Ευτυχώς τελείωσε και η πιο αμαρτωλή βδομάδα του χρόνου. Ή ο πιο αμαρτωλός μήνας, επί το ακριβότερον. Μη ψάχνετε γιορτές, Αγίους και σχετικές παραπομπές. Απλά, τελείωσε η προεκλογική περίοδος. Το φάγαμε κι αυτό. Το ήπιαμε κι αυτό το ποτήρι και μάλιστα μονορούφι.
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ άραγε πόσα ψέμματα μαζεμένα και μαζικά έχουν ειπωθεί τις τελευταίες μέρες; Και δεν είναι αυτά που λέμε «κατά συνθήκην». Είναι απολύτως συνειδητά, στοχευμένα και μεθοδευμένα. Στόχο έχουν τον απλό ανυποψίαστο πολίτη.
Ανυποψίαστο; Δεν νομίζω και τόσο πια. Και δεν του δίνω και κανένα ελαφρυντικό για την εξαπάτηση. Δηλαδή και δίκη να γινότανε ούτε το ελαφρυντικό της βλακείας δεν θα του αναγνώριζαν οι δικαστές.
Πραγματικά απορώ με τη μαλακία του Έλληνα. Γιατί, εντάξει ,βρε αδελφέ μου. Να ‘χεις ίδιον όφελος, να ‘χεις πατέρα, θείο, αδελφό ή κολλητό βουλευτή ή υπουργό, άντε να σε καταλάβω. Αλλά ειλικρινά- και συγχωρήστε με για το αφοριστικό του ύφους μου- δεν μπορώ να σε καταλάβω, Συνέλληνα, που τόσες φορές έχεις εξαπατηθεί, που τόσες φορές έχεις εναποθέσει τις ελπίδες σου σε νεόκοπους σωτήρες και αποδείχθηκαν φρούδες, που τόσες φορές πίστεψες και μετά το μετάνιωσες, δεν μπορώ να σε καταλάβω γιατί ξανά παθιάζεσαι, ξανά πιστεύεις, ξανά ελπίζεις, αφού- μεταξύ μας- δεν μπορεί να ‘σαι τόσο κουτός, θεωρώ πως είσαι βέβαιος και συ πως και πάλι θα απογοητευτείς, πως και πάλι θα το μετανιώσεις.
Είναι κάτι σαν τον κερατά, που λέει ο λαός ότι το μαθαίνει τελευταίος. Είναι μέγα λάθος αυτό. Και φυσικά δεν το μαθαίνει τελευταίος. Απλά, εθελοτυφλεί. Το ξέρει, το αισθάνεται, απλά έτσι τον βολεύει γιατί δεν είναι αποφασισμένος για την ηρωική έξοδο. Μόνο που στην πολιτική είναι λίγο χειρότερα τα πράγματα. Γιατί εδώ είμαστε και κερατάδες και δαρμένοι.
Πιστεύουμε, ταυτιζόμαστε, αγωνιζόμαστε να αλλάξουμε τον κόσμο μ’ αυτον που εκτιμούμε ότι είναι ο ένας, ο καλύτερος, ο εκλεκτός. Και ύστερα; Απογοητευόμαστε, σιχτιρίζουμε, βρίζουμε, απομακρυνόμαστε και… ξεχνάμε. Αυτό το πράγμα με τον Έλληνα, μεγάλη χαζομάρα σας λέω. Μνήμη χρυσόψαρου. Για να μη σας πω ότι είναι και λίγο μύθος αυτό με το χρυσόψαρο. Ο Έλληνας ξεχνάει γρηγορότερα. Από την μια εκλογική μάχη έως την άλλη. Και στη μέση; Το χάος και η καμένη γη, που συνήθως παραλαμβάνει ο επόμενος για να βρει άλλωθι για τη δική του ανικανότητα και ανημποριά.
Όλοι συνυπεύθυνοι για την κοροϊδία. Σαν ένα πιραντελικό θεατρικό του παραλόγου, που υπάρχουν σταθερά οι ίδιοι ρόλοι. Ο λαός που εξαπατάται και μετά ελπίζει, αυτοί που τον εξαπατούν και μετά του υπόσχονται ότι δεν θα τον ξαναεξαπατήσουν μέχρι να το ξανακάνουν και πάλι ο λαός που δεν λειτουργεί ως τιμωρός ως όφειλε, αλλά ως μόνιμος κομπάρσος κερατάς που λέγαμε και πριν.
Που τη αναζητάει, ρε παιδί μου, την κοροϊδία του, σαν την νικοτίνη που ενώ ξέρεις ότι σου κάνει κακό, δεν μπορείς ή δεν επιδιώκεις να την κόψεις ή αν αποφασίσεις να την κόψεις αποφασίζεις να πας σε υποκατάστατα, που συνήθως αποδεικνύονται κι αυτά εξίσου βλαβερά.
