Είμαστε η χώρα και ο λαός της απόλυτης υπερβολής. Και στο κακό και στο καλό. Και στη νίκη και στην ήττα. Και στη χαρά και στη λύπη. Πώς γίνεται η χώρα που γέννησε το μέτρο και μαζί με αυτό το ρητό «παν μέτρον άριστον», να έχει καταντήσει η χώρα της αμετροέπειας, είναι απορίας άξιον.
Με την ίδια ευκολία που αποθεώνουμε έναν πολιτικό, είμαστε έτοιμοι να τον μαυρίσουμε. Με την ίδια ευκολία που λέμε “μαλάκα” τον ποδοσφαιριστή που δίνει λάθος πάσα, μετά από μία φάση, τον αποθεώνουμε που έβαλε το γκολ.
Α, και βέβαια, σε όλα, όλοι είμαστε ειδικοί. Με παροιμιώδη ευκολία γινόμαστε γιατροί, δικηγόροι, σεισμολόγοι, μηχανικοί, κριτικοί και βέβαια και πολιτικοί, αφού το «να ‘μουν για μια μέρα πρωθυπουργός» στοιχειώνει το ελληνικό καφενείο.
Και κάπως έτσι, απόλυτα λογικά για την φύση μας την ελληνική, αυτή τη βδομάδα όλοι πια έχουμε γίνει επαγγελματίες του τένις. Όλοι γνωρίζουμε τα πάντα για το άθλημα. Από ορολογίες και τεχνικές μέχρι τακτικές και προπονητική.
“Γιατί πώς να το κάνουμε βρε αδελφέ; Το τένις πάντα ήταν το εθνικό μας σπορ. Όλοι με μια ρακέτα στο χέρι γεννηθήκαμε. “
Γιατί πώς να το κάνουμε βρε αδελφέ; Το τένις πάντα ήταν το εθνικό μας σπορ. Όλοι με μια ρακέτα στο χέρι γεννηθήκαμε. Στα χωριά μας, στις αλάνες τένις παίζαμε και βέβαια όλοι τένις παρακολουθούσαμε από τα γεννοφάσκια μας στις τηλεοράσεις.
Το backhand slice, το passing shot, το drop shot, το forehand smash και o baseliner player ανέκαθεν ήταν στο καθημερινό μας λεξιλόγιο. Σχετικοί και άσχετοι σε ραδιόφωνα, σάιτ και τηλεοράσεις λένε ότι μαλακία τους κατέβει στο κεφάλι και είναι έτοιμοι να δώσουν και συμβουλές για ένα άθλημα που είμαι σίγουρος πως πριν μια βδομάδα δεν γνώριζαν καν την ύπαρξή του.
Αμ, το άλλο; Το ανέκδοτο όλων ημών που ζούμε στη Βουλιαγμένη; Όλοι, μα όλοι, ανεξαιρέτως έχουμε να διηγηθούμε κάτι από την… κοινή μας ζωή με τον Τσιτσιπά. Όλοι έχουμε ανταλλάξει μερικές μπαλιές μ’ αυτόν και τον έχουμε νικήσει βέβαια, έχουμε πιει καφέ, έχουμε φάει κανά φαγάκι, έχουμε κυνηγήσει την ίδια γκόμενα και τελικά την «καταφέραμε» εμείς, καθώς και όλα τα κορίτσια της ηλικίας του, του ‘χουν ρίξει «χυλόπιτα» αφού σε όλες την έχει πέσει. Και μετά βέβαια όλοι εμείς ξυπνήσαμε και επανήλθαμε στην πραγματικότητα.
Πολλοί οι Έλληνες σελέμπριτι που αισθάνθηκαν την ανάγκη να στείλουν προσωπικό μήνυμα, όπως είπε ο ίδιος ο Στέφανος και όλοι οι άλλοι μεταξύ αυτών και γω, για να μη βγάζω απ’ έξω την ουρά μου, που ανεβάσαμε και μια και δυο και τρεις φωτογραφίες έξαλλων πανηγυρισμών του Τσιτσιπά. Αυτό είναι το “in”, αυτό είναι το trend και δεν δικαιούμαστε να απέχουμε απ’ όλο αυτό το πανηγύρι.
Και όχι, δεν το κατηγορώ όλο αυτό. Σαφώς και χαρήκαμε και δακρύσαμε με τις νίκες και με την γαλανόλευκη, σαφώς και μέσα στη μαυρίλα μας έχουμε ανάγκη όλοι από στιγμές λάμψης και χαράς. Σαφώς από το να βλέπεις τον Καμμένο και τον Κατρούγκαλο να σφάζονται στην Βουλή, έχει πιο ενδιαφέρον ο Στέφανος. Όλο αυτό όμως θέλει ένα μέτρο και μια ρεαλιστική προσέγγιση.
