Με τη μουσική και τα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, οι περισσότεροι έχουμε συνδέσει τις πιο γλυκιές και αγαπησιάρικες στιγμές της νιότης μας.
Με τον βροντερό λόγο του διαμορφώσαμε το χαρακτήρα μας. Μάθαμε το ήθος, την αξιοπρέπεια, τη βαρύτητα που έχει ένας άνθρωπος όταν «ο χρόνος φεύγει και όχι αυτός».
Ο Μάνος Χατζιδάκις, που σαν σήμερα πέρασε στην αθανασία ίσως για να μάθει τι ζητάει, δε χρειάζεται συστάσεις.
Τι να γράψεις δηλαδή; Ότι ήταν ο ένας πόλος της ρομαντικής νιότης μας που εξισορροπούσε τον άλλο, τον επαναστατικό του Μίκη; Αστεία πράγματα που όλοι τα γνωρίζουν.
Σημασία έχει ότι στη διαδρομή που λέγεται ζωή βρέθηκα στη πορεία του. Τον γνώρισα δηλαδή και συνομίλησα μαζί του.
Πολύ νέα ρεπόρτερ έτυχα να ζήσω την ευγενή επανάσταση του Τρίτου Προγράμματος με διευθυντή τον Μάνο Χατζιδάκι. Αυτή την “άνοιξη” του ραδιοφώνου που όσο κράτησε ένα “άρωμα” είχε, αυτό της ελευθερίας. Ενθουσιώδεις ταλαντούχοι νέοι και νέες τότε, συνθέτες, τραγουδιστές, παραγωγοί, συγγραφείς σφράγισαν την αυτονομία του Τρίτου Προγράμματος της ΕΡΤ.
Μεγάλοι και γνωστοί Έλληνες ηθοποιοί πέρασαν από το Τρίτο Πρόγραμμα, όπως η Άννα Παναγιωτοπούλου, ο Μηνάς Χατζησάββας, η Σαπφώ Νοταρά.
Από τη δοξασμένη “Λιλιπούπουλη” ως τις συναυλίες, τα έργα αλλά και τις κυριακάτικες δικές του εκπομπές, πέρασε μια εποχή που μνημονεύεται ακόμα ως μοναδικό σημείο αναφοράς στο ελεύθερο πνεύμα.
Οι τότε τηλεοπτικοί συντάκτες που καλύπταμε την τηλεόραση αλλά και το ραδιόφωνο περιμέναμε πώς και πώς τα μεσημέρια της Τετάρτης. Τότε που στο γραφείο του σε ένα στρογγυλό μεγάλο ξύλινο τραπέζι μαζευόμαστε για την καθιερωμένη συνέντευξη του Μάνου Χατζιδάκι.
Εγώ που ήμουν “ψάρι” δε μιλούσα μόνο άκουγα. Τι να ρωτούσα ολόκληρο Χατζιδάκι, σκεφτόμουν. Είχαμε και κάτι ξερόλες που νόμιζαν θα τον στρίμωχναν με τις ερωτήσεις τους. Ακόμα θυμάμαι το λίγο ειρωνικό χαμόγελό του…
Μια φορά στο διάδρομο του Τρίτου Προγράμματος πέσαμε πρόσωπο με πρόσωπο. “Καλημέρα σας”, είπα εγώ. “Δεν είναι Τετάρτη σήμερα”, είπε εκείνος. Και τότε η γραμματεύς του τού είπε: “Α, κύριε Μάνο, αυτή έρχεται κάθε μέρα και ακούει”. Μου χάιδεψε το μάγουλο και έφυγε και ‘γω σε όλη τη ζωή μου είχα το χαμόγελο της Τζοκόντας.
Συναντηθήκαμε ξανά στο Φεστιβάλ Τραγουδιού στη Κέρκυρα. Πριν από τον διαγωνισμό είχε σε ένα σοκάκι του νησιού ανοιχτή συζήτηση. Στο τραπέζι ο Τσαρούχης, ο Γκάτσος, η Ελένη Βλάχου, η Γουλανδρή, ο Διονύσης Σαββόπουλος και άλλοι. Από κάτω πλήθος κόσμου και στη πρώτη σειρά εμείς. Χαιρετηθήκαμε με μια κίνηση του χεριού και αργότερα όταν του ευχήθηκα καλή επιτυχία μου είπε «θα πας μπρρροστα».
Στα μετέπειτα χρόνια όποτε τύχαινε να τον δω κάπου τον χαιρετούσα πάντα. Ειδικά στον “Μαγεμένο Αυλό” που μια ανήσυχη δημοσιογραφική παρέα από “Τα ΝΕΑ”πηγαίναμε πάντα να τον βρούμε.
