Δύο μήνες έμειναν μέχρι τη διεξαγωγή των Ευρωεκλογών και ήδη τα κόμματα ετοιμάζονται για την ευρωπαϊκή “μάχη”. Ή μήπως τελικά η “μάχη” δεν είναι και τόσο ευρωπαϊκή, αλλά πρόκειται για εσωτερικό πρωταθληματάκι και μάλιστα κακοστημένο;
Νομίζω όλοι συμφωνούμε ότι η Βουλή, η ελληνική Βουλή, είναι ίσως η χειρότερη- από πλευράς ανθρώπινου δυναμικού- που έχει συγκροτηθεί από υπάρξεως του σύγχρονου ελληνικού κράτους.
Κάποτε φωνάζαμε στα κανάλια πολιτικούς με ορθό, μεστό και συγκροτημένο λόγο, για να αντιπαρατεθούν, να συγκρουστούν, να ανταλλάξουν επιχειρήματα, ώστε όλο αυτό να έχει ένα τηλεοπτικό ενδιαφέρον και να σημειωθούν και τα απαραίτητα νούμερα.
Πλέον φωνάζουμε τα ίδια τα “νούμερα”, που λίγο ως πολύ όλοι ξέρουμε ποια είναι -και είναι αρκετά πανάθεμά τα!- ώστε να γίνουν περισσότερο νούμερα από ότι πραγματικά είναι -και πιστέψτε με μπορούν-και μέσω αυτής της τακτικής να σημειωθούν και οι ανάλογες τηλεθεάσεις.
Γιατί συνέβη όλο αυτό; Γιατί “επίπεδο δάπεδο” που λέει και ο λαός στο κοινοβούλιο; Απλά είναι τα πράγματα. Λίγο ο ΣΥΡΙΖΑ το κυβερνόν, πλειοψηφόν κόμμα- και άρα με την πολυμελέστερη κοινοβουλευτική ομάδα- δεν ήταν έτοιμο στελεχιακά για την τόσο μεγάλη και ξαφνική άνοδο με αποτέλεσμα πολλοί βουλευτές του να μην είναι αντάξιοι της θέσης τους, λίγο όλα τα μικρότερα κόμματα που μπήκαν στη Βουλή, τύπου Ένωσης Κεντρώων (εδώ δε νομίζω να χρειάζονται και πολλές εξηγήσεις), λίγο η Χρυσή Αυγή με ό,τι πρεσβεύει και ό,τι εκπροσωπεί, δεν θέλει και πολύ το πράγμα.
Από την άλλη, οι πραγματικά σοβαροί και πετυχημένοι άνθρωποι, πλην εξαιρέσεων, για να μην τα τσουβαλιάζουμε και όλα, δεν νομίζω να έχουν και καμία όρεξη να ασχοληθούν με την πολιτική.
Ε, παλιά υπήρχε και η κονόμα-δεν πιστεύω να πέφτετε από τα σύννεφα!- τώρα είναι πιο δύσκολα τα πράγματα με την τόση υπερέκθεση, και σου λέει ο ικανός “γιατί να αφήσω τη δουλίτσα μου που τα κονομάω, για να πάω να γίνω ένας από τους 300 εκλεκτούς;”
“Εκλεκτούς”, τρόπος του λέγειν, δηλαδή. Γιατί αν αυτοί οι 300 είναι οι άριστοι και οι καλύτεροι και το αντιπροσωπευτικό μας δείγμα, βράστα Χαράλαμπε. Δεν έχει καμία τύχη αυτό το έρμο το πολύπαθο το έθνος μας.
Και παλιά, ρε παιδί μου, εδώ που τα λέμε, ήταν και μια καταξίωση να γίνεις βουλευτής. Ξεχώριζες και δικαιούσουν και να καμαρώνεις. Τώρα είναι και λίγο ντροπή, αν σκεφθείς ποιοι είναι οι όμοιοί σου.
Παλιά, όταν πέρασα για 2-3 χρόνια από τη Βουλή ως κοινοβουλευτικός συντάκτης, υπήρχε και άλλη αισθητική. Υπήρχε dress code. Υπήρχε άλλη κουλτούρα των ανθρώπων, άλλο επίπεδο και άλλος σεβασμός και δέος. Δεν μπορούσες να μπεις χειμαδιό λες και είναι το καφενείο της γειτονιά σου. Ούτε να μιλήσεις αγοραία και μάγκικα λες και μιλάς στο καφενείο των φιλάθλων του Γεωργίου. Σεβόσουν τον θεσμό και άρα αυτούς που σε επέλεξαν να τους αντιπροσωπεύσεις.
Τώρα; Ό,τι να ναι. Μάταλα το Κοινοβούλιο. Τζινάκια, πουκαμισάκια, γιλεκάκια, αλουσιά και απλυσιά. Μα πολλή απλυσιά απ’ ό,τι μου λένε αυτόπτες και κυρίως… αυτο-οσμίζοντες μάρτυρες. Πώς το ‘χε πει πει ο Σαββιδάκης για τους έντεχνους; Ε, κάντε το εικόνα με κάποιους βουλευτές. Και πολύ αλκοόλ, βρε αδελφάκι μου… Κατάντια.
