Είναι μεσημέρι, η ζέστη υπερβολική, η άμμος καίει, είναι δύσκολο να περπατήσεις μέχρι τη θάλασσα χωρίς να καείς. Δε φυσάει καθόλου, πράγμα σπάνιο για τούτα εδώ τα μέρη.
Τα νερά τιρκουάζ και κρυστάλλινα. Η ξαπλώστρα εντυπωσιακή. Στρώμα σίγουρα καλύτερο και πιο ακριβό από αυτό του σπιτιού μου και τόσο άνετο που ξαπλώνουν και δυο και τρεις νοματέοι, γιατί σ’ αυτό το μέρος ποτέ δεν ξέρεις.
Το εκκωφαντικό, μονότονο αραβικό beat παίζει με το στομάχι και το μυαλό μου, αλλά περιέργως πώς μ’ αρέσει. Όπως και το άρωμα από τον ναργιλέ με γεύση μήλο που καπνίζει ο διπλανός μου και ο καπνός έρχεται όλος κατευθείαν στη μούρη μου.
Δίπλα μου κάτι πλούσιοι Αμερικάνοι που βγήκαν από ένα σκάφος μεγάλο σαν κρουαζιερόπλοιο, κάτι Άραβες που χωρίς την κελεμπία τους και μόνο με μαγιό σε ξεγελάνε εύκολα για την καταγωγή και μια παρέα ηλικιωμένων Ινδών με κάτι πιτσιρίκες επίπεδου Victoria’ s Secret στην παρέα τους.
Α, και κάτι Έλληνες ακόμα σε κάποια ξαπλώστρα μακριά, να μου θυμίζουν ότι πρέπει ακόμα να’ μαι προσεκτικός, να μην εκτεθώ με ό,τι σκοπεύω να κάνω σε αυτόν τον τόπο της απόλυτης ελευθεριότητας.
Οι πιο ασέξουαλ εκλογές
Γιατί, κυρία μου, τι θα ήταν η “Οδύσσεια” μόνο με την Ιθάκη και χωρίς το ταξίδι; Το απόλυτο φιάσκο. Ο νικητής δεδομένος, η αυτοδυναμία επίσης, άρα “άσε μας κουκλίτσα μου που θα κάτσω εγώ να δω πολιτικές εκπομπές για να αποφασίσω για το παρόν και το μέλλον”. Λες και δεν ξέρω τι πρόκειται να συμβεί μετά από κάποια χρόνια με τον Κυριάκο να ‘χει την τύχη που έχει τώρα ο Αλέξης.
Αποφασίσαμε, λοιπόν, κυρία μου. Θα του κάτσουμε του Κούλη και ο Θεός ας βάλει το χέρι του για τα καλύτερα που όλοι του ευχόμαστε.
Το brand “Μύκονος”
Και ας γυρίσουμε εδώ, στο εξωτερικό, στη Μύκονο, γιατί αν δεν το ‘χετε καταλάβει πρόκειται σαφώς για άλλη χώρα. Οριακά παίζει να μας ζητάνε και διαβατήριο στις πτήσεις για Μύκονο ή όταν μπαίνουμε στο πλοίο για το αδιαμφισβήτητα το ομορφότερο Κυκλαδονήσι μας.
Τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ φέτος εδώ, κυρία μου. Άλλα προς το χειρότερο και άλλα προς το καλύτερο. Ναι, η Μύκονος είναι το νησί με τις ωραιότερες παραλίες, ναι η Μύκονος είναι το νησί με τα καλύτερα ξενοδοχεία στην Ελλάδα και απαράμιλλη αισθητική και παρεχόμενες υπηρεσίες. Ναι, η Μύκονος είναι το νησί του μπράβου, των ναρκωτικών και της βίζιτας. Αλλά πείτε μου έναν αντίστοιχο και σίγουρα λιγότερο όμορφο προορισμό του διεθνούς τζετ σετ που να μη σου παρέχει αυτού του είδους τις “υπηρεσίες”. Δηλαδή θέλετε να μου πείτε ότι στο Μονακό, στο Σαν Τροπέ και στις Κάννες τα πράγματα είναι διαφορετικά; Όχι, βέβαια. Ο πλούσιος, κυρία μου, όταν διασκεδάζει έχει τις ιδιοτροπίες και τις παραξενιές του και εσύ ως καλός hostess οφείλεις να του τις καλύψεις.
