Εντάξει, λοιπόν, τελείωσε κι αυτό. Εντοπίσαμε το πρόβλημα, ή μάλλον τον “προβληματικό”, ανακαλύψαμε και τη λύση, κάναμε την αλλαγή και τώρα θα κοιμόμαστε ήσυχοι για μερικά χρονάκια, μέχρι να ανακαλύψουμε “πέφτοντας από τα σύννεφα”- πράγμα συνηθισμένο σε αυτήν εδώ τη χώρα με τους εμβρόντητους κατοίκους- πως και αυτή η επιλογή μας ήταν προβληματική και θα πρέπει να την ξανααλλάξουμε.
Αυτή είναι η νομοτέλεια, κυρία μου, αυτή είναι όμως και η δημοκρατία. Χωρίς πολλά πολλά και με συνοπτικές διαδικασίες “καίει” τη μια της επιλογή και περνάει στην επόμενη. Χωρίς εξηγήσεις και αναλύσεις. Έτσι, γιατί απλά βαρεθήκαμε τη φάτσα σου, βρε αδελφέ, και θέλουμε τα όνειρά μας να έχουν άλλον πρίγκιπα.
Δύσκολοι καιροί για πολιτικές “πριγκίπισσες”
Καλό, βέβαια, θα ήταν τα όνειρα αυτά να έχουνε και καμιά “πριγκιπέσσα”. Έτσι, για το γαμώτο της ισοπολιτείας και του άλλοθι. Μα, βρε πρόεδρε, 8% γυναίκες μόνο στο Υπουργικό; Και τι δικαιολογία ήταν αυτή στη συνέντευξή σου στο ΒΒC, ότι έψαχνες και δεν έβρισκες γιατί λέει δε θέλουν πολλές να ασχοληθούν; Δηλαδή όλοι οι άλλοι πρωθυπουργοί, πώς βρίσκανε; Ή έψαχναν καλύτερα ή ενέπνεαν τις γυναίκες περισσότερο. Ένα απ’ τα δύο. Να το κοιτάξετε πάντως εκεί στη ΝΔ.
Όπως συνολικά να κοιτάξουμε όλοι την στάση μας απέναντι στην θεομηνία. Αμέσως να πούνε κάποιοι ότι ο Κυριάκος είναι γκαντέμης και με το που εξελέγην έχασαν τη ζωή τους τόσοι άνθρωποι από τις πλημμύρες και την πρωτοφανή για θέρος κακοκαιρία στη Χαλκιδική. Έλεος δηλαδή. Όπως προφανώς δεν έφταιγε ο Τσίπρας προσωπικά, για τους θανάτους πέρσι στο Μάτι. Έφταιγε προφανώς για τους χειρισμούς και την αντιμετώπιση μετά. Όχι όμως για τη θεομηνία, ούτε για τα ολέθρια ανθρώπινα λάθη των εχόντων τη διοίκηση από πλευράς αστυνομίας, πυροσβεστικής και εκείνων των ανευθυνοϋπεύθυνων που δεν αποφάσισαν έγκαιρα και σωστά όσα έπρεπε να αποφασίσουν.
Αλλά αυτή είναι η δημοκρατία, κυρία μου. Σκληρό πολίτευμα, αλλά δίκαιο, ή έστω το δικαιότερο. Δεν παίζει ρόλο μόνο η ουσία, αλλά και η επικοινωνία. Και αν σε πάρει από κάτω, άστο καλύτερα, δε γυρίζει με τίποτα.
Ψήφος με… συντελεστή βαρύτητας!
Και μιας και για δημοκρατία ο λόγος, είχα κάποτε έναν γνωστό, νυν πολιτικό και μάλιστα προβεβλημένο, που μεταξύ σοβαρού και αστείου μου έλεγε πως η ψήφος πρέπει να έχει συντελεστή βαρύτητας!!! Δηλαδή να περνάμε όλοι από κάποιου είδους τεστ, να μας καθορίζουν έναν συντελεστή και αυτός να αναγράφεται στο φάκελο του ψηφοδελτίου που θα ρίχνουμε στην κάλπη.
Έτσι λοιπόν θα έχουμε μια σύγχρονη αριστοκρατεία και οι έχοντες οικονομική, πολιτική και κοινωνική εξουσία, θα έχουν τον κυρίαρχο ρόλο στις αποφάσεις για το μέλλον μας, ή για να είμαστε ακριβείς, για το δικό τους μέλλον.
Κάπως έτσι λοιπόν, ωραία και απλά, πετάμε έξω τον Ρομά, τον ομοφυλόφιλο, τον διαφορετικό και όποιον μας ενοχλεί αισθητικά κυρίως, γιατί απ’ ό,τι κατάλαβα, αυτό είναι το πρόβλημα κάποιων.