Όχι, δε θα σε ψηφίσω Αλέξη, γιατί παρότι αριστερός, θεωρώ ότι παραέκανες τελικά τη ζωή των Ευρωπαίων και των Αμερικανών εύκολη. Ίσως ευκολότερη κι από την οποιαδήποτε δεξιά κυβέρνηση. Και όχι, προφανώς δε με ενοχλεί το σκάφος, ούτε η άτσαλη λύση του Σκοπιανού, αλλά το ότι η ζωή των εταίρων μας ήταν πιο εύκολη από τη ζωή των Ελλήνων όλα αυτά τα χρόνια και τώρα στο τέλος για να μειώσεις την περιβόητη ψαλίδα, άνοιξες το πορτοφόλι και δίνεις. Παλιό το κόλπο και το ‘χουν κάνει κι άλλοι. Και ναι, εν πολλοίς πιάνει, αλλά το θεωρώ τη μεγαλύτερη ύβρη και κοροϊδία προς το λαό.
Όχι, δε θα σε ψηφίσω Κυριάκο, παρότι παλιός κεντροδεξιός. Γιατί αν και μου φαίνεσαι σοβαρός και μένα μ’ αρέσει και αυτό το ότι δεν έχεις το χάρισμα της επικοινωνίας, που όλοι- ακόμα και οι δικοί σου και να το κοιτάξεις- το επισημαίνουν με κάθε αφορμή, δεν πιστεύω ότι θα αλλάξεις προς το καλύτερο τα πράγματα και μακάρι να με διαψεύσεις. Και με ενοχλεί και όλη αυτή η υποκρισία της παράταξής σου, ενώ άλλα πιστεύουμε σε πολλά πράγματα, άλλα να λέμε και να ψηφίζουμε, φοβούμενοι για το πολιτικό κόστος και για να μην ταράξουμε το δεξιό ακροατήριό μας. Δεν πάει μπροστά η χώρα έτσι, Κυριάκο.
Όχι, δε θα σε ψηφίσω Φώφη, παρότι παλιός υποψήφιος. Γιατί ενώ δόθηκε η ευκαιρία να δημιουργηθεί ένας μεγάλος κεντροαριστερός πόλος, κάνατε όλοι σας τα αδύνατα δυνατά να του βγάλετε τα μάτια. Βλέπεις στην Ελλάδα όλοι πιστεύουμε ότι είμαστε οι καλύτεροι και όλοι κάνουμε για αρχηγοί.
Όχι, δε θα ψηφίσω κανένα από τα άλλα κόμματα. Σταύρο, νομίζω το Ποτάμι σου στέρεψε. Αγνές και οι προθέσεις και η προσπάθεια, αλλά τέτοια φυλλοροή, για να σωθούνε, απ’ τα στελέχη σου… Άντε να μας ξαναπείσεις τώρα. Πάνο, δεν πάμε για κάνα ψάρεμα στις Φλέβες, όπως στα παλιά, λέω εγω. Προσπαθείς και πάλι. Μα να ψηφίσω ποιον; Κάποιον που θα βγει με σένα και μετά θα πάει αλλού για να σωθεί; Εδώ δε σε πιστεύουν οι ίδιοι οι βουλευτές σου. Γιατί να σε εμπιστευτεί ξανά ο ελληνικός λαός. Βασίλη μου, λυπάμαι, μου είσαι πολύ συμπαθής, δεν με έχεις πείσει όμως ούτε εσύ για την σοβαρότητα της όλης σου πορείας και προσπάθειας.
Καλή επιτυχία σε όλους σας ειλικρινά. Και στα μικρότερα τα κόμματα που αγωνίζονται να πάρουν το απαραίτητο ποσοστό, όχι κατ ‘ανάγκην για είσοδο στην Ευρωβουλή, αλλά για είσοδο στην κονόμα. Ωραία μπίζνα κι αυτή. Πιάνεις ένα ποσοστό και παίρνεις λέει μυθική επιχορήγηση. Εύκολα λεφτά. Απλά πουλώντας μούρη και ελπίδα.
Και τώρα με το δίκιο σας, θα μου πείτε: “Ωραία τα λες, ρε Λιάγκα. Έχεις όμως να μας προτείνεις τίποτα;”
Και ποιος είμαι εγώ που θα σας πω τι να κάνετε, τι και αν θα ψηφίσετε και πώς θα λειτουργήσετε.; Ούτε πιο σοφός από σας είμαι ούτε έχω και μάνατζερ Θεό όπως ο γιγάντιος Ντάνος.
Μόνο για τη αφεντιά μου μπορώ να μιλήσω. Και μόνο για τις δικές μου επιλογές.
Εγώ λοιπόν αποφάσισα να μην ψηφίσω και να περάσω αυτήν την Κυριακή σε ένα από τα ωραιότερα μέρη της χώρας μας, στις Κυκλάδες.
