Συνέχεια ακούω αυτό το βασανιστικό ερώτημα: “Πού πήγαν οι άντρες;” Ή δεν υπάρχουν πια άντρες, σαν πραγματικά οι άντρες να μετακόμισαν σ’ έναν άλλο πλανήτη για να γλιτώσουν εν τέλει από τις γυναίκες, που θέτουν τέτοια ερωτήματα, αλλά και από τις γυναικείες νευρώσεις και τις γυναίκες που τελικά δεν έχουν ιδέα τι θέλουν και τι ζητούν απ’ αυτούς.
Στη σύγχρονη σημειολογία των σχέσεων συμβαίνουν δυο παράδοξα. Οι γυναίκες δεν βρίσκουν τα αληθινά «αρσενικά» που αναζητάνε, αλλά και στις αντρικές συζητήσεις ακούγονται τα ίδια τσιτάτα: ότι όλες είμαστε άχρηστες, υπολογίστριες, αδηφάγες και μετά τα 35 τρελαινόμαστε και θέλουμε να τους τυλίξουμε και διάφορα τέτοιες κλισεδούρες.
Τι μαρτυρούν τα παραπάνω; Μια μεγάλη δυσπιστία και από τι δυο πλευρές και έναν φόβο για τη πραγματική συνάφεια και επαφή.
“Ζήτα για να λάβεις”
Το «ζήτα για να λάβεις» είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Αλλά ουδείς σε ζητά ή ακόμα πιο σωστά δεν αποκρυπτογραφεί τις ανάγκες του, ώστε να ξέρει τι θέλει.
Η new age συγγραφέας Μπάρμπαρα Κάρτλαντ επιμένει ότι είμαστε αυτό που σκεφτόμαστε και πως οι πεποιθήσεις μας και αυτό που ξεστομίζουμε, ισχυροποιείται και τελικά αυτό μας συμβαίνει. Το σύμπαν ακούει τους περιορισμούς μας.
Βγαίνεις εκεί έξω για να γνωριστείς και να γνωρίσεις και επαληθευθείς την αρχική σου πεποίθηση ότι τίποτα δεν υπάρχει τελικά για εσένα. Σύμφωνα με την ψυχολόγο Μαρίνα Παπαθεοδώρου δεκάδες γυναίκες περιμένουν έναν άντρα κομμένο και ραμμένο στο πρότυπο του πατέρα τους έτσι όπως τον φαντάζονταν δηλαδή αφού ποτέ δεν έζησαν τον πατέρα τους σαν σύντροφο αλλά συχνά σαν «χαζομπαμπά» έτοιμο να τους κάνει όλα τα χατίρια.
Οι “μιλένιουμ-άντρες”
Ο κοινωνιολόγος Κλέων Ναυρίδης μιλάει για τους «μιλένιουμ-άντρες» και τους περιγράφει απόλυτα μπερδεμένους: «Μετά τη χειραφέτηση των γυναικών έχασαν και τον ρόλο τους και τον στόχο τους » και συνεχίζει: «Τους θέλετε ακόμα όπως ήταν το πρότυπο περασμένων δεκαετιών κουβαλητές τζέντλεμαν κιμπάρηδες αλλά επιπλέον τους θέλετε γλυκούληδες να φοράνε ποδίτσα να κάνουν δουλειές να σας μαγειρεύουν να φέρνουν δώρα να φροντίζουν τα παιδιά και να ναι «αγκαλίτσες» σαν λούτρινα αρκουδάκια τη στιγμή που μπορεί να βγάζετε περισσότερα χρήματα από αυτούς και στον καβγά σας να τους μειώνετε και να τους ακυρώνετε εν τέλει.
Αυτός ο άντρας δεν έχει πια που να πάει. Και είναι σαν χαμένος. Περιγράφει ότι συναντά δυναμικούς άντρες που μπορεί να ‘ναι πρωτοκλασάτα στελέχη επιχειρήσεων, επιστήμονες που καταρρέουν σαν χάρτινα σπιρτόκουτα μπροστά σ’ όλα όσα οι γυναίκες τους ζητάνε να σηκώσουν και να είναι. Και οι ίδιες οι γυναίκες μοιάζουν μπερδεμένες. «Κέρδισαν τη χειραφέτησή τους και μοιάζουν με καλοκουρδισμένα ρομπότ εργαζόμενες μητέρες ερωμένες συχνά εγκλωβισμένες μέσα στο χάος των ευθυνών τους και των δικών τους πρέπει».