Και πάμε τώρα στο δια ταύτα. Που δεν είναι άλλο από την ανακοίνωση των υποψηφίων για την Ευρωβουλή. Όχι, να το ξεκαθαρίσω, δεν είμαι υπέρ της λίστας. Γιατί εκεί γινόταν ό,τι ήθελε ο αρχηγός. Αλλά τουλάχιστον υπήρχε και ένα επίπεδο, για να λέμε και στου στραβού το δίκιο. Υπήρχε και η ντροπή για το ποιον θα προτείνουμε και μάλιστα σε εκλόγιμη θέση.
Τώρα; Τώρα που την ευθύνη την έχει ο λαός και όχι ο αρχηγός; Δώσε και σε μένα μπάρμπα! Κουτσοί, στραβοί, όλοι στην Ευρωβουλή. Αρκεί να είναι αναγνωρίσιμοι. Αρκεί η υποψηφιότητά τους να μας φέρει ψηφαλάκια.
Κλωτσάει ο άλλος ένα τόπι. Δεν πα να είναι αμόρφωτος και να μην ξέρει πού του παν τα τέσσερα; Βάλτον μέσα. Είναι ηθοποιός; Έχει παίξει στην τηλεόραση; Όλο και κάτι θα μας φέρει. Βάζουμε και μερικούς εκπροσώπους ανθρώπων με ειδικές δυνατότητες, για να το παίξουμε και ψυχοπονιάρηδες και ανοιχτοί στην διαφορετικότητα, και έτοιμη η μπουγιαμπέσα.
Εξαιρώ από όλο αυτό τους δημοσιογράφους. Όχι γιατί είμαι εγώ. Αλλά γιατί θεωρώ ότι είναι πολύ κοντά σε όλο αυτό που λέμε “πολιτική”. Είναι κοντά και αυτοί στον κόσμο. Ή θα ‘πρεπε να είναι, τέλος πάντων. Δεν απέχουν εξάλλου και πολύ τα δυο επαγγέλματα. Και στο κάτω κάτω πολλοί δημοσιογράφοι γίναν πετυχημένοι πολιτικοί που ξεχώρισαν, βοήθησαν και έκαναν καριέρα. Δεν θυμάμαι αντίστοιχα πολλούς «διάσημους» από άλλους χώρους να ξεχώρισαν και τόσο πολύ στα κοινά, αν εξαιρέσουμε ίσως τη μοναδική Μελίνα.
Α! Και για να μην το ξεχάσω, μια που είπα δημοσιογράφους. Μια χαρά παιδί ο Αρβανίτης, καλός δημοσιογράφος, καλή επιτυχία να ‘χει και θα ‘ναι και καλός αν εκλεγεί. Αλλά πολύ κακοστημένο το πανηγυράκι στην ΕΡΤ, βρε αδελφάκι μου.
Δεν χρειαζόταν όλο αυτό. Μου θύμισε αυτό που λέγαν στο χωριό μου, πως η πουτ… θέλει να το κρύψει μα η χαρά δεν την αφήνει. Θέλει και λίγο σεβασμό αυτό το κρατικό το “μαγαζάκι”. Είναι αυτό που λέμε θέμα αισθητικής.
Δηλαδή αν δεν έφευγε στη μέση της εκπομπής για να το κάνει πιο έντονο και έφευγε στο τέλος, θα ενοχλούσε κανέναν, ή κάποιος θα ισχυρίζονταν ότι εκμεταλλεύτηκε τον τηλεοπτικό αέρα για κάνα μισάωρο ακόμα προκειμένου να εκλεγεί; Αστειότητες!
Τέλος πάντων. Το θέμα είναι ότι ακόμα τα ψηφοδέλτια δεν έχουν συμπληρωθεί. Και έχουμε κανέναν μηνάκο μέχρι να μάθουμε και τα τελευταία ονόματα. Ας περιμένουμε λοιπόν και ας κάνουμε και το σταυρό μας για το τι θα δουν τα μάτια μας.
Γιατί αν για παράδειγμα-λεω αν!-ο ποδοσφαιριστής, βενζινάς, δάσκαλος σκι, νικητής ριάλιτι, ηθοποιός και εσχάτως συγγραφέας Ντάνος, κατά κόσμον Γιώργος Αγγελόπουλος, πει το “ναι” στις προτάσεις που προφανώς και θα του έχουν γίνει, αμφιβάλλει κανείς ότι θα είναι πρώτος σε σταυρούς από όλα τα κόμματα;
Τι; Αν θα είναι καλός Ευρωβουλευτης; Αν θα μας εκπροσωπήσει επάξια;
Και ποιον ενδιαφέρει πραγματικά αυτό; Αυτούς που επιλέγουν να τον βάλουν υποψήφιο ή αυτούς που θα τον ψηφίσουν;
