Όχι, η περιβόητη Ελληνική κοινωνία, δεν θα είναι ποτέ έτοιμη. Όχι γιατί εμείς, ο καθένας ξεχωριστά, δεν είμαστε ανοιχτοί σε κάθε είδους νεωτερισμούς και πειραματισμούς, αλλά γιατί είναι το πιο ακλόνητο άλλοθι, όλων όσοι φοβούνται να σπάσουν αυγά και να συγκρουστούν με τα πιο συντηρητικά κομμάτια αυτής εδώ της χώρας. Ειδικά όσων έχουν να κερδίσουν από αυτά, χρήματα, εξουσία, ψήφους. Α, ειδικά το τελευταίο. Πόσο αλήθεια πιο μπροστά θα ήταν η κοινωνία μας, αν δε υπήρχε η λογική του πολιτικού κόστους και αν ο κάθε πολιτικός ή πολίτης εκφραζόταν όπως πραγματικά πίστευε, με οδηγό την καρδιά και το μυαλό του και όχι όπως επιτάσσουν οι κομματικές γραμμές για να μη θίξουμε συνειδήσεις, μην ξύσουμε πληγές και μην ανοίξουμε μέτωπα με μέρος των οπαδών μας τώρα που είναι προεκλογική περίοδος. Μα απ’ όσο θυμάμαι πάντα προεκλογική περίοδος είναι σ’ αυτήν εδώ τη χώρα. Και ποτέ δεν θέλουμε να ρισκάρουμε το δίκαιο και σωστό, μπροστά τη χαμένη επανεκλογή μας.
Και είμαστε εμείς οι ίδιοι, που όταν εκδηλωθούν τα φαινόμενα του εκφοβισμού, σαν φυσικό επακόλουθο της άγνοιας, την οποία εμείς έχουμε επιβάλλει στην κοινωνία, βγαίνουμε πρώτοι να τα καυτηριάσουμε, να τα στηλιτεύσουμε και να μιλήσουμε για σκοταδισμό, μεσαίωνα και ακραίες συμπεριφορές.
Αλήθεια, πόση υποκρισία κρύβεται πίσω από όλο αυτό; Και πόσο υποκριτές είναι όλοι αυτοί που άλλα λένε δημόσια και φυσικά άλλα κατ’ ιδίαν εκεί που τους… παίρνει να το παίξουν πολιτισμένοι και προοδευτικοί. Γιατί ως γνωστόν ο προοδευτισμός δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.
Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια, έχουν γίνει αυτονόητα βήματα μπροστά. Δεν ξέρω αν γίνανε επειδή μια αριστερή κυβέρνηση ήθελε να ισοφαρίσει το εκλογικό κακό μιας αντιλαϊκής πολιτικής λόγω του μνημονίου, με πραγματικά προοδευτικές προτάσεις. Όπως και να έχει, το πρόσημο είναι θετικό: Σύμφωνο συμβίωσης, υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια, σχέσεις κράτους- εκκλησίας. Αυτά που αλλού είναι δεδομένα, εμείς τώρα τα αγγίζουμε.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι η πολιτεία έστω και με βήματα χελώνας, έστω και κάτω από δεδομένες ειδικές συνθήκες κάνει αυτό που θα έπρεπε να έχει κάνει πηγαίνοντας κόντρα με μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Το θέμα είναι τι κάνει το μικρό κομμάτι της κοινωνίας. Το κομμάτι που αφορούν τα νέα δεδομένα.
“Γιατί ποτέ δεν πρόκειται να κατηγορήσω τη γιαγιά από το χωριό ή τον συντηρητικό θεοσεβούμενο 70άρη”
Γιατί ποτέ δεν πρόκειται να κατηγορήσω τη γιαγιά από το χωριό ή τον συντηρητικό θεοσεβούμενο 70άρη που δεν μπορεί να κατανοήσει ότι είναι εφικτό και όχι κατ’ ανάγκην καταστροφικό να μεγαλώνει μια οικογένεια με δύο γυναίκες ή δύο άντρες και ένα παιδί, όταν βέβαια υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες αγάπης και ψυχικής ισορροπίας από τους ενήλικες. Θα κατηγορήσω αυτούς που ηθελημένα τους παραπληροφορούν και τους αφήνουν στο σκοτάδι.
Όμως σε μια τεταμένη σχέση ακραίων και χρόνιων διαφορών ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες, πρέπει να κάνουν βήματα κατανόησης όλες οι πλευρές και όχι μόνο η μία.
