Αν έπρεπε να βάλω έναν τίτλο στην περίοδο που διανύουμε, νομίζω δε θα υπήρχε καλύτερος απ’ τον «Στη βράση κολλάει το σίδερο».
“Βράση” στον καιρό με 35 βαθμούς, «βράση» στο θερμόμετρο των πολιτικών εξελίξεων, «βράση» και στην προετοιμασία των προγραμμάτων των καναλιών για τη νέα περίοδο που θυμίζει σκάκι, ή μάλλον το παιχνίδι επεκτατισμού που παίζαμε μικροί, το Risk.
«Κουμπώστε», λοιπόν, το τραγούδι που μου έρχεται στο μυαλό, όταν σκέφτομαι όλα αυτά: There’s No Easy Way Out από το soundtrack του Rocky IV με τον Ρώσο και πάμε να «κολλήσουμε κανα σίδερο, στη βράση…»
Εσάς, σας εξαγόρασε ο ΣΚΑΪ;
Αυτό το «ντου» του ΣΚΑΪ προς τα αντίπαλα κανάλια, ώστε να εξαγοράσει-αποκτήσει τα καλύτερα απ’ το πρόγραμμά τους, ή τους παρουσιαστές τους, έχει ξανασυμβεί…
Έτυχε τώρα, ή και πέτυχε τώρα, η απόλυτη επιτυχία της σεζόν να είναι η εκπομπή του Νίκου Μουτσινά στο OPEN.
Και είναι η μοναδική τέτοιας εμβέλειας επιτυχία αυτού του καναλιού που μόλις ξεκίνησε και προσπαθεί να βρει τα πατήματά του. Χραααπ, την αρπάζει ο ΣΚΑΪ – σύξυλο το OPEN.
Το επιτυχημένο παρελθόν των σειρών του Ανδρέα Γεωργίου, απ’ την άλλη, αποτελεί μια εγγύηση που προσδίδει ασφάλεια σε ένα κανάλι.
Χρααααπ, να ‘σου, ο ΣΚΑΪ που συμφώνησε με τον δημιουργό και την ομάδα του, μετά τη συνεργασία τους με τον Alpha.
Λιάγκας: δοκιμασμένος, τελειομανής, με τη γυαλάδα στο μάτι να επιστρέψει για την επιτυχία που τόσο «βίαια» του στέρησαν.
Κι εκεί κάπου στις προτάσεις για ανανέωση της συνεργασίας του με τον ΑΝΤ1, μαντέψτε ποιος «έσκασε μύτη» σαν τη Χριστίνα Μπόμπα στον τελικό του Survivor – ο ΣΚΑΪ.
Στα παραπάνω προσθέτω τις φήμες που θέλουν το “λυσσασμένο κανάλι” να παίρνει το X-Factor επίσης απ ’το OPEN, αλλά και την Αγγελική Νικολούλη απ’ τον Alpha.
Σε όλα αυτά, βάλτε και την πολυαναμενόμενη επιστροφή του αγαπημένου «Λόγω Τιμής» με τον βασικό κορμό των αγαπημένων πρωταγωνιστών του 1996/97.
Μην ξεχνάμε, τέλος, τους “Ράδιο Αρβύλα” που ο ΣΚΑΪ πήρε όταν «τα έσπασαν» με τον ΑΝΤ1, αλλά και τον Σπύρο Παπαδόπουλο με τον ΣΚΑΪ να τον «τσιμπά» όταν «έμπασε νερά» η συνεργασία του «Στην Υγειά μας» με τον Alpha.
Δε μιλάμε, λοιπόν, για αντεπίθεση του ΣΚΑΪ, αλλά κανονική επέλαση. «Γλυκάθηκε η γριά στα σύκα», όπως θα έλεγε μια άλλη παροιμία, με τα ποσοστά που γνώρισε ο σταθμός από τις παραγωγές του Τούρκου και σου λέει: Γιατί να μη συνεχίσω; Μπορώ, αφού.
