Τη μέρα που παντρεύτηκα -πριν από τον γάμο εννοώ γιατί εύκολα μας κρεμάνε κουδούνια σ’ αυτήν εδώ τη χώρα- την είχα περάσει θυμάμαι με τον φίλο μου τον Βασίλη (Κικίλια). Ήρθε από το πρωί στο ξενοδοχείο που έμενα, κάτσαμε, κάναμε μπάνιο, φάγαμε, ήπιαμε, είπαμε αντρικές μαλακίες, γελάσαμε, συγκινηθήκαμε. Όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι, δηλαδή. Στην πορεία μαζεύτηκαν και άλλοι φίλοι μου, με ξύρισαν, με έντυσαν, μπήκα στο αυτοκίνητο του Βασίλη και πήγα στην εκκλησία.
Την επόμενη βδομάδα σε μια από τις μεγαλύτερες κυριακάτικες εφημερίδες, που προφανώς ήθελε να «χτυπήσει» τον Βασίλη, κεντρικό θέμα ήταν το πώς γίνεται και αν είναι πολιτικά ορθό, ένας Νεοδημοκράτης να «τολμάει» να πηγαίνει στην εκκλησία με το αυτοκίνητό του για τον γάμο του, έναν, που κάποτε είχε τολμήσει να κατέβει στις εκλογές με το ΠΑΣΟΚ. Ναι, το ‘χω κάνει και αυτό, για σας τους ξεχασιάρηδες…
Πώς, ρε παιδί μου, τώρα διαπομπεύουν τον Κουρουμπλή και την Κουντουρά για τους εναγκαλισμούς, τα φιλιά και τις αγάπες με τον Αμβρόσιο; Ένα τέτοιο πράγμα. Όπου στον ρόλο του Κουρουμπλή φανταστείτε τον Κικίλια και στον ρόλο του Αμβρόσιου με ράσα, γένια και φασιστικές απόψεις, τον Λιάγκα.
Βοήθα, Παναγιά μου, βγάζω φλύκταινες και μόνο που το κάνω εικόνα! Αλλά ας έχει… Ένεκα η παρομοίωσις…
Μόνο που στη μία περίπτωση, την τωρινή, οι κύριοι κύριοι βουλευτές το ‘καναν απολύτως ενσυνείδητα για να μαζέψουν τα συντηρητικά ψηφαλάκια της εκκλησίας, αφού καλώς ή κακώς- ή μάλλον απολύτως κακώς- υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι από το χριστεπώνυμον πλήθος που θαυμάζουν τον φασίστα -κατά δήλωσή του- Αμβρόσιο και τις ακραίες, απαράδεκτες και επίσημα καταδικασμένες πλέον απόψεις του.
Στην άλλη περίπτωση, τη δική μου, δύο φίλοι άσχετα με το τι πιστεύουν πολιτικά (που ξέρετε και αυτά δεν είναι στεγανά, αλλάζουν, εξελίσσονται και αναδιαμορφώνονται στην πορεία) σε μια σημαντική στιγμή της ζωής του ενός, αυτονόητα επέλεξαν να είναι κοντά.
Και να ‘ρθουμε στο σήμερα.
Την προηγούμενη βδομάδα ανακοινώθηκε ο επικείμενος γάμος του Βασίλη με τη Τζένη. Από κείνη την ώρα το τι “παπάρες” έχω ακούσει και έχω διαβάσει δεν λέγεται!
Το κάνουν επειδή αρχίζει εκπομπή η Τζένη. Το κάνουν επειδή έρχονται εκλογές και θα πρέπει ο Βασίλης να το εκμεταλλευτεί πολιτικά. Τι λέει άραγε η οικογένεια του Βασίλη; Δέχεται για νύφη την Τζένη; Επιτρέπεται ένας άνδρας να παντρεύεται μια ολίγον μεγαλύτερη γυναίκα; Τι λένε τα παιδιά της Τζένης; Πώς αντέδρασε ο πρώην άντρας της; Τον ρώτησε; Του το πε; Γιατί το κάνουν τον Ιούνιο; Θα κάνουν δικά τους παιδιά; Ή θα μείνουν μόνο με τα παιδιά που έχει αποκτήσει η Τζένη με τον Πέτρο; Οι συντηρητικοί νεοδημοκράτες θα πάρουν με καλό μάτι αυτό τον γάμο; Η Τζένη το έκανε για να γίνει κυρία Υπουργού; Και τελικά πολιτικά θα κάνει καλό ή κακό στον Βασίλη αυτή η απόφαση;
Έξαλλος! Και ποιος σας ρώτησε όλους εσάς, ρε καλόπαιδα; Με ποιο ακριβώς δικαίωμα μπορείτε όλοι εσείς να έχετε άποψη και να τη διατυπώνετε κιόλας στα κουτσομπολίστικα, σοβαροφανή παρτάκια σας, για τη ζωή και τις αποφάσεις άλλων ανθρώπων;
Και για να ‘χουμε και καλό ρώτημα, ποιος σας είπε ότι όλοι σκέφτονται σαν και εσάς; Ότι όλες οι αποφάσεις έχουν μέσα τους, δεύτερες και τρίτες ύπουλες σκέψεις και μυστικούς σχεδιασμούς; Ότι όλοι οι άνθρωποι σκέφτονται υπολογιστικά και λαμβάνουν αποφάσεις ζωής με βάση στατιστικούς υπολογισμούς και θεωρίες πιθανοτήτων;
Δεν είναι δημοσκόπηση η ζωή να δίνουμε το στατιστικό λάθος του συν – πλήν τρία. Η ζωή είναι αλήθεια.