Άκουγα τις προάλλες τις θέσεις του ομοφυλόφιλου αξιωματικού της αστυνομίας για το φιλί που αντάλλαξε με τον σύντροφό του κάτω από την τεράστια ελληνική σημαία. Πολλές πληροφορίες σε μία μόνο εικόνα. Γιατί άραγε;
“Προσωπικά δεν βρίσκω τον λόγο να δηλώσω δημόσια το πως ερωτεύομαι και ποιον”
Καλά κάνει ο άνθρωπος και είναι ό,τι είναι, καλά κάνει και αγωνίζεται για τα δικαιώματα μειονοτήτων και μπράβο του. Προσωπικά δεν βρίσκω τον λόγο να δηλώσω δημόσια το πως ερωτεύομαι και ποιον, πώς τη βρίσκω στο κρεβάτι, τι ομάδα αίματος είμαι, τι φαγητό μου αρέσει, ποιο είναι το αγαπημένο μου χόμπι, ποιον ή ποια φαντασιώνομαι όταν κάνω σεξ. Απαιτώ από τους άλλους να αποδέχονται αυτό που είμαι βάσει της προσωπικότητάς μου και της συμβολής μου στον δημόσιο βίο και όχι βάσει των επιλογών μου, όταν αυτές βέβαια δεν είναι παραβατικές. Δεν θεωρώ ότι άμα τη εμφανίσει, θα πρέπει να δώσω και τον κατάλογο των θέλω μου και τον όχι μου. Έτσι θα αυτοπαγιδευτώ και σίγουρα σε κάποιες από τις επιλογές μου θα είμαι μειοψηφία και άρα μειονότητα, με όλα τα αρνητικά που μπορεί αυτό να επιφέρει στη δική μου ψυχοσύνθεση, αλλά και στην πρόθεση των άλλων, των πολλών, απέναντί μου.
Αλλά άντε να το δεχτώ αυτό. Να δεχτώ ότι κάποια πράγματα κάποιοι πρέπει να τα λένε για να δώσουν θάρρος σε άλλους πιο ανίσχυρους για μην αισθανθούν ποτέ μόνοι και ελλειμματικοί. Η πρόκληση όμως, η υπερβολή που κολλάει σε όλα αυτά; Μπορώ να πω κάτι με κανονική φωνή. Χωρίς να ψιθυρίζω. Γιατί κατ’ ανάγκη πρέπει να πάρω τη ντουντούκα για να ουρλιάξω;
“Μου είναι το ίδιο απεχθής αισθητικά η εικόνα δύο ετερόφυλων να χαλβαδιάζονται αδιάκριτα δημόσια όπως και δύο ομοφύλων”
Είμαι από τους ανθρώπους που δεν τους αρέσει η πρόκληση. Δεν έχω φιλήσει ποτέ σύντροφό μου δημόσια. Ούτε καν τη μητέρα των παιδιών μου και επί χρόνια σύζυγό μου. Όχι, δεν κατηγορώ αυτούς που το κάνουν. Ίσως να μην είμαι αρκετά ρομαντικός. Και σίγουρα αν επέλεγα να το κάνω θα το έκανα με φόντο ένα ηλιοβασίλεμα και όχι την ελληνική σημαία. Ούτε με ενοχλεί το φιλί, ως εκδήλωση αγάπης και έρωτα, αν το δίνουν άντρες με γυναίκες ή άτομα του ίδιου φύλου μεταξύ τους. Πιστέψτε με, μου είναι το ίδιο απεχθής αισθητικά η εικόνα δύο ετερόφυλων να χαλβαδιάζονται αδιάκριτα δημόσια όπως και δύο ομοφύλων. Αυτό που με εκνευρίζει είναι η πρόκληση για την πρόκληση απ’ όπου και αν προέρχεται. Είναι το να κάνω κάτι για να το πάω στα άκρα. Για να δοκιμάσω τα όρια του άλλου.
“Η πρόκληση ούτε straight είναι, ούτε gay. Δεν έχει φύλο, ούτε προσανατολισμό.”
Τέτοιες συμπεριφορές δεν βοηθούν. Τέτοιες συμπεριφορές δεν μας πάνε μπροστά και ίσα, ίσα φέρνουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Η πρόκληση ούτε straight είναι, ούτε gay. Δεν έχει φύλο, ούτε προσανατολισμό.
Προφανώς και όλοι είμαστε ίσοι. Και πρέπει να δίνουμε μάχες για να επικρατήσει αυτό. Πώς όμως θα κάνουμε τη γιαγιά από το χωριό ή τον συντηρητικό θεοσεβούμενο, που σε τίποτα δεν έχουν φταίξει, να το αντιληφθούν, όταν εμείς οι ίδιοι κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να τους δικαιώσουμε;
