Δημήτρης Ουγγαρέζος: «Ας αποδείξουμε ότι δεν είμαστε πρόβατα»
Fake News

Δημήτρης Ουγγαρέζος: «Ας αποδείξουμε ότι δεν είμαστε πρόβατα»

Δημήτρης Ουγγαρέζος: «Ας αποδείξουμε ότι δεν είμαστε πρόβατα»

Καλώς σας βρίσκω αδέλφια μου. Ήμουν στο Παρίσι για δουλειά (λες και είμαι ο Ανδρέας Τεπενδρής ακούστηκε αυτό) την εβδομάδα που μας πέρασε και με ασφάλεια μπορώ να δηλώσω, ως σωστός και συνάμα τίμιος Ελληνάρας το εξής: Οι άθρωποι δε γκξέρουν να φάνε μωρέ…

Να τα χέσω και τα αστέρια Μισελέν και τους καλύτερους σεφ του κόσμου που είναι Γάλλοι. Άμα δεν ξέρουν τι θα πει: «Φέρε δικέ μου, αυτό και «παίξε» στη μέση 2-3 πιάτα για σέντρα», ή το περίφημο: «Ό,τι βγαίνει, φέρνε…», ακόμη και τον αερογράφο που σηματοδοτεί την ιερή στιγμή: «Κάνε μας τον λογαριασμό», οι άνθρωποι είναι οι Νεάτερνταλ της εστίασης – Homo Nistikus.

Και για να μην τα πολυλέμε: Μια κοακόλα, ένα κρασί κόκκινο σε ποτήρι – «η κόρη μου κάνει πάρτι με τις κούκλες της», ένα μπουκάλι νερό και ένα Άπερολ Πριτς, πόσο; Όχι, πόσο; 60 ευρώ. Ε, ασταδιάλα. Που ερχόταν εδώ ο Μιτεράν ινκόγκνιτο και μας έτρωγε δυό κοπάδια καλαμαράκια, ο πεινάλας.

Συγχύστηκα. Βάλτε κομματάρα και πάμε για ανάγνωση:

“Βινύλιο”: Βρήκαμε παπά…

Μιλημένα ξηγημένα. Το “Βινύλιο” είναι καλή εκπομπή. Έχει κότσια να μιλά για θέματα που θεωρείται ότι δεν «πουλάνε» στην ελληνική τηλεόραση, την εμπιστεύονται ειδικοί, επιστήμονες, μουσικοί και καλλιτέχνες που δε θα πήγαιναν αλλού και κάνει και 20% τηλεθέαση.

Μήπως όμως, τώρα τελευταία βρήκαν τον παπά: «Παλιά καλή τηλεόραση των 80’s κ’ 90s» και θα θάψουνε 2-3;

Ρε, ωραία η νοσταλγική τηλεόραση της ΕΡΤ, οι διαφημίσεις και οι σειρές της εποχής. Εγώ ο ίδιος αντλώ πολλές αναφορές στα αστεία ή στα επιχειρήματά μου απ’ τον ρομαντισμό εκείνης της εποχής. Μην πάτε μακριά, όλη αυτή η πλάκα με την περίοδο «Ορθόδοξου Πα.Σο.Κ.» που κάνουμε και είναι αστείρευτη βασίζεται σ’ εκείνες τις μέρες της αθωότητας. Όλοι νιώθουμε καλά να θυμόμαστε την τηλεόραση που έχουμε συνδυάσει με την εποχή που τα ζούσαμε όλα για πρώτη φορά.

Από την άλλη όμως, ρε παιδιά, δεν είναι λίγο στενάχωρη αυτή η παρελθοντολαγνεία από νεανική εκπομπή; Δεν είναι λυπηρό μια από τις παρέες που απευθύνεται κατεξοχήν στους νέους να τους προβάλει το παρελθόν; Θα μου πεις, 50ρησε κι ο Κανάκης – δεν είναι ο Αντώνης του Comfuzio και τα άλλα παιδιά «άσπρισαν», όπως κι εμείς.

Όμως, όταν ασπρίζουν τα μαλλιά, ή πέφτουν (συγγνώμη Αντώνη, ανθρώπινα είναι αυτά) δε σημαίνει ότι «ασπρίζουν» και τα μυαλά.  Μια χαρά τηλεόραση μπορούν να κάνουν ακόμη για τους νέους ο Αντώνης και η παρέα του. Άρα;

Άρα, ή πρέπει η τηλεόραση να επανιδρύσει τον εαυτό της και να πάμε ένα βήμα παραπέρα, ή θα πρέπει να μπουν νέοι άνθρωποι σ’ αυτήν, όπως τότε ο Παραράς, ο Κανάκης, ο Καλυβάτσης και η παρέα τους. Για να μη χρειάζεται να τραβάμε απ’ τα μαλλιά το «Θέατρο της Δευτέρας», ή τη διαφήμιση Οβερλάη, Κόκο-Μιλκ με τον Χάρρυ Κλυνν, ή «Αγνό» με τον Νίκο Γκάλη.