Και η αλήθεια είναι αγάπη, είναι έρωτας, είναι ότι γνωρίζω κάποια στιγμή κάποιον άνθρωπο που στα μάτια τα δικά μου- και αυτό μετράει- είναι ο ένας, ο ξεχωριστός , ο μοναδικός, ο εκλεκτός. Για όσο. Για λίγο, για πολύ ή και για πάντα.
Γιατί δηλαδή να αποκλείουμε δυο άνθρωποι τόσο απλά να ερωτευτήκαν, να αγαπήθηκαν και να θέλουνε να ζήσουνε μαζί, χωρίς να τους ενδιαφέρουν –και έτσι ακριβώς θα έπρεπε- όλες οι μπούρδες και οι μπαρούφες που σκέφτεστε όλοι εσείς;
Έστω και με μεγάλη χρονοκαθυστέρηση, ακόμα και στην οπισθοδρομική Ελλάδα κάποια θέματα έχουν πλέον λυθεί. Δεν είναι ντροπή και ούτε πρέπει να κρύβεσαι αν είσαι ομοφυλόφιλος, κοντός, χοντρός, ανάπηρος, και τέλος πάντων διαφορετικός από αυτό που μας έχουν μάθει ότι είναι το ορθόν.
Στη Βουλιαγμένη προχθές, είδα μια παντρεμένη-χωρισμένη μαμά, να προχωράει αγκαλιά με την αγαπημένη της. Ε, η εικόνα αυτή δε μου φάνηκε ούτε αισχρή, ούτε πρόστυχη, ούτε και προσβλητική. Γιατί η αγάπη μόνο βλάσφημη δεν μπορεί να είναι.
Είναι λοιπόν δυνατόν, η Ελλάδα μας και οι Έλληνες να σκέφτονται ακόμα έτσι; Ναι, δυστυχώς είναι!
Και για να πάμε στο επιμύθιο. Παρακολουθούσα προχθές κατά τύχη -γιατί φέτος που δεν κάνω, δεν βλέπω και πολλή τηλεόραση- μια πρωινή εκπομπή και εμβρόντητος είδα τον ρεπόρτερ-πανελίστα, να εξανίσταται γιατί ο Πέτρος δεν δέχθηκε λέει να απαντήσει στην ερώτηση πώς αισθάνεται για τον επερχόμενο γάμο την πρώην γυναίκας του.
Και μάλιστα, επειδή -και ορθά έπραξε- δεν απάντησε, συνέχισε ο πανελίστας να αναρωτιέται πώς τόλμησε να μην τοποθετηθεί όταν εκείνος με τα περιοδικά του μας έμαθε το lifestyle.
Ευτυχώς, να του πω του ρεπόρτερ, που δεν ήμουν εγώ στη θέση του Πέτρου, γιατί δε θα περιοριζόμουν στο να μην απαντήσω, αλλά θα του έριχνα και δυο τρία καντήλια. Όχι απ’ του Αμβρόσιου. Απ’ τ’ άλλα…
Και μετά είδα και τους τίτλους σε διάφορα σάιτ και ήρθε και έδεσε η μαρέγκα: Του αρέσει; Συμφωνεί; Εγκρίνει; Θα τους ευχηθεί;
Δηλαδή πόσο καλά μπορεί να πάμε; Απαιτούμε από έναν άνθρωπο, που χώρισε τον δρόμο του από έναν άλλον, να τοποθετηθεί δημόσια για το πώς επιλέγει ο άλλος να συνεχίσει τη ζωή του;
Αν δεν είναι κατάντια, ντροπή, ξεπεσμός και ξεφτίλα όλο αυτό, τι άλλο μπορεί να είναι;
Και εδώ Πέτρο, έρχεται να δοθεί η απάντηση στην τοποθέτησή σου, που τόσο είχε σχολιαστεί και επικριθεί. Δεν ξέρω αν εσύ το προσπάθησες, άλλα θα σε στεναχωρήσω.
