Από πού να ξεκινήσω αυτή τη βδομάδα, κυρία μου, που έλεγα και ως ναυαγός στο τρέιλερ της εκπομπής. Τελικά μας δέρνει πολλή βλακεία ως λαός. Ή για να είμαι ακριβής, πολλή υποκρισία. Γιατί ειλικρινά αρνούμαι να δεχθώ πως ξαφνικά ο πολυμήχανος Έλληνας, που διαπρέπει εντός εκτός και επί τ’ αυτά, μετατράπηκε σε έναν αδαή, εξαπατημένο, αδικημένο και μονίμως γκρινιάρη λαό.
Ήρθε ο Τούρκος “Φτερωτός θεός”, κυρία μου. Τρελαθήκαν όλες μα όλες οι γνωστές μου. Εγώ πάλι, ως γνήσιο τέκνο του Ξένιου Δία, του δάνεισα το καμαρίνι μου. Ούτε κανένα πούπουλο από το φτερό είδα μετά, ούτε κάνα θαύμα να μεγαλώσουν τα 5 τετραγωνικά έγινε. Μόνο άδεια τα δυο μπουκάλια ουίσκι που ‘χα μέσα βρήκα, αλλά ας είναι. Ένεκα η φιλοξενία είπαμε. Και μεταξύ μας, σε ό,τι με αφορά και σύμφωνα με τα δικά μου γούστα (ναι, μπορούμε και ‘μεις οι άντρες να κρίνουμε τους άντρες), δεν τον βρήκα καν ωραίο. Αλλά μήπως και μετράει η γνώμη μου σ’ αυτά;
Αλλά είπαμε, από το είναι ή δεν είναι ωραίος, μέχρι ότι ήρθε να μας προσβάλει τη χώρα ορθώνοντας το μεσαίο δάχτυλο με φόντο την ελληνική σημαία, μια βλακεία δρόμος, κυρία μου. Τι να κάνεις όμως; Πώς ο Ελληναράς θα πάρει τα 15 λεπτά δημοσιότητας; Ε, τα πήρε. Εδώ ένα ανθυπομοντέλο παγκοσμίως άγνωστο, έκανε την ίδια κίνηση με φόντο την ημισέληνο, και έδωσε τη φωτογραφία σε εφημερίδα, εκφράζοντας το λαϊκό αίσθημα. Όχι βεβαίως το δικό μου. Των άλλων που βλέπουν φανταστικούς εισβολείς και εχθρούς ακόμα και στο πρόσωπο ενός απλού -και ούτε καν κορυφαίου- Τούρκου ηθοποιού.
Και για να συνεχίσουμε την περιήγησή μας στην βλακεία, πάμε και στο θέατρο και συγκεκριμένα στην παράσταση του γιου του Μίμη Ανδρουλάκη, κορυφαίου στελέχους της Αριστεράς, που ενώ δεν τον ενδιαφέρει καθόλου η διαφήμιση, έβγαλε την παράστασή του “Next top Νόρα”.
Όχι, κυρία μου, μην πάει ο νου σου στο πετυχημένο ριάλιτι μόδας. Έτσι του ‘ρθε του ανθρώπου. Εξάλλου η αριστερή κουλτούρα και ανατροφή του σιγά μην του επιτρέπει να έχει δει ή να ασχοληθεί με τέτοια ευτελή τηλεοπτικά προϊόντα που απευθύνονται στον κατιμά της κοινωνίας.
Πήραμε ωστόσο μια κοπέλα από το σόου αυτό -και πολύ καλά κάναμε- αλλά εννοείται πως δεν φροντίσαμε να της πούμε ούτε τι πρόκειται να παίξει, ούτε πώς πρόκειται να σταθεί απέναντι σ’ αυτό το καινούριο της εγχείρημα.