Πέρασε αυτή η εποχή, όσο κι αν μας «τσούζει». Εδώ πέθανε ο Ντίλαν… Αφήστε την να αναπαυθεί και πάμε παρακάτω να δημιουργήσουμε τις νοσταλγικές αναμνήσεις του αύριο.

Όλα μπάλα

Έχω συνεργαστεί με τον Πέτρο Κωστόπουλο και τον γνωρίζω κι απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη. Με την Άννα Μαρία Βέλλη είμαστε ομόσταβλοι στο ραδιόφωνο του Ρυθμού 94.9., αλλά για το αν πιστεύει πως η θέση που κάθεσαι σε μια εκπομπή καθορίζει το πόσο καλός είσαι στον «αέρα» ούτε την έχω ρωτήσει, μήτε και θέλω. Νιώθω ειλικρινά σα να ήμουν μπροστά στα σκηνικά. Γι’ αυτό, όμως και δε θα πάρω θέση.

«Όλα Λάθος»

Δεν είμαι κότα, το ξέρετε. Λέω πάντα τη γνώμη μου, αν μου ζητηθεί και επιχειρηματολογώ ανάλογα. Αν δε, έχω άδικο με το ίδιο σθένος θα βγω και θα το πω.

Το ότι όμως, δεν είμαι κότα δε σημαίνει ότι είμαι και αυτοκτονικός. Δεν το ακουμπάς αυτό το θέμα, γιατί μόνο μπλεγμένος θα βρεθείς. Είτε στηρίξεις τον έναν και τσαντιστεί ο άλλος, είτε σε «αδειάσει» εκείνος που τον στήριξες, όσο καλή πρόθεση και να ‘χεις, μπουρδουκλωμένος θα βρεθείς. Και τώρα ακόμη, μ’αυτό που γράφω θα τον πιω. Το ξέρω.

Ας τους αφήσουμε ήσυχους να τα βρουν, ή να μη τα βρουν και ας απολαύσουμε την ολοκαίνουρια (;) εκπομπή «Όλα Λάθος», χωρίς την Άννα Μαρία Βέλλη πλέον, που ως άξονα οφείλει να έχει κάτι που ο Πέτρος κάνει αδιαμφισβήτητα καλά: τις συνεντεύξεις.

Γενικά, όταν υπάρχει τρικυμία, εγώ θα το παίζω Γαστεράτου, πάντως. Προχωράμε.

Μπόμπα for President

Και γιατί να μη βάλει όποιος θέλει υποψηφιότητα στις βουλευτικές-ευρωβουλευτικές, ή στις εκλογές Τοπικής Αυτοδιοίκησης, μωρέ Έλληνες; Τα λεφτά για το παράβολο μας ζήτησε;

Η Ραλλία Χρηστίδου, ο Γιώργος Μαυρίδης, ο Γρηγόρης Γκουντάρας, ο Νίκος Βουρλιώτης, ο Γιώργος Ανατολάκης, ο Θοδωρής Ζαγοράκης ακόμη και ο Γιώργος Καπουτζίδης, ή η Χριστίνα Μπόμπα που δεν κάνει κάτι αυτήν την περίοδο δικαιούνται να βάλουν υποψηφιότητα κι εμείς θα τους ψηφίσουμε, ή θα τους μαυρίσουμε. Έτσι λειτουργεί η φάση.

Με την βασική προϋπόθεση, για μένα, να μην υπάρχουν εκκρεμότητες με τον νόμο σε οποιοδήποτε βαθμό, ο καθένας, πολίτης αυτής της χώρας έχει το δικαίωμα του «εκλέγειν» και του «εκλέγεσθαι». Δε χρειάζεται τίποτε περισσότερο απ’το να αγαπάς την Ελλάδα και να θες το καλό της.

Τώρα, μη μου λουφάζετε. Αντί να κράζουμε τη Ραλλία και την κάθε Ραλλία που βάζει υποψηφιότητα παίρνουμε την ευθύνη της ψήφου μας και εξετάζουμε: Έχει διαβάσει κανα βιβλίο ο τσελέμπριτυ; Έχει τελειώσει κάποια Σχολή; Το κάνει για τα λεφτά, ή για να προσφέρει; Μπορεί να εκφράσει τον εαυτό του απευθυνόμενος στον κόσμο; Μπορεί να υπερασπιστεί τα επιχειρήματά του με ευπρέπεια σε μια αντιπαράθεση; Έχει επιχειρήματα, ή είναι απλά όμορφος; Μιλάει σωστά ελληνικά; Είναι καλλιεργημένος – έχει πάει κανα ταξίδι, μιλήσει με κανα ξένο άνθρωπο, ή έστω με άνθρωπο πιο έμπειρο και περπατημένο από αυτόν απ’ την Ελλάδα, ή το εξωτερικό; Στη ζωή του, ως τώρα, τα έχει καταφέρει; Γιατί αν δε μπορείς να τραβήξεις κουπί στη μαούνα, τι να σου δώσω το πηδάλιο;

