Τι βδομάδα κι αυτή, κυρία μου. Της “μαϊμούς το ανάγνωσμα”. Κάτι σαν κινέζικο ωροσκόπιο ένα πράγμα.
Και κάπου εκεί ανάμεσα στο GNTΜ που πρωταγωνιστεί και στο My style rocks που έρχεται, βγήκαν οι τηλεριαλιτοσελέμπριτι και άρχισαν τα ξεκατινιάσματα για το ποια κρατάει αυθεντική και ποια γιαλατζί επώνυμη τσαντούλα.
Η μεγάλη πλάκα μάλιστα είναι πως όλες αυτές οι κυρίες της εγχώριας τηλεδιανόησης, εμφανίστηκαν σε δυο τρεις κοινές εκδηλώσεις, κάναν τις “φαρμακερές” δηλώσεις τους η μια για την άλλη με διαφορά ολίγον δευτερολέπτων και μετά μπήκαν στον χώρο της εκδήλωσης, όπου παίζει να χαιρετήθηκαν και να φιλήθηκαν σαν να μην τρέχει τίποτα απολύτως.
Α ρε Σιανιδη, τα ακατόρθωτα καταφέρνεις. Βουνό με βουνό… σμίγεις. Ας όψεται η ανάγκη για συνέχιση της ύπαρξής μας στα δημόσια πράγματα με κάθε τρόπο κυρία μου.
Αλλά με αφορμή αυτό να πάμε και λίγο στην ουσία για να μην τρελαθούμε κιόλας. Είναι σαφές ότι το να αντιγράφεις μια επώνυμη φίρμα και να πουλάς τα προϊόντα της, είναι μια παράνομη πράξη που όταν διαπιστώνεται διώκεται και ορθώς.
Δεν μπορεί ο άλλος να ‘χει ματώσει, να ‘χει δουλέψει, να ‘χει χτίσει έναν κολοσσό που τρέφει χιλιάδες ανθρώπους χτίζοντας μια τεράστια μπράντα και συ να την προσφέρεις, όχι την ίδια, αλλά σχεδόν την ίδια -τουλάχιστον οπτικά- στο ένα πέμπτο της τιμής της.
Και η πλάκα ξέρετε ποια είναι; Αυτό που ‘χε πει και μια πολύ γνωστή και σοβαρή, επώνυμη, πλούσια Ελληνίδα: “Έχω κρατήσει τσάντες μαϊμού γιατί κανείς βλέποντας έμενα δε θα πιστέψει ότι δεν είναι αληθινή”.
Έλα όμως και στην θέση της γυναίκας που παίρνει 600 και 700 ευρώ μισθό και μπορεί με 100 ευρώ να κρατήσει, έστω και σε απομίμηση, την τσάντα των ονείρων της.
Με ποιο δικαίωμα εσύ μπορείς να στερήσεις το όνειρο του κάθε ανθρώπου; Αν αυτό την κάνει πραγματικά ευτυχισμένη, γιατί εσύ να την γεμίσεις ενοχές χαρακτηρίζοντάς την φτηνή, trash, “μαϊμού” και δεν ξέρω και ‘γω τι άλλο.
Και για να μην παρεξηγηθώ, κυρία μου -γιατί το ‘χω και εύκολο εγώ!- ούτε συμφωνώ με το να κατασκευάζονται προϊόντα απομίμησης -εξ ου και το “μαϊμού”, αφού η μαϊμού είναι ένα ζώο που μιμείται ό,τι βλέπει- αφού είναι παράνομο, ούτε προτρέπω κάποιον να τα πάρει. Το αντίθετο.
Κατανοώ ωστόσο την ανθρώπινη, έστω και επίπλαστη και επιφανειακή ανάγκη, που έχει κάποιος να καταξιωθεί μέσω του ντυσίματος και των αξεσουάρ που κρατάει, αφού σε αυτή την κοινωνία που ζούμε, το φαίνεσθαι για κάποιους δυστυχώς έχει μεγαλύτερη σημασία από πιο ουσιαστικά πράγματα και αξίες.
Παράλογο και επιφανειακό μεν, απόλυτα ανθρώπινο και κατανοητό από την άλλη.
Και μια και ζούμε στην εποχή που τα πράγματα -και απολύτως σωστά- μπαίνουν στην ορθή τους διάσταση, την εποχή που όλοι μας πρέπει να ‘μαστε πολύ προσεκτικοί στο τι λέμε και πώς φερόμαστε σε κάποιον που κατά τα ειωθότα είναι διαφορετικός από αυτό που μας είχαν μάθει ότι είναι το σύνηθες, θέλω να ανοίξω και ένα άλλο θέμα.
Ως πού και μέχρι ποιου ορίου εξαντλείται η κριτική για το δικαίωμα του άλλου να κάνει ό,τι θέλει στη ζωή του, αρκεί βεβαίως να μην ενοχλεί τον δίπλα του;
Και να ‘ξηγηθώ. Είδα πριν μέρες τον χαμούλη που έγινε με την επανεμφάνιση της Γιάννας Αγγελοπούλου με αφορμή την παρουσίαση του προγράμματος για τα 200 χρόνια από το 1821.
Το τι κράξιμο έφαγε για το αν γέρασε, για το αν έχει κάνει πλαστικές και για το αν έχει αλλάξει και πόσο η εικόνα της, δεν λέγεται.
Και σας ρωτώ. Το bullying έχει ταξικό διαχωρισμό; Δηλαδή δεν μπορώ να κράξω τον άσημο και το φτωχό, για κάποιο ανεξηγητο λόγο όμως δικαιούμαι να κράζω όσο θέλω τον πλούσιο, τον ικανό και τον πετυχημένο;
Κάθε γυναίκα και κάθε άνθρωπος έχει προφανώς το δικαίωμα να κάνει ή να μην κάνει ό,τι θέλει για να βελτιώσει τη εικόνα του και να αισθάνεται καλύτερα με τον εαυτό του, αν αυτό είναι το πρόβλημά του.
Ο διάσημος γιατί να μην έχει αυτό το δικαίωμα; Γιατί δηλαδή να μη μείνουμε στο αν αυτή η γυναίκα είναι ένας πραγματικά ικανός και πετυχημένος άνθρωπος και να μείνουμε στην εικόνα της και στο αν αυτή μας αρέσει ή όχι;
Και για να μην παρεξηγηθώ, ούτε έχω δει τη γυναίκα ποτέ στη ζωή μου, ούτε αυτοπροτείνομαι ως παρουσιαστής κάποιας από τις εκδηλώσεις που θα γίνουν.
Αλλά είπαμε, κυρία μου, και θα το ξαναπούμε. Στην κοινωνία της απόλυτης υποκρισίας και της υπερβολής, η συζήτηση του πολιτικά ορθού σταματά εκεί όπου το ανθρώπινο ένστικτο της ζήλιας, της δημόσιας διαπόμπευσης και της κατάρρευσης του ειδώλου, υπερισχύει.
Αυτά για σήμερα και άντε και εις άλλα με υγεία…