Και εννοείται πως κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν πρόκειται να αρνηθεί σε κανέναν να κάνει ό,τι του αρέσει. Και εννοείται πως ακόμα πως και κάποιος που δεν έχει ειδικές σπουδές, αν το λέει η περδικούλα του, δικαιούται να δοκιμάσει. Λίγα τεράστια ταλέντα ξεφύτρωσαν από το πουθενά; Και μακάρι να ‘ναι και ένα τέτοιο η Καζαριάν. Άλλο όμως αυτό και άλλο να ευτελίζουμε τους δημοσιογράφους, την παράσταση και εν γένει τη σοβαρότητα που απαιτεί αυτή τη δουλειά. Γιατί, πραγματικά -ακόμα και να σκίσει η κοπέλα και να ‘ναι ένα τεράστιο ταλέντο- γιατί ήδη να ξεκινά με το ντεζαβαντάζ μιας κακής εκκίνησης;
Είναι σαν να μπαίνεις στο πρωτάθλημα και να έχεις μείον 4 βαθμούς από τα πέρσι. Πόσο εύκολο αλήθεια είναι να το κατακτήσεις;
Και πάμε για να το τερματίσουμε και στο φίλο μου το Γιάννη. Και το εννοώ -για να μην παρεξηγηθώ- ότι μου είναι ιδιαιτέρως συμπαθής ο Σπαλιάρας. Είναι πραγματικά επιτυχία για τον άνθρωπο να παίζει σε μια ξένη παραγωγή. Και κατανοώ απόλυτα την πικρία του να λέει ότι αντί να ασχοληθούν με αυτό, ετοιμάζονται να τον ξεσκίσουν για το υποκριτικό του ταλέντο. «Δεν είναι σπουδαίος ηθοποιός και δεν έχει καν ταλέντο» θα πείτε οι περισσότεροι, και ίσως και σωστά. Από την άλλη, βέβαια, να σας ενημερώσω ότι ο πιο ακριβοπληρωμένος ηθοποιός στο Hollywood είναι αυτή τη στιγμή ο Ντουέιν Τζόνσον, πρώην παλαιστής και νυν ηθοποιός, που κονομάει 90 εκατομμύρια δολάρια ετησίως!!!!
Ατάλαντο τον λένε και εκείνον. Αλλά δεν νομίζω να τον πολυενδιαφέρει. Γιατί στην Αμερική, που είναι πιο ξύπνιοι και ενδιαφέρονται για το κέρδος, κάνεις δεν θα ενοχλούνταν, Γιάννη μου, αν δεν εκθείαζαν το καλλιτεχνικό του μέγεθος, αν πραγματικά έκανε μεγάλη καριέρα και παρήγαγε πλούτο και γι’ αυτόν αλλά και για το όλο σύστημα.
Αλλά εδώ, κυρία μου, είναι άλλα τα ήθη. Από τη μια ψοφάμε όλοι μας και παρακαλάμε για ένα λεπτό δημοσιότητας και μόλις δεχτούμε κριτική, τα βάζουμε εναντίον όλων αυτών που πριν τους παρακαλούσαμε, απλά και μόνο για να υπάρχουμε.
Και για να σε αφήσω ήσυχη και σήμερα, κυρία μου, κάτι τελευταίο. Τώρα που ξαναμπήκα στα πράγματα τα τηλεοπτικά και τα παρακολουθώ και λίγο καλύτερα εκ των έσω, νομίζω ότι αυτό το μένος που βλέπω από κάποιους που πωρώνονται τόσο πολύ και είναι έτοιμοι να κατασπαράξουν τις άλλες εκπομπές και τους ανθρώπους που συμμετέχουν σε αυτές είναι μάλλον ελληνικό φαινόμενο και ίδιον της ηλιθιότητάς μας. Είναι σαφές ότι υπάρχει χώρος για όλους και μπορεί η επιτυχία να μοιραστεί σε περισσότερους από έναν.
Εξάλλου, τι σημασία θα είχε η κάθε μικρή νίκη αν δεν υπήρχε καν αντίπαλος; Επίσης πού θα βρίσκατε δουλειά όλοι εσείς οι βασιλικότεροι του βασιλέως, αν θα επικρατούσε μόνο μια εκπομπή και όλες οι υπόλοιπες κοβόντουσαν, πέφτοντας στο καναβάτσο της μάχης που εσείς έχετε χτίσει στο μυαλό σας;
