«Θέλετε να ψάξετε για τον τέως πρωθυπουργό που σουλατσάρει με απίστευτη σκαφάρα;»
Δεν Κρίνω...

«Θέλετε να ψάξετε για τον τέως πρωθυπουργό που σουλατσάρει με απίστευτη σκαφάρα;»

«Θέλετε να ψάξετε για τον τέως πρωθυπουργό που σουλατσάρει με απίστευτη σκαφάρα;»

Λοιπόν, τα «μπουζούκια» με την ευρεία έννοια, όπως τα εννοούμε στην Ελλάδα, δεν μου άρεσαν ποτέ. Δεν ήταν η διασκέδαση που με “έφτιαχνε”, ρε παιδί μου. Πιο πολύ έκανα χάζι πάντα με το show off των φραγκάτων ή των wanna-be φραγκάτων και των διάσημων ή αυτών που το ‘παιζαν μούρες – αλλά δεν τους ήξερε η μάνα τους-  παρά με το καθαυτό πρόγραμμα και το θέαμα που προσέφεραν οι καλλιτέχνες.

Εξάλλου, δεν πιστεύω να αυταπατάται και κανείς ότι σε αυτού του είδους τα μαγαζιά- με τον θόρυβο, την κάπνα, τη σούρα, τη μαστούρα και δεν ξέρω εγώ τι άλλο- μπορείς να αντιληφθείς τη φωνητική ή καλλιτεχνική αρτιότητα του αοιδού.

Όχι, προφανώς και δεν απαξιώνω την καθαρόαιμη ελληνική ή ελληνοπρεπή διασκέδαση, ούτε αυτούς που αρέσκονται σε αυτή. Εξάλλου για να μην το παίζω “αθώα περιστερά”, στο παρελθόν έχω πάει ουκ ολίγες φορές. Στα νιάτα μας, για να δούμε τι παίζει, να κόψουμε κίνηση και να κάνουμε καμάκι και στα ώριμά μας ως ανταπόδοση της ευγένειας σε όλους αυτούς που με τιμούσαν και μου παραχωρούσαν συνεντεύξεις.

Φέτος, λίγο η φάση της ζωής , λίγο η επαγγελματική μου απραξία, επέλεξα να μην πάω πουθενά παρά μόνο μια φορά σε ένα μαγαζί. Και αυτό που μου ‘κανε εντύπωση είναι το πόσο πολύ έχει αλλάξει η ανθρωπογεωγραφία της νύχτας.

Παλιά στα κεντρικά τραπέζια έβλεπες το «παλιό» χρήμα και τα «βαριά» ονόματα. Επιχειρηματίες, εφοπλιστές, πραγματικοί σταρ και γνωστοί κολαούζοι, διασκεδαστές των πλουσίων. Δεν μπορούσες να διανοηθείς ποτέ ότι ο ανώνυμος ή το νέο, αμφιβόλου προελεύσεως χρήμα, μπορούσαν να βρεθούν πρώτο τραπέζι πίστα.

Και ύστερα, μαζί με τις μέλισσες, ήρθε και η κρίση και μαζί με την κρίση άλλαξε και ο τρόπος διασκέδασης.  Οι έχοντες και κατέχοντες το χρήμα εξαφανίστηκαν. Όχι γιατί έπαψαν να έχουν χρήμα, οι περισσότερου απ αυτούς. Ίσα ίσα, το αντίθετο. Απλά, οι καιροί ήταν τέτοιοι που το χρήμα δεν έπρεπε να επιδεικνύεται. Γιατί έτσι ή θα έπρεπε να αποδειχθεί η προέλευσις και άρα να «ασπρίσει» ή θα υπήρχε ο κίνδυνος της ξεφτίλας και της στοχοποίησης.

Και μπορεί το πιο βαθύ σημείο αυτής της περιπέτειας της χωράς μας και να έχει περάσει, όμως η «κανονικότητα» δεν επανήλθε και δε θα επανέλθει και ποτέ στη νυχτερινή μας διασκέδαση.

Κι αυτό διότι όλα αυτά τα χρόνια, όλοι αυτοί που δεν τους ήξερε κανένας και επιβίωσαν και μάλιστα καλά, βγάζοντας λεφτά και στηρίζοντας τη νύχτα, εξακολουθούν να διεκδικούν και να κερδίζουν επάξια τη θέση τους στη “σέντρα” του ξενυχτάδικου.

