Τελικά, κυρία μου, το ‘χει η κούτρα του Έλληνα. Μας αρέσει ο διχασμός, ρε παιδί μου. Λες και αν ομονοούμε σε κάτι, βαριόμαστε και επιχειρούμε τον καυγά και το πλάκωμα για να σπάσει η μονοτονία και να δώσουμε ενδιαφέρον στην καθημερινότητά μας.
Και ενώ τα πράγματα στην οικονομία -φυσιολογικά και επειδή όποιος και να ‘τανε πάνω και επειδή όλα αυτά είναι κύκλοι- φαίνεται να ανακάμπτουν, και ενώ εκεί που τον Κυριάκο τον ψιλοαπαξιώναμε, τώρα στις δημοσκοπήσεις τον κάνουμε να φαντάζει κάτι σαν Μεσσίας ένα πράγμα, τσουπ, γίνεται κάτι έτσι ξαφνικά για να σπάσει τον ρου της ζωής μας.
Και επειδή ό,τι και να λέμε και να υποστηρίζουμε, το διαφορετικό πάντα προκαλεί την προσοχή μας, μέχρι να το αποδεχτούμε κυρία μου, το μυαλό όλων μας απόλυτα φυσιολογικά, σκέφτεται πως θα διαφοροποιηθεί για να προκαλέσει το ενδιαφέρον.
Κάπως έτσι σκέφτηκε και η θεατρική ομάδα ή δεν ξέρω και ‘γω τι άλλο ήταν, που αποφάσισε να σπάσει τη μονοτονία της παρέλασης για την 28η Οκτωβρίου.
Και μετά ήρθαν οι μέλισσες. Όχι αυτές του ΑΝΤ1 που σαρώνουν. Οι άλλες, αυτές που είναι έτοιμες να τσιμπήσουν οτιδήποτε δείχνει να εκτρέπεται από το κατά τεκμήριο φυσιολογικό.
Και για να βάλουμε τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση: καταρχήν, η Ελλάδα μας, η σημαία μας, το έθνος μας και η φυλή μας, δεν κινδυνεύει, ούτε ευτελίζεται από κανένα δρώμενο, ούτε από κανέναν συμβολισμό σε μια τοπική παρέλαση.
Αλίμονο αν οι ήρωές μας, οι πράξεις τους, οι θυσίες τους, κινδυνεύουν να απαξιωθούν από 10 νεαρούς που έκαναν τους Μόντι Πάιθον σε μια περιφερειακή παρέλαση. Περάσαν και δεν ακούμπησαν.
Όμως, αλήθεια, όλοι εσείς, οι δημόσιοι κατήγοροι και οι εισαγγελείς, που σπεύσατε να καταγγείλετε, να κατακρεουργήσετε και σχεδόν να επικηρύξετε αυτά τα παιδιά, ή έστω αυτούς τους νέους ανθρώπους, έχετε πάει ποτέ να παρακολουθήσετε μαθητική παρέλαση;
Γιατί αν είχατε πάει και αν δεν ήσασταν κριτές εκ του μακρόθεν, θα γνωρίζατε ότι οι περισσότερες τοπικές μαθητικές παρελάσεις είναι η επιτομή του χαβαλέ και της πλάκας. Μαθητές που παρελαύνουν χωρίς κανένα βήμα, μαθητές που φοράνε ό,τι γουστάρουν, μαθητές που γελάνε, μιλάνε, καμακώνουν, κάνουν γκριμάτσες και πλάκες μεταξύ τους.
Και όχι, δεν πρόκειται να κατακρίνω αυτά τα παιδιά που συμμετέχουν στις παρελάσεις του χαβαλέ. Έτσι νομίζουν, έτσι κάνουν. Και προφανώς δεν έχουν και καμία πρόθεση να ευτελίσουν τα σύμβολα και τους θεσμούς. Κάθε άλλο. Βλέπουν όμως την παρέλαση ως διασκέδαση. Απλά και κυνικά, αυτή είναι η αλήθεια, κυρία μου.
Η παρέλαση και η συμμετοχή σε αυτή είναι η καλύτερη αφορμή να κάνουμε κοπάνα και να γλιτώσουμε αρκετές ώρες μαθημάτων και όταν έρθει η στιγμή της, είναι η ώρα του χαβαλέ κι της πλάκας. Και να το επαναλάβω. Καμία σχέση με πρόθεση ασέβειας προς του ήρωές μας, τη σημαία μας και τους συμβολισμούς της ημέρας. Καμία.