Άκουγα κάποιους ψιλοάσχετους να μιλάνε για τις κρατικές υποδομές και για την βοήθεια από την πολιτεία. Ας τους πει κάποιος πως το τένις, όχι αυτό που παίζουμε εμείς, που το επιλέξαμε ως χόμπι, αλλά αυτό που παίζουν οι επαγγελματίες, είναι ένα πολύ απαιτητικό και μοναχικό άθλημα.
“Πόσοι Έλληνες είναι έτοιμοι να πουν, πως “το παιδί μου δε θα πάει κανονικά σχολείο, ούτε θα σπουδάσει”, γιατί πρέπει να προπονείται;”
Αλήθεια, πόσοι Έλληνες είναι έτοιμοι να πουν, πως “το παιδί μου δε θα πάει κανονικά σχολείο, ούτε θα σπουδάσει”, γιατί πρέπει να προπονείται 3 ώρες το πρωί και 3 το απόγευμα κάθε μέρα από τα οκτώ του χρόνια; Διότι αυτό κάνουν οι σούπερ σταρ του αθλήματος. Πώς νομίζετε δηλαδή ότι φθάνουν στα 20 να διεκδικούν ένα grand slam;
Το τένις σ’ αυτό το επίπεδο, δεν είναι άθλημα απλά για ταλαντούχους και ικανούς. Δεν αρκούν μόνο αυτά. Είναι άθλημα για πολύ δυνατούς πνευματικά ανθρώπους. Που μπορούν να στερηθούν μια φυσιολογική ζωή, για να ζήσουν το παραμύθι τους, όπως τώρα ο Στέφανος. Και βέβαια στους πολλούς που θα το προσπαθήσουν, θα τα καταφέρουν απειροελάχιστοι.
Δεν είναι τυχαίο πως ο πατέρας και προπονητής του Στέφανου, πίστευε πως ο άλλος του ο γιος είχε καλύτερες τενιστικές προοπτικές από τον Στέφανο και όμως εκείνος τον διέψευσε.
“Ο Τσιτσιπάς είναι γεννημένος σταρ. Μια χολιγουντιανή φιγούρα. Με ένα πρόσωπο που μοιάζει κάτι ανάμεσα στο Χριστό και τον Μπιον Μπόργκ”
Ο Τσιτσιπάς είναι γεννημένος σταρ. Μια χολιγουντιανή φιγούρα. Με ένα πρόσωπο που μοιάζει κάτι ανάμεσα στο Χριστό (όπως Τον βλέπουμε στις ταινίες) και τον Μπιον Μπόργκ και μ’ έναν χαρακτήρα εκρηκτικό, ανταγωνιστικό, παθιασμένο, φτιαγμένο από μέταλλο νικητή.
Έχει όμως και το ήθος που απαιτεί το άθλημα. Κοίταγε στα μάτια σαν ίσος και καλύτερος τον Ρότζερ μες στο γήπεδο, όμως όταν τελείωναν τα games, περίμενε με σεβασμό να περάσει πρώτος ο Φέντερερ για να πάει να καθίσει στη θέση του.
Όλα αυτά τα στοιχεία μπορούν να σε κάνουν θρύλο. Και το τένις είναι από τα λίγα αθλήματα που δημιουργεί μύθους.
Όλοι εμείς οι απέξω λοιπόν, ας περιοριστούμε στη χαρά μας, έστω και την υπερβολική και ας αφήσουμε τους ειδικούς να κάνουν τη δουλειά τους.
Όχι τίποτε άλλο, αλλά αν συνεχίσει να μένει ακόμα στην Ελλάδα, που πολύ αμφιβάλλω, είναι κρίμα να τρελάνουμε αυτό το πολύ μεγάλο αστέρι που ανατέλλει.
Υ.Γ. 1: Ο Στέφανος την ώρα που γράφω το κείμενο έχει προκριθεί στον ημιτελικό. Δεν ξέρω τι θα γίνει εκεί. Κερδίσει, δεν κερδίσει πάλι τα ίδια θα ‘γραφα. Έτσι κι αλλιώς το μέλλον -και δεν είναι το γνωστό πολιτικό τσιτάτο – σίγουρα του ανήκει.
Υ.Γ. 2: Ευτυχώς, Γιώργο Λάνθιμε, με τις 10 υποψηφιότητες για Όσκαρ, γλίτωσες από μας. Δεν σε γνώριζαν οι πολλοί, ξενιτεύτηκες νωρίς, δε σε πήραμε χαμπάρι και μας ξέφυγες…
