Μεγάλη Παρασκευή, αδέλφια μου και το θείο δράμα κορυφώνεται.
Συννεφιά, μια πένθιμη ηρεμία και μια μουντάδα που είτε πιστεύεις, είτε δεν πιστεύεις δε μπορεί να σε αφήσει ασυγκίνητο. Είναι τέτοια η κατάνυξη που φαίνεται πως το παιχνίδι της επιλέγει να παίξει και η ίδια η φύση διατηρώντας μελαγχολικά χρώματα.
Πώς μπορείς να μην ακολουθήσεις κι εσύ; Ακόμη και στον βαθμό που δε σου πάει να φας κρέας, τουλάχιστον σήμερα – αν όχι όλη την εβδομάδα, συμμετέχεις.
Και πιστέψτε με, ακόμη κι αν δεν είμαστε καν Χριστιανοί, καλό μας κάνει. Ένα διάλειμμα απ’ τις κρεπάλες, τις μανούρες και το κυνήγι του εαυτού μας με στόχο να εξασφαλίσουμε το αύριο και όχι να χαρούμε το σήμερα είναι χρήσιμο.
Ας ζήσουμε λοιπόν το κλίμα των ημερών.
«Κουμπώστε» τραγούδι που μπορεί να μην έχετε ξανακούσει και ποτέ, αλλά «κολλάει» με τις μέρες και φύγαμε για Fake News.
Χωρισμοί στην εποχή των social
Ένας χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος. Όμως, όταν περάσει η δύσκολη και άβολη φάση της πρώτης περιόδου, ειδικά όταν υπάρχουν παιδιά, πιστέψτε με, μένει ο ιερός ρόλος του γονιού και μια φιλία με βάσεις δοκιμασμένες.
Ναι, στην αρχή θα ειπωθούν λόγια που θα μετανιώσεις, ναι θα γίνουν χοντράδες, ίσως και ασχήμιες, όμως καμιά απαγκίστρωση, καμιά αποκόλληση και κανένας αποχωρισμός δε γίνεται να είναι εύκολος, ούτε στην φύση, ούτε στην ιατρική. Σκεφτείτε όταν αφορά τις ψυχές ανθρώπων και μάλιστα, όταν τα πράγματα περιπλέκει η εμπλοκή μικρών παιδιών.
Μπορείς να πεις ό,τι θες για την επαγγελματική πορεία και τις επιλογές της Σίσσυς Χρηστίδου και του Θοδωρή Μαραντίνη, αλλά ότι η ζωή τους δεν είναι ταυτισμένη με των παιδιών τους θα ήσουν εκτός τόπου και χρόνου, ακόμη και αν το υπονοούσες. Δε θέλει πολύ για να δεις στα μάτια δυο ανθρώπων πόσο αγαπούν τα παιδιά τους και πως οι ζωές τους προχωρούν αγκαλιά με εκείνων.
Ανεξάρτητα λοιπόν, από τις επιλογές τους που αφορούν τη σχέση του ζευγαριού και σ’ εμάς δεν πέφτει κανένας λόγος, αυτό που μένει είναι η αγάπη προς τους γιούς τους και η προστασία εφ’ όρου ζωής απέναντι σε οτιδήποτε έστω σκεφτεί να τους κλονίσει.
Τώρα, όσον αφορά τη «μόδα» των ανακοινώσεων, ή των Δελτίων Τύπου που κοινοποιούν έναν χωρισμό, καταλαβαίνω πως γίνονται για να αποφευχθούν τα χειρότερα από πλευράς δημοσιότητας, αλλά τα βρίσκω υπερβολικά σε μια χώρα που η showbiz αριθμεί καμιά 200άρα άτομα συνολικά μαζί με μάγειρες, παίκτες ριάλιτι, την Ηλιάνα Παπαγεωργίου και τη μάνατζέρ της.
Είναι θέμα επικοινωνιακής διαχείρισης της «κρίσης», ώστε να μη βγει κάθε πικραμένος να ρωτάει και να σχολιάζει το μακρύ και το κοντό του, ειδικά όταν υπάρχουν παιδιά στη μέση – το κατανοώ.
Οι ανακοινώσεις και τα Δελτία Τύπου είναι ένας τρόπος να προλάβεις τις εξελίξεις. Υπάρχουν όμως, εξελίξεις πέραν του αναμενόμενου; Κι αν υπάρχουν, τις προλαβαίνεις;
Σκοτίστηκε νομίζω ο κόσμος για τα προβλήματα όλων, όσοι ασχολούμαστε με αυτόν τον χώρο – έχουν δικά τους προβλήματα. Ούτε υπάρχει στην Ελλάδα ο Μπραντ Πιτ και η Αντζελίνα Τζολί για να φρικάρουμε που χώρισαν, ώστε να θέλουμε να μας ενημερώσουν έγκαιρα (πρόκειται για διαφορετικά τα μεγέθη: Υπάρχουν καλύτεροι από τους Μπραντζελίνους εδώ, αλλά παίζει να μένουν από πάνω σας και να τους βλέπετε το πρωί με τις πυτζάμες στο ασανσέρ να κατεβάζουν τον σκύλο).
