Η τηλεοπτική εκδοχή του MadWalk που είδαμε προχθές ήταν μάλλον ένα από τα πιο μπερδεμένα θεάματα που έχω δει εδώ και πολύ καιρό.
Ενώ όλη αυτή η εκδήλωση και τηλεοπτικό show βασίζεται σε μια πολύ ωραία ιδέα να ενωθούν η μόδα με τη μουσική, το αποτέλεσμα στους δέκτες μας ήταν κάτι πολύ αγχωτικό και δυσνόητο.
Δυστυχώς όλα αυτά τα μοντέλα, τα ρούχα, τα μακιγιάζ, οι τραγουδιστές, οι χορευτές και κυρίως οι σπόνσορες έγιναν ένα μπλεγμένο κουβάρι εικόνων και στο τέλος δεν καταφέραμε να δούμε τίποτα από όλα αυτά.
Το παράδειγμα των shows της Victoria’s Secret που μπορεί να δει οποιοσδήποτε στο Youtube, είναι ένας πολύ καλός οδηγός για το πώς παρουσιάζεται και κυρίως πώς σκηνοθετείται ένα τέτοιο show.
Πρέπει ο τηλεθεατής αλλά και ο παρευρισκόμενος να προλαβαίνει να βλέπει και τα ρούχα, και τα μοντέλα αλλά και τους καλλιτέχνες που κάνουν και αυτοί μια δική τους παράσταση.
Στο MadWalk φαινόταν έντονα πως δεν είχε υπολογίσει κανένας τα κενά που χρειάζονται ανάμεσα σε όλες αυτές τις δράσεις ώστε να προλάβουν να τραβήξουν το βλέμμα του θεατή και να αποτυπωθούν στη συνέχεια με την κάμερα. Οπότε το τελικό θέαμα που είδαμε εμείς στην οθόνη μας ήταν μακρινά και κοντινά πλάνα από εκατοντάδες πρόσωπα που δεν προλαβαίναμε να δούμε ούτε τι κάνουν, ούτε τι φοράνε, ούτε τι χορεύουν, ούτε τίποτα…
Το ακόμα πιο “αποσυντονιστικό” ήταν που η παρουσιάστρια διάβαζε όλα τα λόγια της από ένα autoque με ρυθμούς αντιστρόφως ανάλογους του παλμού της όλης κατάστασης.
Δυστυχώς το νεαρό μοντέλο Ηλιάνα Παπαγεωργίου φάνηκε ανέτοιμη να φέρει εις πέρας μια τέτοια δουλειά, που έτσι κι αλλιώς ήταν αρκετά δύσκολη.
Σε ένα event με τόσες πληροφορίες που είναι live -αλλά και καλύπτεται τηλεοπτικά- χρειάζεται ένας πραγματικά έμπειρος παρουσιαστής που να μπορεί να “κουμαντάρει” και να δώσει ρυθμό σε όλα αυτά που συμβαίνουν.
Από αισθητικής πλευράς, τώρα, εκτός από δύο με τρεις σχεδιαστές που ξέρουν να κάνουν ρούχα, όλο το υπόλοιπο ήταν σαν έκθεση ετοίμων ενδυμάτων με ανάλογα μοντέλα, styling κ.τ.λ.
Αυτό που κυριάρχησε επίσης στα φετινά βραβεία ήταν περούκες και οι πολύ μαυρισμένες επιδερμίδες που ήταν σχεδόν γκρι και όχι ηλιοκαμένες όπως θα ήθελαν αυτοί που τις δημιούργησαν.
Το πιο σοβαρό και αντικειμενικό όμως είναι πως δεν καταφέραμε να δούμε ένα ολοκληρωμένο look μοντέλου ή μια καλή στιγμή χορογραφίας ή ερμηνείας ενός καλλιτέχνη. Όλη αυτή η δουλειά τόσων ανθρώπων δεν φάνηκε ποτέ.
Τέλος όλη αυτή η τοποθέτηση προϊόντων με τόσο άτσαλο τρόπο δεν βοηθάει καθόλου κανένα προϊόν. Αντιθέτως το κάνει “ενοχλητικό”. Όλοι αυτοί οι marketeers και διαφημιστές που έδωσαν το ok, να δειχθούν τα προϊόντα πλυσίματος πάνω σε φορέματα με παγιέτες που δεν πλένονται και κομπάρσοι να κρατάνε τηλέφωνα που κάνουν ζουμ, πρέπει να σκεφτούν πως όλο αυτό μπορεί να τους κάνει και κακό… Η αναφορά του brand (όχι συνέχεια) και ένας λιγότερο παρεμβατικός τρόπος στη ροή του θεάματος κάνει μάλλον καλύτερη δουλειά.
Και κάτι για το τέλος. Ας μην υπάρχει τόσο άγχος σε τέτοια θεάματα να υπάρχουν πολλά πρόσωπα, πολλές ιδέες, πολλά προϊόντα.