Ο επιχειρηματίας κι ο πραγματικά επώνυμος εξαφανίστηκαν. Και μαζί τους και ο λαμπερός “βαστάζος” γελωτοποιός. Και αντ’ αυτού ξεφύτρωσαν άλλες, πιο λαϊκές φιγούρες, του “νέου χρήματος”, που παλιά θα έβλεπαν το κεντρικό τραπέζι με τα κιάλια. Όχι γιατί τότε δεν είχαν λεφτά, αλλά γιατί δε διέθεταν το αντίστοιχο κοινωνικό εκτόπισμα.

Αλλά και η σόουμπιζ έχει αλλάξει. Παλιά έβλεπες παρουσιαστές, ηθοποιούς, αληθινούς σταρ. Τώρα ο φίλος μου ο Σιανίδης και άλλοι αναγκάζονται να κάνουν τις δημόσιες σχέσεις τους, καλώντας ανθρώπους που μπήκαν στη ζωή μας μέσα από ένα ριάλιτι επιβίωσης ή ένα αντίστοιχο μόδας.

Τρόμαξα προχθές στο Σάκη, όταν δεν γνώριζα κανέναν απ’ αυτούς τους παραφουσκωμένους – σαν το ανθρωπάκι της Michelin- “διάσημους”, που ήταν γύρω μου. Επίσης μου έκανε τεράστια κατάπληξη που όλοι αυτοί οι ημιδιάσημοι γνωρίζονταν μεταξύ τους, αγκαλιαζόντουσαν, φιλιόντουσαν και χαιρόντουσαν, άσχετα αν δεν είχαν ξαναβρεθεί ποτέ. Ένα ριάλιτι, όχι κατ’ ανάγκην το ίδιο, ήταν αρκετό να τους ενώσει. Να τους κάνει να έχουν κάτι κοινό.

Την πρόσκαιρη και με ημερομηνία λήξεως είσοδό τους στον χώρο της «επωνυμίας». Ο χρόνος των 15 λεπτών γι’ αυτούς- κατά Γουόρχολ-  έχει ήδη ξεκινήσει και κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πόσο ακόμα θα κρατήσει. Θα εξαρτηθεί από το επόμενο ριάλιτι ή από την τηλεοπτική  μόδα που τώρα φαίνεται να περνά μέχρι να ξανάρθει.

Α, και πριν κλείσω και επειδή νωρίτερα αναφέρθηκα στην ντροπή του να επιδεικνύεις τον πλούτο σου. Υπάρχει και μια άλλη ντροπή. Να επιδεικνύεις και τον πλούσιο τρόπο που περνάς τη ζωή σου. Βέβαια όταν σε όλα αυτά δεν υπάρχει υποκρισία, αλλά και πολλοί υποκριτές.

Όλοι κράζουμε τον Τσίπρα που ανέβηκε- όντας αριστερός-  στο σκάφος της Παναγοπούλου και είμαστε έτοιμοι να τον καταψηφίσουμε ή όχι γι’ αυτό, άσχετα αν πολιτικά θεωρούμε ότι τα κατάφερε ή τα κανε σαλάτα. Ελλάδα βλέπεις. Η χώρα του συμβολισμού και όχι της ουσίας.

Και για να το ξεκαθαρίσω. Ναι, ήταν μεγάλο λάθος επικοινωνιακό που έκανε διακοπές με σκάφος και το ‘ξερε και ο ίδιος,  γι’ αυτό και φρόντισε να μη μαθευτεί. Από την άλλη, μην τρελαθούμε κιόλας. Ο πρώτος ή ο τελευταίος πολιτικός ή και πρωθυπουργός είναι; Κύριοι συνάδελφοι, θέλετε μήπως να ψάξετε και για άλλον, τέως  πρωθυπουργό, που σουλατσάρει τους τελευταίους μήνες στον Σαρωνικό και τις Κυκλάδες με απίστευτη σκαφάρα;

Και για μην τρελαθούμε, ας αφήσουμε και τους λαϊκισμούς του στυλ “να πληρώσει φόρο για τη φιλοξενία-δώρο” ή ότι “το σκάφος ήταν 34 μέτρα”. Δηλαδή αν ήταν 20, η αμαρτία θα ήταν 14 μέτρα μικρότερη; Έλεος και ήμαρτον μαζί!

Και όχι, εμένα δε μ’ ενοχλεί που κάνει διακοπές ο άλλος,  αν ο άλλος κάνει καλά τη δουλειά του. ΑΝ την κάνει καλά βέβαια, επαναλαμβάνω.

Τώρα, αν η εξουσία αλλάζει και διαφθείρει και τους αριστερούς; Νομίζω ότι η εξουσία διαφθείρει τους πάντες ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθετήσεως.

 Απλά ο αριστερός δεν δικαιούται να διαφθαρεί, σε αντίθεση με τον δεξιό που του το συγχωρούμε ευκολότερα γιατί απλά είμαστε πιο υποψιασμένοι…