“Μα καλά δεν έχεις πάει στη Σαντορίνη;” μου έλεγαν τόσα χρόνια φίλοι και γνωστοί και πάντα απαντούσα “Μύκονο και Σαντορίνη δε θα μπορέσω” για να πάρω την απάντηση “Δεν ξέρεις τι σου γίνεται, είσαι τρελή” και τα λοιπά.
Φέτος η κουμπάρα μου που ζει στον Καναδά μού το έθεσε όσο πιο ωμά γίνεται: “Θα πεθάνω και στη Σαντορίνη δεν θα έχω πάει”. Έκανα την καρδιά μου πέτρα και οργάνωσα διακοπές – έκπληξη: Σαντορίνη…..
Με κόπο και με βάσανα το έκρυψα από δω το καμουφλαρισμένα από εκεί είπα για τη Φολέγανδρο και μόλις το πλοίο έμπαινε στο λιμάνι το ξεφουρνίσαμε: “Surprise!!!! Σαντορίνη!”Η κουμπάρα μου κόντεψε να λιποθυμήσει!” I don’t believe you, Oh my God” και όλα αυτά τα επιφωνήματα….
Με το που κατεβήκαμε σε ένα άθλιο λιμάνι που έχει χαλάσει από το 2008 και δεν έχει φτιαχτεί, πέσαμε πάνω σε εκατοντάδες πούλμαν που σου έπαιρναν 50 ευρώ για να σε πάνε στα Φηρά. Περιμέναμε 1 ώρα και πουθενά δεν είδαμε ένα ταξί γιατί υπάρχει πόλεμος με τα πούλμαν και οι μεν διαχειρίζονται το λιμάνι, οι δε το αεροδρόμιο…. Το μισό λιμάνι δε από το σπασμένο έχει στο βυθό του ακόμα το ναυάγιο του Sea Diamond από το 2011. Το διασημότερο νησί του κόσμου ever κάνει την χειρίστη εντύπωση με το έμπα….
Στο πούλμαν που μας μεταφέρει στα Φηρά ο οδηγός παραπονιέται για το νοσοκομείο που υπολειτουργεί και που φτιάχτηκε με δικά τους χρήματα αλλά κανείς υπουργός Υγείας δεν τους βοήθησε. Φανταστείτε τη Σαντορίνη τους μήνες καλοκαιριού χωρίς νοσοκομείο!
Στα Φηρά επικρατεί το αδιαχώρητο. Κόσμος ΑΣΥΛΛΗΠΤΟΣ! Το ξενοδοχείο που στο internet φάνταζε παλάτι είναι….ενοικιαζόμενα δωμάτια! Το προσπερνάμε. Άλλωστε ήμαστε στη Σαντορίνη! Εμείς και άλλοι αμέτρητοι Γιαπωνέζοι, Ιταλοί, Αμερικανοί, όλες οι φυλές κινήσαμε για το Φηροφάνι να δούμε το ηλιοβασίλεμα. Το θέαμα σε αποζημιώνει. Εκατοντάδες κλικ από κινητά απαθανατίζουν τη μοναδική στιγμή για όσους ταξίδεψαν από την άκρη της γης….. Πίνοντας ένα άπερολ και ακούγοντας κλασική μουσική βλέπεις να απλώνεται όλη η ομορφιά της γης. Ο ήλιος βουτά στα νερά του Αιγαίου παιχνιδίζοντας σε όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου. Μοναδικό θέαμα….
Το βράδυ στα στενά σοκάκια της Καλντέρας ίπτασαι για να μπορέσεις να διανύσεις μια τόση δα απόσταση. Όμως βρίσκεις -αν και πολύ άναρχα φτιαγμένα- ωραίες πίτσες, κινεζικό, ιταλικό, ελληνικό, τα πάντα….
Το άλλο πρωινό μας βρίσκει σε μια πεντακάθαρη κατάμαυρη παραλία. Πάλι άναρχο το περιβάλλον, αλλά ευτυχώς το ψάρι φρεσκότατο. “Ζωντανό” μου λέει ο μαγαζάτορας. Του λέω και γω “ζωντανή είμαι αλλά με βλέπεις φρέσκια;”
Το απόγευμα είναι σειρά της Οίας. Ουδέποτε θα πηγαίναμε αν ξέραμε τι μας περίμενε. Εγώ πώς δεν παντρεύτηκα Γιαπωνέζο ακόμα απορώ. Η λέξη “μιλιούνια” δεν εκφράζει την πραγματικότητα. Και δε ξέρεις αν πρέπει να δεις τα δρώμενα ή τη θέα. Παροξυσμός! Η Οία είναι πανέμορφη με τα υπόσκαφα φωτισμένα, αλλά ο συνωστισμός… ούτε η Ρεπούση στη Σμύρνη. Από τον πολύ κόσμο παίρνουμε το εικοστό πούλμαν που έρχεται ανά 20λεπτο για τα Φηρά.
Νομίζω πολύ αργά ανακάλυψα τη Σαντορίνη. Ας την ανακαλύψει και το κράτος να τη φροντίσει. Είναι κρίμα το νησί “κράχτης” του ελληνικού τουρισμού να μην έχει επαγγελματική μεταχείριση….
