«Οφείλω να πω την αλήθεια που βίωσα μέσα από τη συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου»
Fake News

«Οφείλω να πω την αλήθεια που βίωσα μέσα από τη συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου»

«Οφείλω να πω την αλήθεια που βίωσα μέσα από τη συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου»

Εδώ, είμαστε…

Συγγνώμη που έλειψα απ’ την εβδομαδιαία επικοινωνία μας, αλλά, δεν ξέρω αν ακούσατε… είχα κάτι τρεχάματα.

Και φυσικά, ούτε ξέρω πού πατάω, πού βρίσκομαι, τι λέω και πώς νιώθω αυτήν την περίοδο.

Προγραμματίζω τη μέρα μου με ορίζοντα 2ώρου, δεν ξέρω τι μέρα είναι και προσπαθώ να μην κακομεταχειρίζομαι το σώμα και την υγεία μου άλλο, για να μην «πάρω σειρά».

Για κάτι όμως είμαι σίγουρος: Ήθελα να επιστρέψω στους Mappes μου και στο καθημερινό μας, ραντεβού από το Mappes Show του Ρυθμού 94.9, ήθελα να μην αφήσω άλλο μόνη τη Φαίη, την ομάδα μας και όλους, όσοι μας παρακολουθείτε και στείλατε έστω μια καρδιά ότι είμαι στο μυαλό σας αυτήν την περίοδο, ούτε ήθελα να περάσει άλλη βδομάδα, χωρίς Fake News και την επαφή μας.

Άλλωστε και η κα Γιωργία (και είναι η μόνη φορά που θα αναφερθώ στη μάνα μου αυτήν την περίοδο) αυτό θα ήθελε… Όπως κάθε φορά που ύψωνα τη φωνή μου κι εκείνη, αντί να με «βάλει στη θέση μου», το μέλημά της ήταν να τρέξει να κλείσει τις μπαλκονόπορτες μη μας ακούσει η γειτονιά. 

Για την ώρα, λοιπόν, θα με βλέπετε και θα με ακούτε και θα με κρίνετε και θα γελάμε – όπως έχουμε συνηθίσει – από το μπαλκόνι, γιατί στο σπίτι δεν είμαι έτοιμος να μπω και οι μπαλκονόπορτες παραμένουν κλειστές μέχρι να είμαι έτοιμος να τις ανοίξω.

Κουμπώστε, λοιπόν, τραγούδι αφιερωμένο στις μαμάδες μας από τον Ζακ Στεφάνου και όσοι μπορείτε να τους κάνετε και μια αγκαλιά – γιατί εγώ τις έκανα μαζεμένες, όταν ήταν αργά – να μου το κάνετε, ως χατήρι:

Υπάρχει ελπίδα

Δε θα πω για τη Μαίρη, τη Φαίη, τον Γιώργο, τον Ντάνο, τον Κώστα Βαϊμάκη, τον Γιάννη Τσιμιτσέλη, την Ντορέττα, τη Βίκυ Χατζηβασιλείου, τον Γιώργο Αυτιά, τη Δούκισσα, την Κατερίνα Καινούργιου, τον Νίκο Γεωργιάδη, τον Δημήτρη Μακρυνιώτη, τον Βασίλη Καρρά, τον Διονύση Σχοινά, την Κατερίνα Γκαγκάκη, τον Μιχάλη Ρακιντζή, τη Ζέτα και τον Μιχάλη, την Κατερίνα Ζαρίφη, τη Ράνια Θρασκιά, τον Παναγιώτη Χατζηδάκη, τη Φωτεινή Πετρογιάννη, τον Δημήτρη Σταρόβα, τη Χριστίνα Πολίτη και τον Κώστα Σπυρόπουλο, την Καλομοίρα, την Κατερίνα Στικούδη και τον Βαγγέλη μου, με τους οποίους έχω μια «χτισμένη σχέση», είτε στέρεη και πολυετή, είτε τέτοια που να στηρίζεται όχι τόσο στην επαφή, αλλά στην εκτίμηση.

Για τη Φαίη, τον Γιώργο, τη Μαίρη και όλους τους αγαπημένους μου, θα τα πούμε  άλλη στιγμή, μάλλον προσωπικά…

Ούτε θα αναφερθώ στο πόσο μου στέκεται η Αφροδίτη, ο Άρης, ο Βασίλης Καλλίδης, η κα Πατέρα, η Νάνσυ και όλη η ομάδα του «Το Πρωινό» μπροστά και πίσω από τις κάμερες, όπως και η οικογένεια του ΑΝΤ1 από τον πρώτο τεχνικό του Πρωινού μέχρι τους επικεφαλής και τα στελέχη του Ομίλου.