Το πιο κοντινό που είχαμε ποτέ ήταν το ζεύγος Βουγιουκλάκη – Παπαμιχαήλ και Βίσση – Καρβέλα, με τον χωρισμό των οποίων, όντως «τα παίξανε» γενιές και πάλι δεν έστειλαν καμία ανακοίνωση στα Μ.Μ.Ε. Και βασιλική οικογένεια είχαμε και πάλι δε βιώσαμε τέτοια καμώματα. Αλλά, τότε θα μου πείτε, δεν επιτρέπονταν και τα διαζύγια σ’ αυτούς τους «κύκλους» και δεν είχαμε και ΣΥΡΙΖΑ. Σωστό…
Νομίζω πως με τη στάση σου, ορίζεις και την αντιμετώπιση που θα έχεις βάζοντας τα όρια. Τώρα, αν υπάρξουν «παρατράγουδα» σ’ αυτήν την αντιμετώπιση από πλευράς μεμονωμένων δημοσιογράφων θα τα εξετάσεις κατά περίπτωση. Δε νομίζω όμως, ότι μια ανακοίνωση, ή ένα Δελτίο Τύπου θα τα απέτρεπε, εκτός αν πρόκειται για εξώδικο.
Ίσως, μια συνέντευξη και μοναδική που να κοινοποιεί στους φίλους ενός ζευγαριού την απόφασή του και καμία άλλη αναφορά από εκεί και πέρα να αρκούσε. Ίσως να είναι οι ανακοινώσεις και τα Δελτία Τύπου μια «μόδα» των καιρών όπως το κυριακάτικο μπραντς που σερβίρουν πλέον και στα περίπτερα. Ίσως απλά, να είμαι παράξενος εγώ, οπότε μη με συμμερίζεστε.
Σφηνάκι – Προβληματισμός
Στο Σερβάιβο, γιατί πλακώνονται; Λες να νομίζουν ότι τους βλέπουμε, ή να ξέρουν ότι δεν τους βλέπουμε; Μπερδεύτηκα.
Πάσχα σημαίνει πέρασμα…
Δε θέλω να κάνω ούτε κήρυγμα, ούτε θρησκευτική κουβέντα. Το τι πιστεύει ο καθένας είναι απολύτως προσωπική του, υπόθεση, άρα και σεβαστό. Με αφορμή όμως, τη Μεγάλη Εβδομάδα που μας πέρασε ήθελα έτσι να μοιραστώ μαζί σας τρία ωραία μηνύματα που μου ενέπνευσε και νομίζω ότι είναι τροφή για σκέψη ακόμη κι αν δεν είσαι καν Χριστιανός:
- Τη Μ. Δευτέρα διαβάστηκε στην Ακολουθία του Νυμφίου η «συνάντηση» του Ιησού με την άκαρπη συκιά. Για να μη σας τα πολυλογώ, όταν ο Κύριος πλησίασε μια όμορφη και καταπράσινη συκιά άπλωσε το χέρι του να γευτεί έναν καρπό της. Τότε διεπίστωσε πως το επιβλητικό δέντρο δεν είχε καρπούς και το καταράστηκε να ξεραθεί. Η ερμηνεία της ιστορίας δεν έχει να κάνει με το ξενέρωμα του Χριστού που ήθελε να φάει ένα σύκο που λιμπιζόταν και δεν τα κατάφερε, αλλά με τους ανθρώπους που λένε πολλά λόγια χωρίς τους καρπούς των αντιστοίχων πράξεων. Με μια δεύτερη ανάγνωση, όμως, ένα απ’ τα διδάγματα αφορά και την αξιοποίηση-εξέλιξη ενός ταλέντου. Έχει υποχρέωση ο καθένας μας να εξελίσσει και να αξιοποιεί το ταλέντο του στο έπακρο, αλλιώς είναι αχάριστος και το δώρο χαραμίζεται. Τι να το κάνω αν έχεις τη φυλλωσιά και την κορμοστασιά, αλλά δεν κάνεις κάτι μ’ αυτήν για τον διπλανό σου; Είσαι μια συκιά που δεν προσφέρει σύκα, παρά μόνο καμιά selfie. Το ταλέντο συνεπάγεται χρέος και το χάρισμα σε κάθε τομέα, ευθύνη. Δεν γίνονται και δεν πρέπει να γίνονται όλα για τα χρήματα. Αλλιώς, ξεραθήκαμε…
- «Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;» Η Παναγία στην κηδεία του παιδιού της, το κοιτάζει και με δάκρυα στα μάτια μονολογεί: «Άνοιξή μου, γλυκό μου, παιδί, πού χάθηκε η ομορφιά σου;» Και δεν είναι θέμα Παναγίας, είναι θέμα μάνας. Για τη μάνα δεν υπάρχει ψηλός, κοντός, χοντρός, γκέι, ατσούμπαλος, αδύναμος στα μαθήματα, ή τα αθλήματα, δεν υπάρχει άσχημος, ή άθεος. Για εκείνη, το παιδί της δεν έχει ποτέ άδικο και είναι ό,τι πιο όμορφο και χαρισματικό γέννησε η γη. Ξέρετε τι λέω ακριβώς. Να βρείτε τώρα τη μάνα σας και να της δώσετε ένα φιλί. Και αν δεν είναι πια κοντά σας, συγκινηθείτε με την πιο τρυφερή στιγμή που θυμάστε μαζί της. Της αξίζει. Μην ανησυχείτε, δε θα το ξέρει κανείς, μόνο εγώ.