Παρόμοια «επίθεση» είχε κάνει και ο ΑΝΤ1 το καλοκαίρι του 2013 «παίρνοντας» Λιάγκα – Σκορδά απ’ το πρωινό του Mega, αλλά και Αρναούτογλου, Ναταλία Γερμανού και άλλους…
Λεφτά υπάρχουν λοιπόν… Άλλων πληρώνονται οι ρήτρες για να αφεθούν «ελεύθεροι» και να τους πάρει ο ΣΚΑΪ, αλλού το κανάλι του Φαλήρου απλά περιμένει την κατάλληλη στιγμή και σε άλλες περιπτώσεις «παραμονεύει» σε συνεργασίες που «μυρίζουν μπαρούτι»…
Το ερώτημα είναι, ποια η θέση των παρουσιαστών σε όλον αυτόν τον «συγκεντρωτισμό».
Πας με τον διεκδικητή που έρχεται με φόρα, χρήματα και εκτίμηση, ή διατηρείς τη διαφορετικότητά σου, πολεμώντας απέναντι – στα γνώριμα;
Και σε περιπτώσεις εξαγοράς, στηρίζεις το κανάλι με το οποίο είχες δώσει χέρια, ή πηγαίνεις στην πιο συμφέρουσα πρόταση;
Αντιμετώπισα το δίλημμα αυτό, το 2013 αποφασίζοντας να μείνω στο κανάλι με το οποίο είχα δώσει τα χέρια και με ανέδειξε. Τζίφος, δεν εκτιμήθηκε ποτέ… Όμως, αυτό ήταν ένα ρίσκο που πήρα για να είμαι εντάξει με τον εαυτό μου.
Σήμερα, 6 χρόνια μετά, θα πω ότι δεν υπάρχει λάθος ή σωστός, επαγγελματικά ηθικός ή μη ηθικός τρόπος να κινηθείς σε μια τέτοια περίπτωση.
Είναι δουλειά. Πρόκειται για τα χρήματα με τα οποία ζεις, μεγαλώνεις παιδιά, ή ξεχρεώνεις δάνεια. Αυτά, δυστυχώς, δεν πληρώνονται με ατάκες όπως: «Μπράβο», «Έχεις κότσια», «Έχεις λόγο» και ένα χτύπημα στην πλάτη.
Δεν πιστεύω αυτά που γράφω, γιατί είναι κυνικά και δεν τα γουστάρω.
Όμως η αλήθεια είναι πως ούτε μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον Μουτσινά, τον Γεωργίου ή την Βανδή που προτίμησαν την ασφάλεια μιας καλύτερης προσφοράς, ούτε όμως είναι και ήρωας ένας «Ουγγαρέζος» που την αρνήθηκε.
Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι και καλό είναι να μην κατακρίνεται κανείς για τις επαγγελματικές του επιλογές από όψιμους ηθικολόγους. Όσο θα υπάρχουν Μουτσινάδες, θα υπάρχουν και «Ουγγαρέζοι» και όλα καλά για τους τηλεθεατές.
Ούτε, να ξέρετε, θα κρατήσει κανένα κανάλι κακία σε κανέναν που πήγε απέναντι, ούτε όμως, θα εκτιμήσει εκείνον που έμεινε να το στηρίξει. Δεν είναι προσωπικό, είναι δουλειά.
Μην παραξενευτείτε λοιπόν, αν δείτε εκείνον που πούλησε ένα κανάλι να είναι στο δυναμικό του μετά από μερικούς μήνες, ή εκείνον που «στήριξε» να παίρνει σετ μαχαιροπίρουνων για την προσφορά του κι έξω απ’ την πόρτα…
Καλή καρδιά λοιπόν και κερδισμένοι οι τηλεθεατές στα σίγουρα – άντε και ο ΣΚΑΪ… Τι; Όχι;
Άμα δεν τόνε πας, μην τόνε φιλοξενάς
Στο κανάλι του Φαλήρου θα μείνω, το οποίο, αν μη τι άλλο, στην ενημέρωση έχει καθιερωθεί χρόνια τώρα.