Και επειδή πρέπει κάποτε να λέμε και να αποδίδουμε τα εύσημα, πέραν των αριθμόν και των μετρήσεων της AGB, ο αδιαμφισβήτητος νικητής της βραδιάς των εκλογών ήταν ο κουμπάρος μου, με τη στάση που κράτησε όταν ετέθη αυτό το θέμα. Κρυστάλλινος, κάθετος, απόλυτος και μάγκας. Μπράβο Νίκο!!! Γιατί όσα και να ‘χεις πετύχει, κυρία μου – λεφτά , θέσεις, δόξα, αποδοχή- κάποιες τέτοιες τοποθετήσεις που με τόσο ξεκάθαρο τρόπο κάποια στιγμή διατυπώνεις, αφήνουν το πραγματικό σου αποτύπωμα στην κοινωνία, και κάνουν όλα τα άλλα να φαντάζουν μικρά και αδιάφορα.
Οι τηλεκριτικοί και ο «ανήθικος» σταθμός
Και μιας και μιλήσαμε για τηλεόραση κι εκλογική βραδιά και επειδή από Σεπτέμβριο θα με υφίστασθε και πάλι και μάλιστα εις διπλούν – τρομάρα μου! – (οι ανακοινώσεις στην ώρα τους) θα ‘θελα να γράψω και δυο τηλεοπτικές κουβέντες, τώρα που ακόμα είμαι εκτός. Γιατί όταν ξαναμπώ στο παιχνίδι, ένας κάποιος υποκειμενισμός, όσο υπεράνω και να είσαι, πάντα θα υπάρχει.
Παρατηρώ μια πρεμούρα από κάποιους συναδέλφους τηλεκριτικούς, που φέτος ένα συγκεκριμένο κανάλι έχει κάνει μεγάλο άνοιγμα, επενδύοντας πολλά χρήματα και παίρνοντας πολλούς νέους συνεργάτες, δημιουργούς, ηθοποιούς, δημοσιογράφους και παρουσιαστές. Όσοι με παρακολουθείτε όλα αυτά τα χρόνια, θα γνωρίζετε πως πάνω από όλα μου βγαίνει ο συνδικαλισμός και πάντα είμαι από αυτούς που υπερασπίζομαι τη συνθήκη δημιουργίας πολλών και καινούργιων θέσεων εργασίας στον χώρο μας.
Επίσης, είμαι από αυτούς που ξεκάθαρα πιστεύουν ότι τηλεόραση, εδώ στη Ελλάδα, είναι οι άνθρωποι και δευτερευόντως τα πρότζεκτ. Στην Αμερική για παράδειγμα, το The Voice ειναι το The Voice. Στην Ελλάδα το The Voice ειναι αυτό που έκανε ο Λιάγκας ή o Καπουτζίδης αργότερα. Στην Ελλάδα η τηλεόραση είναι παρουσιαστοκεντρική και ο κόσμος ταυτίζει τα προγράμματα με τα πρόσωπα που τα κάνουν. Κάθε εκπομπή έχει και την προσωπικότητα αυτών που την απαρτίζουν και λίγη σημασία παίζουν οι τίτλοι, οι ρουμπρίκες και οι σκαλέτες, όπως πολύ κακώς κάποιοι νομίζουν.
Κάποτε ο Κυριακού και ο Λάτσιος μέσα σε ένα καλοκαίρι μάζεψαν στον ΑΝΤ1 τον Αρναούτογλου, την Μπεκατώρου, τη Γερμανού, τη Φαίη και την αφεντιά μου και “έκλεισαν” και κάποια από τα πιο δυνατά σίριαλ με ηθοποιούς και δημιουργούς Α’ Εθνικής. Και αυτό τους βγήκε. Ο ΑΝΤ1 εξαιτίας όλων αυτών των προσώπων μεσουρανούσε και μεσουρανεί ακόμα, καταγράφοντας σημαντικές πρωτιές και επιτυχίες.
Από πότε λοιπόν η επιλογή ενός σταθμού, να τα «χώσει», να επενδύσει σε ανθρώπους, σε ιδέες, σε προσωπικότητες είναι unfair και ανήθικη; Όλοι εμείς που αποτελούμε αυτόν τον μικρόκοσμο της τηλεόρασης καλό θα ήταν να αφήσουμε στην άκρη τον αυτοαναφορικό μας λόγο, να αφήσουμε την οπτική του θάμνου και να πάμε κατευθείαν στο δάσος.
Και είτε το κανάλι λέγεται ΑΝΤ1, είτε ALPHA, είτε ΣΚΑΪ είτε ONE, θα πρέπει να ευχόμαστε να υπάρχει προσφορά εργασίας και νέα ανοίγματα σε ανθρώπους. Έτσι κι αλλιώς δεν χωράει και πολύ συναίσθημα σε αυτήν τη δουλειά. Όσο εύκολα ένα κανάλι σού στρώνει κόκκινα χαλιά, τόσο εύκολα σε “αδειάζει” και σου φέρεται σαν να μη σε ξέρει.
Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι να γίνονται δουλειές και «πράγματα» που έλεγε και η φίλη μου η Μπάρμπα. Να δημιουργούνται θέσεις εργασίας, σε έναν χώρο που τον τσάκισε η κρίση και τα ριάλιτι.