Θα αφήσω έξω επίσης – και θα καταλάβετε γιατί – τον Λεωνίδα Κουτσόπουλο, τον Πάνο Ιωαννίδη, τον Σωτήρη Κοντιζά, αλλά και τον Δημήτρη Σκουλό και τη Ματίνα Νικολάου που τους ευχαριστώ από καρδιάς.

Όσο για εσάς που μου στείλατε όλα αυτά τα μηνύματα, τι να πω… Μακάρι να σας κρατήσω συντροφιά, ή να σας κάνω να χαμογελάσετε μέσα απ’ τη δουλειά μου, έστω μια φορά για κάθε σκέψη που μου αφιερώσατε, αυτή την εβδομάδα.

Έχουμε όμως και λέμε:

Μαρία Μπακοδήμου, Ναταλία Γερμανού, Μαρία Μπεκατώρου, Σταματίνα Τσιτσιλή, Γρηγόρης Αρναούτογλου, Πέτρος Κωστόπουλος, Ελεονώρα Μελέτη, Σάσα Σταμάτη, Ελένη Τσολάκη, Θέμης Γεωργαντάς, Άκης Πετρετζίκης, Κώστας Φραγκολιάς, Νίκος Παπαδάκης, Κώστας Τσουρός, Χριστίνα Λαμπίρη, Θανάσης Πάτρας, Νάντια Μπουλέ, Γιάννης Πουλόπουλος, Λάμπρος Κωνσταντάρας…

Με κάποιους γνωριζόμαστε προσωπικά, με άλλους όχι τόσο καλά και υπάρχουν κι εκείνοι με τους οποίους, «παραγνωριζόμαστε». «Απέναντι» κάποιες στιγμές της ζωής μας τηλεοπτικά, ή και στις απόψεις μας (με κάποιους ακόμη και τώρα), γνωριστήκαμε, εκτιμηθήκαμε, ίσως και να «συγκρουστήκαμε», αλλά όπως φάνηκε, υπάρχει ελπίδα…

Ξέρω αδέλφια μου πως ο χώρος μας σας δίνει έντονα την εντύπωση του ανταγωνισμού και της ματαιοδοξίας μέχρι το όριο του «ο θάνατός σου, η ζωή μου (επαγγελματικά τουλάχιστον)». Είμαι σίγουρος, επίσης, πώς έχετε βαρεθεί να μας βλέπετε να τσακωνόμαστε, να «τα βρίσκουμε» να συνεργαζόμαστε και να αγκαλιαζόμαστε για φωτογραφία και όλα αυτά στο ίδιο «φεγγάρι».

Οφείλω όμως να πω την αλήθεια που βίωσα μέσα από τη συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου: Εκεί που έχει πραγματικά σημασία οι συνάδελφοι αυτοί που αναφέρω στην τελευταία παράγραφο ήταν δίπλα μου. Και δεν ήταν τυπικά.

Οι περισσότεροι έστειλαν και ξανάστειλαν μήνυμα και κάποιοι, όπως η Μαρία Μπακοδήμου, η Μαρία Μπεκατώρου και η Ναταλία Γερμανού (για να προλάβω πονηράκηδες, δεν έχουμε μαλώσει ποτέ, απλά η σχέση και η εκτίμησή μας, ως τώρα, αφορούσε τη συναναστροφή μας, στη δουλειά) επέμειναν να με «βγάλουν» απ’ το σπίτι για να μην είμαι μόνος και να κάνουμε παρέα ξανά και ξανά.

Για να μην πω για την «απέναντι» Σταματίνα που ήταν δίπλα μου, μαζί με τον Κώστα Φραγκολιά στην κηδεία της μαμάς μου, όπως και η Σάσα.

Θέλω να σταθώ σ’ εκείνους τους συναδέλφους που δεν είχαν λόγο να επιμείνουν να είναι δίπλα μου – το αντίθετο μάλιστα, σε κάποιους ίσως να είχα δώσει και δικαιολογία να μείνουν μακριά.

Όμως και σ ’αυτόν τον χώρο είμαστε άνθρωποι, κανονικοί. Ίσως λίγο ευερέθιστοι, ίσως λίγο οξύθυμοι, μπορεί και ανταγωνιστικοί, όμως με τις ανασφάλειές μας, τις φοβίες μας, τις ευαισθησίες μας και πάνω απ’ όλα με τα τερατάκια που πολεμάμε μέσα μας – μπορεί και λίγο παραπάνω απ’τους άλλους.

Υπάρχει ελπίδα, αδέλφια μου και η κα Γιωργία το είδε και χαίρεται, γιατί το παιδί της νιώθει ότι ανήκει κάπου, επαγγελματικά. Και σας ευχαριστώ γι’ αυτό.

Την άλλη εβδομάδα, επιστρέφω με «Τσοχάμπερα» κανονικά, μην ανησυχείτε. Ευχαριστώ για όλα