκόμουν στο σπίτι του MasterChef. Η φύση μού δίνει δύναμη και ενέργεια».
Ο Ζαχίρ, παίκτης του MasterChef, στο εξώφυλλο του περιοδικού People
«Δεν είμαι σε καλή οικονομική κατάσταση, πρέπει να σταθώ στα πόδια μου»
Ο Ζαχίρ υποστήριξε πως η ζωή του μετά το MasterChef δεν έχει αλλάξει, καθώς βρίσκεται σε κακή οικονομική κατάσταση: «Άνθρωποι που κάποτε δεν με υπολόγιζαν καθόλου και δεν γούσταραν την παρέα μου μου έστειλαν μηνύματα. Ως χαρακτήρας είμαι αυστηρός και μια ζωή ήμουν προβληματισμένος με διάφορα πράγματα. Αυτό που με απασχολούσε περισσότερο ήταν να γίνω καλός μάγειρας και να πετύχω τον στόχο μου, να δουλέψω σε κουζίνες και να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Η διασκέδαση έπαιζε πάντα δεύτερο ρόλο στη ζωή μου. Αυτό που με έχει συγκινήσει πάρα πολύ είναι η αποδοχή του κόσμου. Στο Facebook δεν είχα το κανονικό μου όνομα και το έβαλα μια μέρα πριν παίξει το επεισόδιο της αποχώρησής μου. Μέσα σε δύο μέρες έλαβα πολλά μηνύματα με θετικά σχόλια και ευχές. Από εκεί που φοβόμουν πως όλα θα ήταν αρνητικά, όλα ήταν υπέροχα. Έλαβα μηνύματα από Αυστραλία, Αμερική, Καναδά. Δεν ήξερα πώς να τους ευχαριστήσω και δεν προλάβαινα να απαντήσω στα μηνύματα. Από εκεί και πέρα, δεν έχει αλλάξει κάτι ουσιαστικό στη ζωή μου. Και πριν μπω στο MasterChef, αλλά και τώρα που μιλάμε δεν είμαι σε καλή οικονομική κατάσταση. Επίσης, είμαι προβληματισμένος, διότι πρέπει να βρω δουλειά και να σταθώ στα πόδια μου».
«Ένα ταξίδι στο Αφγανιστάν μπορεί να μου κοστίσει τη ζωή»
Η μητέρα του Ζαχίρ ζει στο Αφγανιστάν και, σύμφωνα με εκείνον, δεν ξέρει τι είναι το MasterChef:«Η οικογένειά μου δεν ξέρει τι είναι το MasterChef. Ο πατέρας μου και η αδελφή μου σκοτώθηκαν το 2009 στον πόλεμο. Η μητέρα μου ζει στο Αφγανιστάν με τον αδελφό μου, στο χωριό που γεννήθηκα. Σε μια επικοινωνία μας της εξήγησα τι είναι το MasterChef και το μόνο που μου είπε ήταν ‘Παιδί μου, κάθε πρωί που ξυπνάω εύχομαι να είσαι καλά’. Δεν έχουν δει κανένα βίντεο στο YouTube, διότι το Internet στο Αφγανιστάν δεν έχει ταχύτητα που μπορεί να ανοίξει τα βίντεο. Η μητέρα μου είναι αρκετά ταλαιπωρημένη. Από τη μια σκέφτομαι τις δουλειές μου, από την άλλη μου λείπει, γιατί έχω είκοσι χρόνια να τη δω. Ένα ταξίδι, όμως, στο Αφγανιστάν μπορεί να μου κοστίσει τη ζωή, αφού ο πόλεμος συνεχίζεται. Αν πεθάνει και δεν τη δω, θα έχω μια ζωή τύψεις, όπως έχω για τον πατέρα μου και την αδελφή μου. Η μητέρα μου ανυπομονεί να με αγκαλιάσει. Όποτε μιλάμε, μου λέει: ‘Το όνειρό μου είναι να σε δω. Δεν αντέχω άλλο μακριά σου’. Ξέρω πολύ καλά πως αν φύγω από την Ελλάδα, θα πάνε χαμένα όσα έχω κάνει μέχρι σήμερα. Είμαι ένα βήμα πριν σταθώ στα πόδια μου και κάνω πράγματα. Ειλικρινά σου μιλάω, είμαι πολύ προβληματισμένος. Όπως σου είπα και πριν, αντιμετωπίζω διάφορα θέματα με τα χαρτιά μου. Στις 19 Ιουνίου λήγει η κάρτα μου, υπάρχει περίπτωση να μη μου την ανανεώσουν και να είμαι παράνομος. Όλα είναι ρευστά».
«Είναι θαύμα που ζω ακόμα»
Ο Ζαχίρ περιέγραψε το πώς έφτασε στην Ελλάδα: «Όντως, είναι θαύμα που ζω ακόμα. Το 2005 πέρασα από το Αϊβαλί στην Ελλάδα ως παράνομος μετανάστης. Κάποια στιγμή μάς πέταξαν στη θάλασσα. Ξεφούσκωσαν το φουσκωτό μας και μας άφησαν μεσοπέλαγα στο έλεος του Θεού. Ύστερα από τέσσερις ώρες που κολυμπούσαμε, βγήκαμε στα παράλια της Τουρκίας. Από δώδεκα άτομα, είχαμε μείνει δέκα. Έλειπαν δύο άνθρωποι. Έκλαιγα και έλεγα στους υπόλοιπους πως πρέπει να μπούμε ξανά στη θάλασσα και να τους βρούμε. Τελικά, μαζί με ένα άλλο παιδί βρήκαμε ένα φουσκωτό και με τα κουπιά στα χέρια ξεκινήσαμε να ψάχνουμε».
Ο ίδιος πρόσθεσε: «Οι ώρες περνούσαν και χάναμε την αντοχή μας. Είχα απογοητευτεί που δεν τους βρίσκαμε και ήμουν αποφασισμένος να τα παρατήσω. Ξαφνικά, ακούσαμε μια φωνή από μακριά. Αυτή η φωνή μάς έδωσε τη δύαμη να συνεχίσουμε και τελικά να τους βρούμε μπλεγμένους σε ένα φουσκωτό που είχε ξεφουσκώσει και βούλιαζε. Βούτηξα στη θάλασσα και ήπια πολύ νερό μέχρι να καταφέρουμε να τους τραβήξουμε μέσα στο δικό μας φουσκωτό. Το ένα παιδί είχε τις αισθήσεις του. Ο πιο μικρούλης, όμως, ήταν κάτασπρος και αναίσθητος. Δεν κουνιόταν καθόλου. Δεν γνώριζα από διάσωση, απλά από αυτά που είχα δει στην τηλεόραση άρχισα να του πιέζω την κοιλιά στο ύψος του διαφράγματος. Ύστερα από δέκα λεπτά έβγαλε το νερό και συνήλθε. Όταν φτάσαμε στην Τουρκία, μου είπε: ‘Σ’ ευχαριστώ, μου έδωσες δεύτερη ζωή’. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα πως είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου».
