Από τον χώρο της παρουσίασης στη μουσική σκηνή, η Ιλένια Ουίλιαμς από τα 17 της χρόνια ήξερε με τι ήθελε να ασχοληθεί και παρά τα εμπόδια, κατάφερε να κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα.
«Υπήρξαν στιγμές που έκανα πίσω, αλλά μόνο επειδή δεν αισθανόμουν έτοιμη για όλα αυτά. Για κάποιο λόγο θεωρούσα ότι θα γίνει λίγο πιο αθόρυβα. Εγώ και τα αδέλφιά μου ασχολούμαστε με τη μουσική, άσχετα με ό,τι άλλο κάνουμε. Υπήρχε πάντοτε στο μυαλό μου και γι’ αυτό αποφάσισα να το κάνω τώρα. Ωστόσο, ό,τι έχω χτίσει, το έχω καταφέρει μόνη μου. Δεν ήθελα να υπάρχει η σκιά του μπαμπά μου, δεν ήθελα να μιλάει ο μπαμπάς μου για εμένα σε κανέναν. Ακόμη κι όταν έκανα το ξεκίνημά μου στη δημοσιογραφία. Ήθελα πάντοτε να λέω ότι τα έχω καταφέρει μόνη μου», δήλωσε στο περιοδικό People και αποκάλυψε την ιστορία που κρύβεται πίσω από το πρώτο της τραγούδι με τίτλο «Πιάσε με»:
«Τυχαία. Ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος για μένα συναισθηματικά και ψυχολογικά και πέρασα ένα οχτάμηνο οριακής κατάθλιψης πριν από δύο χρόνια. Ουσιαστικά, δεν με έκανε τίποτα χαρούμενη και δεν έφταιγε κανένας γι’ αυτό. Έφταιγα εγώ, που δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ την απώλεια. Κανείς δεν είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει την απώλεια, περνούσα τις φάσεις του πένθους και κάποια στιγμή, μιλώντας με μια φίλη μου, με ρωτάει, “Ρε παιδί μου, τι είναι αυτό που θα σε έκανε χαρούμενη;”.
Γενικά είμαι πολύ κλειστός χαρακτήρας και της είπα πως ο μοναδικός τρόπος να βγάλω όλο αυτό το συναίσθημα από μέσα μου είναι ο μοναδικός τρόπος που ξέρω, δηλαδή να τραγουδάω και να εκφράζομαι μέσα από αυτό, όπως όταν ήμουν μικρή. Μου απαντάει “Ωραία, γιατί δεν το κάνεις;”. Έπειτα από λίγο καιρό γνώρισα τυχαία τον Δημήτρη Κοντόπουλο – μας σύστησε η ίδια φίλη μου, η Χριστιάνα. Του είπε ότι τραγουδάω πολύ ωραία και τότε εκείνος μου πρότεινε να πάω από το στούντι;o του για να με ακούσει. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα, κάπως έτσι ξεκίνησα και εγώ να έχω πάλι ζωή μέσα στη θλίψη μου».
Η Ιλένια Ουίλιαμς στα MVMA
Η απώλεια
«Αυτή η απώλεια με βοήθησε να μην αφήνω απωθημένα, γιατί δεν ξέρεις τι θα συμβεί αύριο. Εκείνη την εποχή, σταμάτησε να με ενοχλεί στο εκατό τοις εκατό τι λένε οι άλλοι που δεν με γνωρίζουν. Και με βοήθησε κι όταν ήμουν μέσα στο στούντιο και ηχογραφούσα ένα τραγούδι που μου άρεσε πάρα πολύ ήξερα ότι το έκανα γι’ αυτό, το έκανα και για τον άνθρωπο που “έφυγε”, ήταν το εφαλτήριο ουσιαστικά για να το κάνω. Το τραγούδι μιλάει για μια σχέση που ο ένας θέλει από τον άλλον να τον κρατήσει με τον τρόπο του. Είναι κάτι που το έχω βιώσει στο παρελθόν».
Η Ιλένια Ουίλιαμς έχει ζητήσει τη βοήθεια ενός ψυχολόγου: «Πήγα για πρώτη φορά στα 22 μου και συνέχισα για τρία χρόνια. Σταμάτησα για λίγο και μετά συνέχισα. Γενικά, η απώλεια ήταν ο μεγαλύτερός μου φόβος, όπως και αρκετών ανθρώπων από όσο γνωρίζω. Από μικρή κοιμόμουν και σκεφτόμουν τι θα κάνω αν πεθάνει ο μπαμπάς μου ή η μαμά μου. Αν εξαιρέσεις τη γιαγιά μου, δεν είχα βιώσει άλλη απώλεια τότε και έλεγα ότι είναι το τελευταίο πράγμα που μπορώ να διαχειριστώ… Και όντως, δικαιώθηκα. Ωστόσο, τη στιγμή που συμβαίνει, κάτι ξυπνάει μέσα σου και σε κάνει δυνατό. Τώρα που το έχω ζήσει, δεν μπορώ να το εξηγήσω, ίσως είναι το ένστικτο της επιβίωσης».
Ο άνθρωπος που έφυγε από τη ζωή και της στοίχισε ήταν η πρώτη της αγάπη: «Ήταν ένας άνθρωπος που ήμασταν μαζί από παιδιά, είχαμε πολύ δυνατή σχέση, ήμασταν και μαζί… Ήταν η πρώτη μου αγάπη, ο πρώτος μου έρωτας στο σχολείο. Μετά χώρισαν οι δρόμοι μας, αλλά δεν χώρισαν ποτέ ουσιαστικά. Είναι αυτός ο έρωτας, ο αγνός, που ξέρεις ότι ένας άνθρωπος σε αγαπάει και θα είναι πάντα εκεί για σένα. Ήταν ένας άνθρωπος που πίστευε σε εμένα».
Η Ιλένια Ουίλιαμς και η Μαίρη Συνατσάκη
«Ο Δημήτρης έχει παίξει καταλυτικό ρόλο στη ζωή μου»
Ο Δημήτρης Ουγγαρέζος είναι ο πρώτος άνθρωπος που άκουσε το τραγούδι της Ιλένιας.
«Αν δεν είχαμε γνωριστεί τα πράγματα θα ήταν τελείως διαφορετικά. Όταν με ρωτάνε για γάμο τους απαντάω πως όλα θα πάρουν τον δρόμο που πρέπει να πάρουν. Όταν είσαι σε μια σχέση πέντε ετών, δύο είναι οι δρόμοι… Δεν με έχω ονειρευτεί ποτέ νύφη και επίσης δεν θεωρώ ότι τη σχέση την ορίζει ο γάμος. Το επόμενο βήμα σε μια σχέση είναι το παιδί. Τον γάμο πάντα τον φοβόμουν, έχει περάσει μέσα μου ότι ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα».
Το ζευγάρι συγκατοικεί και αυτό η Ιλένια το βλέπει σαν ένα είδος γάμου: «Ναι! Είναι σαν ένας γάμος χωρίς την εκκλησία. Εκεί μαθαίνεις τον άλλον, εκεί τον βλέπεις στα κάτω του, εκεί μαθαίνεις τα χούγια του. Συμβιώνεις σε μια καθημερινότητα που έχει όλες τις εκφάνσεις της ζωής».