- Αυτό τέλος, που ένας τύπος βασανίστηκε βάναυσα γιατί αυτό πίστευε/ήξερε ότι έπρεπε να γίνει για να σωθούν άλλοι, είτε το πιστεύεις είτε όχι, είναι ωραίο, ευγενές μήνυμα και θα μπορούσε να βοηθήσει οποιονδήποτε νιώθει πως δεν υπάρχει ελπίδα… Ο εγωισμός σε απομονώνει. Από την άλλη, με την προσφορά και την αγάπη απολαμβάνεις τη ζωή και έχεις και παρέα. Just saying που λένε και στο χωριό μου. Άντε, Καλή Ανάσταση.
Ακριτοσεφερλιάδα…
Ο Σεφερλής και η Έλενα Ακρίτα θα τα βρουν στα δικαστήρια και λόγος δε μου πέφτει. Και να μου έπεφτε, θα τον κράταγα για τον εαυτό μου. Όχι γιατί φοβάμαι, ούτε γιατί δεν έχω άποψη, αλλά γιατί στη ζωή οφείλουμε να μην ξεχνάμε ποτέ τις κακές στιγμές και να μαθαίνουμε από αυτές, χωρίς παράλληλα να μας εγκλωβίζουν. Προχωρούμε όσο συγχωρούμε και το αντίθετο. Σίγουρα όμως, δεν ξεχνούμε.
Δε μπορώ να μην παρατηρήσω ότι στην τελευταία της ανάρτηση στο FB η εμπειρότατη στη δημόσια σφαίρα, Έλενα Ακρίτα αδικεί τον εαυτό της.
«O καημένος ο Σεφερλής» και «#seeyouatcourtsweetie = Θα τα πούμε στο δικαστήριο, γλυκούλη» για να καταλήξει «#nowayJose (σε ελεύθερη μετάφραση = Δε νομίζω Τάκη)» είναι 3 φράσεις απ’την τελευταία ανάρτηση της κας Ακρίτα που αφορούν την αγωγή Σεφερλή.
Λίγη ειρωνεία, κάμποσο σκωπτικό ύφος και στο βάθος αμετροέπεια στην επιλογή των λέξεων για κάτι που έχει οδηγηθεί στον δικαστή, ώστε να αποφασίσει ποιος έχει δίκιο και άδικο.
Θα μου πείτε, ο χρόνος σε ενοχλεί; Δηλαδή αν είχε τελεσιδικήσει η υπόθεση υπέρ της κας Ακρίτα και έγραφε τα ίδια σε πανηγυρικό ύφος δε θα είχες πρόβλημα;
Έχετε δίκιο, τελικά, έχω πρόβλημα με τα λόγια που εκπέμπουν έπαρση είτε δικαιολογημένη, είτε αδικαιολόγητη, είτε δικαιωμένη, είτε στην αναζήτηση της δικαίωσης. Με απλά λόγια, σε τέτοιες καταστάσεις καλό είναι να μην πανηγυρίζει κανείς πριν, ή μετά… Μόνο να στεναχωριόμαστε πρέπει για καυγάδες στον χώρο της τέχνης και των γραμμάτων μας, ανεξάρτητα με το ποια πλευρά υποστηρίζουμε, γιατί όλοι χαμένοι βγαίνουμε.
Μετά τη Σταύρωση έρχεται η Ανάσταση. Ας πάρουμε μια ανάσα όλοι και ας περάσουμε απ’ τον εγωισμό στην προσφορά, απ’ την απομόνωση, στο πάρτι. Καλό Πάσχα, αδέλφια μου.
