Λοιπόν, το ‘χω πάρει απόφαση και συμφωνώ απόλυτα με αυτό που έλεγαν οι παλαιότεροι και σοφότεροι ημών: Οι Έλληνες είμαστε περήφανος λαός.
Μόνο που, να – πώς να το πω;- δεν περηφανευόμαστε συνήθως για εμάς τους ίδιους -και διατί να το κάνομεν άλλωστε;- αλλά για κάποιους άλλους που θα ‘πρεπε εκείνοι δικαιολογημένα να είναι περήφανοι για τον εαυτό τους, καθώς κάνουν δουλειές που ο μέσος Έλληνας δεν μπορεί καν να αντιληφθεί. Ωστόσο αισθάνεται εθνικά υπερήφανος για αυτές και γι’ αυτούς που τις κάνουν.
«Μόνο ένα ψωρο-Όσκαρ Γιωργάκη;»
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο «δικός» μας θρίαμβος του Λάνθιμου που έφτασε στα Oscars, αν και τον μαλώσαμε και λίγο που πήρε μόνο ένα. Εεεε, Γιωργάκη, μόνο ένα ψωρο-Όσκαρ; Ενώ βεβαίως, όλοι εμείς οι ειδικοί θα θριαμβεύαμε, που μάθαμε να κινηματογραφούμε από τότε που βγάζαμε φωτογραφίες τα γίδια, στον Άνω μαχαλά στ’ Αργυροπούλι.
Και άλλο έσχατο παράδειγμα, ο ακόμα πιο «δικός μας» θρίαμβος του Στέφανου Τσιτσιπά, στο εθνικό μας πια άθλημα, το τένις, αφού τα ξαδέλφια μου στη κάτω Μηλούνα, γεννήθηκαν και αυτά με μια ρακέτα στο χέρι, βεβαίως βεβαίως.
Ευτυχώς που για όλα αυτά τα μείζονα τις καθημερινότητας δεν διστάζει να τοποθετηθεί ο πνευματικός κόσμος της χώρας. Όλο και περισσότεροι Συνέλληνες τολμούν να εκτεθούν δημόσια και να εκφραστούν με κάθε τρόπο.
Και στο σημείο αυτό θα θελα να πω ένα μεγάλο “μπράβο” και στον Γιώργο τον Αγγελόπουλο, που διέβη τον Ρουβίκωνα, σε έναν δύσκολο δρόμο χωρίς γυρισμό, προς την πνευματικότητα και τη διανόηση.
Και να, λοιπόν, που με αφορμή το πρώτο βιβλίο του Σκιαθίτη συγγραφέα, διχάστηκε και πάλι η Ελλάδα -τόσο συνηθισμένο που καταντάει βαρετό- σε υπέρμαχους και πολέμιους. Γιατί ως γνωστόν, ο υπέρμαχος είναι το ακριβώς αντίθετο από τον πολέμιο (τάδε έφη Γιώργος Λιάγκας. Ε, να κατοχυρώσουμε και μεις οι …φιλόσοφοι κάτι!).
Πέραν της πλάκας τώρα, θα πάρω και ‘γω θέση. Πώς θα μπορούσα να απέχω άλλωστε από το πιο κρίσιμο “de bay” -που λέει και ο Αλέφαντος- των τελευταίων ημερών;
Στη δημοκρατία ο καθένας, αν η πράξη του δεν είναι παραβατική, έχει την ελευθερία να κάνει, να πει και να γράψει ό,τι θέλει. Προφανώς δε θα κρίνω το βιβλίο του νικητή του Survivor, γιατί δεν το ‘χω διαβάσει και ούτε σκοπεύω κιόλας, για να σας πω και την μαύρη μου αλήθεια.
Εξάλλου απ ό,τι κατάλαβα, ούτε κι αυτός το ‘χει διαβάσει, “μονοκομπανιά” τουλάχιστον, όπως είπε. Θα μπορούσε, τώρα που το σκέφτομαι, να χρησιμοποιήσει και το «μονομπούκι», αλλά είναι πιο αδόκιμος ο όρος.
Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί όλο αυτό το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός. Δικαίωμά του δεν είναι να τα ‘κονομήσει τώρα που γυρίζει και που κανείς δεν ξέρει για πόσο ακόμα;
Δηλαδή όλοι εσείς που του τα χώνετε, αν σας δινόταν η ευκαιρία, να μην στύψετε το μυαλό σας, να μην σας βγουν τα μάτια στο γράψιμο, να το γράψει κάποιος άλλος με δική σας διήγηση, να λάβετε κι άλλη δημοσιότητα πέραν της όποιας έχετε και να ‘κονομήσετε και μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ ακόμα, θα λέγατε όχι;
Και στο τέλος τέλος, ο άνθρωπος δε βγήκε να πει ότι έγινε ξαφνικά συγγραφέας.
Και γιατί δηλαδή να «επιτρέπεται» να γράφει βιβλίο ο Αρναούτογλου, η Τσιμτσιλή και ο Κανάκης -που πολύ καλά κάναν και έγραψαν αφού έτσι αισθάνθηκαν- ή ο κάθε άλλος τηλεοπτικός σταρ (ετοιμαστείτε σας έρχεται!) και να απαγορεύεται να γράψει και ο κάθε Ντάνος με την μεγάλη δημοφιλία που διαθέτει;
Στο τέλος τέλος, ρε αδέλφια, έκλεψε την ιδέα που είχατε εσείς στο τσερβέλο σας και σας πρόλαβε αυτός; Ή σας κόφτει αν είναι σκουπίδι; Γιατί εάν είναι, μην το διαβάσετε ή μην το προτείνετε. Δεν σας υποχρέωσε κανένας.
ΟΚ , και μένα με ενόχλησε λίγο η υπερβολή και κυρίως η σοβαροφάνεια της παρουσίασης. Και όλο αυτό με την ειδική δερματόδετη έκδοση μου φάνηκε… κάπως. Ε, ίσως κάποιος μεγάλος φαν να θέλει να το βάλει στο ράφι της βιβλιοθήκης του, δίπλα στον τόμο του άλλου Σκιαθίτη συγγραφέα, του λίγο προγενέστερου. Του Παπαδιαμάντη. Δεν μπορεί το βιβλίο του Ντάνου να υπολείπεται σε εμφάνιση από τα “Άπαντα” ή τη “Φόνισσα!
Αλλά και μας, τι ακριβώς μας κόφτει;
Εξάλλου, για ελάτε και στην θέση του κατά τα άλλα πολύ σοβαρού εκδοτικού οίκου. Όταν η αγορά βιβλίου μαραζώνει και οι μικροί εκδοτικοί οίκοι έχουν εξαφανιστεί, αφήνεις τέτοια ευκαιρία; Προφανώς η Εκδοτική Αθηνών φαντάζομαι θα αισθάνεται πιο περήφανη για το «ΝΕΥΣΙΣ24» η για το «Λαβύρινθοι, φιλοσοφικά σπαράγματα και παραμυθίες» του Αναπολιτάνου, απ’ ό,τι για την βιογραφία του Ντάνου. Έλα όμως που για να βγάλει τα δύο πρώτα, χρειάζεται τα λεφτά από το τρίτο.
Αρχίζω, τελικά, να πιστεύω πως συμβαίνει με τον Ντάνο ό,τι και με όποιους βγάζουν περισσότερα λεφτά από εμάς. Στην αρχή που είναι ο αντισυμβατικός, λαϊκός ήρως όλοι είμαστε μαζί του. Όταν τελικά εμείς οι ίδιοι τον ανεβάσουμε, μάλλον τσαντιζόμαστε που τα κατάφερε αυτός και δεν είμαστε εμείς στη δική του θέση και αρχίζει η αποκαθήλωση.
Και για να το κλείσω, προς όλους αυτούς τους περισπούδαστους που βρίζουν, κράζουν, απαγορεύουν και υποδεικνύουν, θα θελα να πω ότι ο Ντάνος τουλάχιστον έχει διαβάσει -κατά δήλωσή του- και τον μαγικό αριθμό των 8 βιβλίων! Και ένα που έγραψε και διάβασε, 9!
Εσείς όλοι οι… ειδικοί που κρίνετε, πόσα άραγε να ‘χετε διαβάσει; Α, ρε κατακαημένη, ημιμαθέστατη, Ελλάδα… Ο tempora o mores που λεγε και ένας συνάδελφος, Ρωμαίος φιλόσοφος του παρελθόντος…