Και τι λοιπόν ήρθαν να κάνουν τα παιδιά στη Νέα Φιλαδέλφεια; Να στηλιτεύσουν αυτό ακριβώς το φαινόμενο. Να στηλιτεύσουν τον χαβαλέ που γίνεται, με τον χαβαλέ που κάνανε.
Αν μου άρεσε; Όχι, το βρήκα κακόγουστο.
Αν μου προκάλεσε το εθνικό μου φρόνημα; Μα σαφώς και όχι, γιατί όλο αυτό είναι πολύ λίγο μπροστά σε αυτό το οποίο γιορτάζουμε και είμαστε απολύτως και ανατριχιαστικά υπερήφανοι, ώστε μια αντίστοιχη ενέργεια να μπορεί να το αμαυρώσει.
Κάναν καλά που το κάνανε; Όχι, εμένα αισθητικά όλο αυτό δεν μ’ άρεσε, ούτε καν το βρήκα ιδιαίτερα έξυπνο ή ευφυές.
Άρα δικαιολογούνται οι αντιδράσεις; Εδώ κι αν είμαι αντίθετος. Βρήκαν οι υπερπατριώτες αφορμή να βγουν και να χωρίσουν και πάλι τους Έλληνες σε “γνήσιους” και “μιάσματα”. Βγήκαν οι υπερπατριώτες να μιλήσουν για συλλήψεις και ανάγκη δημοσιοποίησης των στοιχείων των συμμετεχόντων.
Βγήκαν οι υπερπατριωτες έτοιμοι να ξεκινήσουν τον νέο Εμφύλιο και να στήσουν τις κρεμάλες της κοινωνικής στηλίτευσης στο Σύνταγμα.
Σιγά παιδιά, προσέξτε, θα σκίσουμε κάνα καλτσόν.
Και ‘γω μαζί σας είμαι. Ούτε εμένα μ’ άρεσε, ούτε το βρήκα καλοπαιγμένο ούτε θεωρώ ότι επικοινωνιακά έφερε καμιά επανάσταση όλο αυτό, αν και το σκοπό του τον κατάφερε γιατί για μια βδομάδα όλοι με αυτό ασχολούμαστε.
Αλλά από αυτό, μέχρι να αντιμετωπίσουμε αυτά τα παιδιά, σαν εχθρούς τους έθνους και προδότες -γιατί άκουσα και τέτοιες αρλούμπες- ε, νομίζω απέχει πολύ.
Και στο τέλος τέλος, με αφορμή όλο αυτό, ας σκεφτούμε ειλικρινά πού αποσκοπούν οι μαθητικές παρελάσεις, ποιες ηλικίες θα έπρεπε να συμμετέχουν, πως θα έπρεπε να γίνονται, αν πρέπει να γίνονται και τέλος τέλος αν αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να μάθουν τα παιδιά μας ποιους ακριβώς και γιατί τους τιμούμε, καθώς επίσης και ποιος είναι ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος να αποτίουμε φόρο τιμής στους ήρωές μας .
Γιατί στην χώρα της υπερβολής, κυρία μου, συνήθως χάνουμε το δάσος κοιτάζοντας το θάμνο.
Και η ουσία σε όλο αυτό τον πιραντελικό δημόσιο διάλογο που άνοιξε , δεν είναι το τι κάναν αυτά τα παιδιά. Αλλά το τι κάνουμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι και αν μαθαίνουμε ουσιαστικά στα δικά μας τα παιδιά τούς συμβολισμούς και το νόημα των εθνικών μας εορτών.
Αποδεχόμαστε όλοι πως χώρα χωρίς ιστορία και παρελθόν σίγουρα δεν έχει μέλλον. Ας μείνουμε λοιπόν στην ουσία, που είναι να κάνουμε το καλύτερο για να μάθουμε, να τιμήσουμε και να κρατήσουμε ζωντανή την ιστορία μας και ας αφήσουμε τους όποιους εθνικισμούς μας στη άκρη, γιατί το μόνο που μπορούμε να καταφέρουμε με αυτούς είναι να γίνουμε γραφικοί και άρα γελοίοι…