Τώρα θα μου πείτε: «Γιατί ρε Ούγγα, όσοι έχουν τώρα τις θέσεις, πληρούν όλα τα παραπάνω;»

Εμ, στα λόγια μου έρχεστε. Επειδή κάποιοι δεν τα πληρούν φτάσαμε, εδώ που φτάσαμε. Οι τραγωδίες στη Μάνδρα και στο Μάτι, τις οποίες κανείς μας δε μπορεί να χωνέψει έδειξαν πως όταν «σκάσει» το θέμα πρέπει να το αντιμετωπίσεις με ψυχραιμία, μεθοδικότητα και ευθύνη.

Τα πράγματα δεν είναι χαβαλές. Χάνονται ζωές ανθρώπων και παιδιών. Εδώ, αν κάνεις μαλακία, δε θα σε κράξει ένας πανελίστας. Εδώ, η μαλακία μπορεί να κοστίσει ζωή…

Δεν αρκεί λοιπόν, να σ’ ωραίος και να τα λες ωραία, ή να τα κλωτσάς ωραία, ή να μη στονάρεις στο κουπλέ για να αναλάβεις μια θέση που συνοδεύεται από ευθύνη ζωών και οικογενειών. Είναι σοβαρά τα πράγματα.

Ας μην τους βρίζουμε λοιπόν, ελεύθεροι είναι να κάνουν ό,τι θέλουν και τα κόμματα που τους προτείνουν την υποψηφιότητα να  εκμεταλλεύονται, ενδεχομένως, τη δημοσιότητά τους. Εμείς όμως, ας αποδείξουμε ότι δεν είμαστε πρόβατα κι ας εξετάζουμε την κάθε περίπτωση ξεχωριστά. Εδώ γεννήθηκε άλλωστε η δημοκρατία, διάολε, όχι η Eurovision.

Σκουλός και τα μυαλά στο catwalk

Συναναστράφηκα στο Παρίσι με τον Δημήτρη Σκουλό και επειδή σ’ αυτόν τον χώρο δε χρωστάμε καλή κουβέντα για άνθρωπο, οφείλω να σας το πω: Δεν υπάρχει το άτομο.

Ευπροσήγορος, ευγενής, χαμογελαστός και ευφυής, ο Δημήτρης έδινε τα φώτα του στους πάντες, μην καταλαβαίνοντας από ώρες δουλειάς και ξεχνώντας ακόμη και να φάει κάποιες στιγμές. Χαλαρός στην παρέα με μια γλυκιά χροιά σου μιλάει από ταινίες και ταξίδια, μέχρι για την εμπειρία του στα μπουζούκια.

Εξηγεί, ακούει, είναι μετρημένος στα λόγια του και δεν το «παίζει» κάτι παραπάνω απ’ αυτό που είναι στη δουλειά του – και αυτό που είναι είναι πολύ μεγάλο, πιστέψτε με.

Στη δουλειά μεταμορφώνεται και «φέρνει» πιο πολύ στον Σκουλό που ξέρετε απ’ το GNTM. Είναι αυστηρός, δίκαιος, ξηγιέται απ ’την αρχή και δεν αφήνει περιθώρια να παρεκκλίνει κάποιος απ’ τους κανόνες που θέτει – άλλο χαβαλές, άλλο δουλειά.

Το μόνο που είναι ικανό να του αποσπάσει τη συγκέντρωση, οποιαδήποτε στιγμή, λίγο πριν επανέλθει, είναι η οικογένειά του. Το μυαλό του είναι σ’ εκείνους και το πρόσωπό του που μοιάζει να έχει κάνει «Σκουλάριουμ», όπως του είπα σε μια αποτυχημένη απόπειρα να κάνω χιούμορ, λάμπει σαν ουρανός. Και αυτός είναι ο Δημήτρης Σκουλός (κάνει και ρίμα).

Έλα, μωρή αρρώστια!

Πόσο μέτρησε η ατάκα της Κατερίνας Καινούργιου, ότι δεν έχει κάτι ερωτικό με τον Φίλιππο Βαρβέρη (#χουζβαρβέρης #νεβερμάιντ) γιατί πώς θα μπορούσε, όταν το επίθετό του έχει τόσα «ρ».

Ρε, παιδί μου, όταν αυτό το κορίτσι ξεφεύγει από τη γνώμη του καθενός που είναι σαν τις κωλοτρυπίδες – κατά Ντάνο- και «τσαλακώνεται» με τον αφοπλιστικό αυτοσαρκασμό που έχει, δεν τη φτάνει κανείς. Της βγάζω το καπέλο.

Αυτά γι’ αυτή την εβδομάδα. Την Κυριακή μην ξεχάσετε να αλλάξετε τα ρολόγια σας, γιατί χάνουμε μια ώρα. Όλα σκατά πάνε, αλλά τι α κανς, α κατς α σκάης;