Μη σας ζαλίζω με τη γνώμη μου για την πολυαναμενόμενη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα με την οποία «έσπασε» το εμπάργκο που ο ίδιος είχε επιβάλει στο κανάλι.
Θεωρώ ότι φάνηκε να έχει κότσια και, χωρίς διάθεση για «περασμένα-ξεχασμένα» υπερασπίστηκε τις θέσεις και τις επιλογές του.
Από την άλλη, και οι δύο δημοσιογράφοι δεν «μάσησαν» και ρώτησαν ό,τι ήθελαν, χωρίς να κωλώσουν, ή να ψαρώσουν.
Τώρα, αν την ψήφο σας την καθορίζει η εικόνα από μια συνέντευξη, ή ΚΑΙ η εικόνα από μια συνέντευξη, αυτό το ξέρετε μόνο εσείς.
Επικοινωνιακά όμως, βλέποντας την συνέντευξη δε μπορώ να μην παρατηρήσω κάτι που δε μου άρεσε: Όταν φιλοξενείς κάποιον για να του πάρεις συνέντευξη – τον γουστάρεις, δεν τον γουστάρεις, σε γουστάρει, δε σε γουστάρει – αυτόματα συμφωνείτε σε κάποιους κανόνες.
Πρόκειται για βασικούς κανόνες αστικής φιλοξενίας και τίποτε άλλο. Τι εννοώ;
Δεν είσαι εριστικός με τον καλεσμένο σου. Δεν αφήνεις το «πάθος» σου να σε συνεπάρει, αλλά ούτε και την αδικία από την πρότερη συμπεριφορά του απέναντί σου – αλλιώς μη δέχεσαι τη συνέντευξη, ή ζήτα να εξαιρεθείς.
Εκεί βρίσκεσαι για να εκφράσεις τις ερωτήσεις του κόσμου, όχι να λύσεις τα θέματά σου με τον καλεσμένο – πολλώ δε, μάλλον όταν πρόκειται για τον πρωθυπουργό της χώρας.
Από την άλλη και ο καλεσμένος δε μπορεί να αρχίσει να «βρίζει» το κανάλι που τον φιλοξενεί, ή να προσβάλει τον οικοδεσπότη του, επειδή στο παρελθόν τον πολέμησε, ή θεωρεί ότι τον πολέμησε λυσσαλέα. Και από τις δύο πλευρές υπάρχει μια ανομολόγητη συναίνεση ότι «ξεχνάμε αυτά που μας χωρίζουν, σε δέχομαι ως συνεντευξιαστή, με δέχεσαι ως καλεσμένο». Και ο κόσμος κρίνει.
Άρα, στιχομυθίες που ακολουθούσαν απαντήσεις του πρωθυπουργού όπως:
Κοσιώνη: «Και;»
Τσίπρας: «Τι θα πει, και;»
…καταλαβαίνετε πως δεν είχαν θέση σε μια τέτοια συζήτηση.
Από την άλλη, ο Αλέξης Παπαχελάς κράτησε περισσότερο τα προσχήματα. Δεν άφησε να πέσει τίποτε κάτω χρησιμοποιώντας λέξεις – κεντριά στις ερωτήσεις του προς τον πρωθυπουργό, όπως τη στιγμή που τον ρώτησε για την εποχή που «ΑΔΕΙΑΣΕ Βαρουφάκη, Λαφαζάνη και Κωνσταντοπούλου…».
Και φυσικά, ήταν επίσης άκομψο να μην υποδεχτεί τον πρωθυπουργό κάποιος από τα ηγετικά στελέχη, αν όχι ο ιδιοκτήτης του καναλιού. Δεν «κρατάμε μούτρα» εδώ.
Συμφωνήσαμε να φιλοξενήσουμε μια συζήτηση, άρα συμπεριφερόμαστε με βάση τους στοιχειώδεις κανόνες αστικής φιλοξενίας.
Κατάλαβα… Πέφτει τηλέφωνο αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Μέχρι την επόμενη φορά, λοιπόν, αδέλφια μου – αν υπάρξει – να είστε καλά και καλό βόλι.