Είναι έξυπνος ο Μυκονιάτης κυρία μου και αυτο πρέπει να του το αναγνωρίσεις. Όταν οι άλλοι άξεστοι νησιώτες έκραζαν και πετροβολούσαν τα gay ζευγάρια, ο Μυκονιάτης τους παραχώρησε “γη και ύδωρ” και κυρίως την απαραίτητη απενοχοποίηση να ζήσουν κι αυτοί τον έρωτά τους, όχι στο παρασκήνιο κάπου κρυμμένοι, πίσω από κανένα αρμυρίκι του Αιγαίου, αλλά όντες πρωταγωνιστές. Όταν οι άλλοι έκραζαν τον Έλληνα σελέμπριτι -ό,τι κι αν σημαίνει και περικλείει αυτός ο όρος- ο Μυκονιάτης, τον προσκάλεσε, τον φιλοξένησε, τον πλήρωνε για να τον έχει και έτσι το νησί απέκτησε φήμη και έχτισε brand που δύσκολα μπορεί να σβήσει, για πολλές δεκαετίες ακόμα.
Εδώ όμως είναι ο κίνδυνος και χρειάζεται προσοχή. Γκρινιάζουν όλοι οι Μυκονιάτες επιχειρηματίες, όντες καλομαθημένοι, ότι φέτος το πράγμα κάνει διόρθωση της τάξης του 20%. Δηλαδή γκρινιάζουν που θα κονομήσουν 1,5 μύριο τσέπη και όχι 2 όπως τις προηγούμενες χρονιές. Έλεος και ήμαρτον μαζί! Θα πέσει φωτιά από τη γειτονική Παναγία της Τήνου και θα σε κάψει, αγαπητέ μου, μαγαζάτορα!
Δηλαδή όταν έβγαζες δυο καταλόγους, έναν για τους Άραβες και άλλον για τους υπόλοιπους πελάτες ήταν καλά; Είπαμε, ο Άραβας είναι πλούσιος. Δε σημαίνει ότι είναι και μαλάκας. Φα’ την τώρα που οι πλούσιοι, μελαμψοί φίλοι μας εξαφανίστηκαν και αναζητούν άλλους παραδείσους ελευθεριότητας και βολέψου με αυτούς που σου απέμειναν. Λογικέψου και κοίτα τουλάχιστον να κρατήσεις και αυτούς.
Καλή η υπερβολή, αλλά όλα έχουν και το όριό τους. Καλός ο μάγκας που ρίχνει το αλάτι με τον αγκώνα, αλλά, ρε φίλε, 200 ευρώ το άτομο χωρίς κρασί για να ‘ρθεις στο τραπέζι μου, να μου κόψεις με ταχύτητα το κρέας τόσο που να με πιάσει η καρδιά μου μήπως φάω κατά λάθος και το μικρό σου δαχτυλάκι και να με ταΐσεις στο στόμα για να βγάλω σέλφι μαζί σου; Ούτε ο Θεός ούτε και ο Αλλάχ δεν το θέλει αυτό το πράγμα!
Αλλά ας όψεται η ρουφιάνα η μόδα και η ανάγκη να πας εκεί που πάνε και οι άλλοι, για να μην απέχεις από αυτό το ατέρμονο κυνήγι της δημόσιας κοινωνικής καταξίωσης μέσω των επιλογών κατανάλωσης του πλούτου που παράγεις. Γιατί, μην ξεχνάς, κυρία μου, για κάποιους μετράει περισσότερο το φαίνεσθαι και η δηθενιά παρά η ουσία.
Όλοι τη βρίζουμε τη Μύκονο. Και η Μύκονος ή μάλλον οι Μυκονιάτες μας έχουν διώξει εμάς τους Έλληνες για άλλες πολιτείες και άλλα νησιά. Πάρος, Τήνος, Μήλος, Νάξος οι νέες μόδες που ήρθαν και έρχονται. Όπως και να χει όμως όλοι την αγαπάμε.
Γιατί είναι η ωραιότερη. Γιατί έχει αυτό το μοναδικό φως. Γιατί έχει αυτήν τη μοναδική ενέργεια που με το που πατήσεις το πόδι σου εδώ ξεχνάς ηλικίες, καθωσπρεπισμούς και δηθενιές και γίνεσαι ένα με το πλήθος όλων όσοι έρχονται για το ατελείωτο πάρτι. Γιατί- αλήθεια – είναι το μόνο μέρος που με τα τόσα του στραβά κατάφερε να είναι ο μεγαλύτερος πρεσβευτής και η μεγαλύτερη διαφήμιση της χώρας μας στο εξωτερικό. Ίσως το brand “Μύκονος” να είναι μεγαλύτερο ακόμα και από αυτό της Ελλάδας.
Την αγαπάμε γιατί είναι ο έρωτας και η ξεγνοιασιά των μικράτων μας. Εκεί που διασκεδάσαμε όσο πουθενά αλλού, εκεί που ερωτευτήκαμε και ξε-ερωτευτήκαμε με απίστευτη ευκολία, με την ίδια που ξεκινούσαμε και τελειώναμε σχέσεις της μιας βραδιάς ή των λίγων ωρών.