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα αναρωτηθείς που πήγαν οι άντρες, σκέψου και τι γυναίκες έχουν απέναντι τους και ότι και εκείνοι είναι χαμένοι στη μετάφραση και αναρωτιούνται που κρύβεται ένα λιγότερο πολύπλοκο κορίτσι από το προηγούμενο.
Αυτόπτης μάρτυς
Πρόσφατα ήμουν σε ένα μπαρ με φίλες και ήρθε ένας άντρας «ήρωας» με ένα ποτό στο χέρι, μας κέρασε ότι πίναμε, και προσπάθησε να μας πιάσει κουβέντα. Ήταν εμφανώς αμήχανος αλλά είχε βάλει μπροστά το θάρρος του, είχε καλογυαλίσει και κάποια αστεία και το προσπαθούσε. Η συνέχεια ποια ήταν; Οι φίλες μου του γύρισαν επιδεικτικά την πλάτη, η μια μάλιστα του είπε «ενοχλείς»! Έμεινα μόνο εγώ που του ‘πα δυο τρεις κουβέντες και ήμουν φιλική και κάποια στιγμή απ’ την σπασμωδική τους συμπεριφορά, προέκυψε και το δικό του πολύ σαφές ερώτημα:
-Μα τι θέλετε οι γυναίκες; Ερχόμαστε μας γυρνάτε την πλάτη, δεν ερχόμαστε είμαστε “κωλόστρες”, δεν θέλετε τελικά άντρες αλλά μαριονέτες. Κουρδισμένες μαριονέτες. Εύγε του.
-Μα τι πάθατε βρε κορίτσια πως τους αποπαίρνετε έτσι; Είπαν ότι ήταν χάλια μ’ ένα στόμα μια φωνή, γιατί όλες τους συντηρούν μέσα τους και επιμένουν στο Άρλεκιν. Θέλουν τον δίμετρο γόη με το θεληματικό πιγούνι, τις τριγωνικές πλάτες, που είναι πριγκιπικής οικογένειας και κάνει τον γιατρό στην Αφρική και σώζει παιδάκια. Παραμύθια δηλαδή της Χαλιμάς.
Ζητούν ευκαιρίες άλλα δεν δίνουν και όταν αυτές έρχονται τις πετάνε.
“Αυτός που βρήκε το κουράγιο να μας μιλήσει είχε μια παρέα άλλων πέντε ξέμπαρκων άντρων, μπορεί να βρίσκατε κανένα ρετάλι εκεί”, τους είπα θυμωμένα.
Αντίστοιχα την ίδια βραδιά αυτή η αντροπαρέα θα έφυγε με την απορία «τι θέλουν οι γυναίκες», ότι «είναι απρόσιτες και τρελές» και καθένας θα κοιμήθηκε μόνος στο κρεβάτι του με τη σκέψη ότι εκεί έξω υπάρχει ένας υπέροχος άνθρωπος γι’ αυτόν ή για εκείνη. Λάθος όμως μέγα. Πελώρια παγίδα δεν υπάρχουν υπέροχοι άνθρωποι, υπάρχουν άνθρωποι με φόβους , πάθη, ανασφάλειες άλλα ανάγκη για μοίρασμα και επαφή.
Πριν αντί γυρίσετε στο άλλο φύλο ευθύνες, αναλάβετε την ατομική σας ευθύνη. Ο καλύτερος τρόπος να αλλάξουν οι άλλοι είναι να αλλάξουμε πρώτα εμείς. Υπάρχουν και άντρες και γυναίκες αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια και να κοιτάξουμε, και να πάρουμε τα ρίσκα μας. Από το φόβο να πονέσουμε (ξανά) πρώτα βγαίνει η πανοπλία και μετά ο άνθρωπος όμως ο Πάσκαλ Μπρυκνέρ έχει πει ότι αν δεν διακινδυνεύσεις να πονέσεις δεν μπορείς να αγαπήσεις. Σκεφτείτε το, και αυτό.
