Το κακό πουλάει πιο πολύ απ’ το καλό και όταν μάλιστα διανθίζεται από μπόλικες κίτρινες, μαύρες και ροζ αποχρώσεις, γίνεται ακόμα πιο θελκτικό. Αν είναι αλήθεια ή ψέμα; Μα ποιος ενδιαφέρεται, όταν η ασυδοσία της διασποράς της οποιασδήποτε ψευδούς είδησης, έχει λάβει πια μυθικές διαστάσεις. Και όταν το ηθικό αντίβαρο τσαλαπατάται βιαίως μπροστά στην προοπτική των περισσότερων κλικαρισμάτων με ότι αυτά συνεπάγονται οικονομικά για τον καθένα.
Το να διαδίδουμε τεχνηέντως και εις γνώσιν μας ψέμματα, δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Από την αρχαιότητα γινόταν και πέρασε από όλες της φάσης της ανθρώπινης ιστορίας. Και είναι τρομακτικό αν σκεφτούμε ότι ένα μεγάλο κομμάτι της Ιστορίας που αφορά ανθρώπους θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό, αν γνωρίζαμε την απόλυτη αλήθεια γι’ αυτούς και όχι τους αστικούς μύθους που τους ακολουθούσαν.
Έχω διαβάσει τα χίλια μύρια όσα για μένα. Και δεν μιλάω για την γνώμη του οποιουδήποτε, που είναι απολύτως σεβαστή. Αναφέρομαι σε πράγματα που έχω πει, έχω πάθει ή έχω κάνει, που ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα έχουν. Από φαινομενικά αθώα ψεματάκια, έως ύπουλες διαστρεβλώσεις. Και όχι κατ’ ανάγκην για να σε πλήξουν. Άπλα γιατί “πουλάς” και πρέπει να τροφοδοτήσουμε το χαιρέκακο κοινό με ό, τι το αρνητικό για σένα, με απώτερο στόχο πάντα το κέρδος.
Όταν ξεκίνησε τα τελευταία χρόνια η επανάσταση του διαδικτύου, όλη μίλησαν για μια μεγάλη νίκη της Δημοκρατίας. Μακριά από τα χειραγωγούμενα μέσα, τα διαπλεκόμενα αφεντικά και τα κατευθυνόμενα συμφέροντα. Ο καθένας πια, με πολύ μικρο κόστος , μπορούσε να γίνει ο ίδιος κομιστής της είδησης, χειριστής της πληροφορίας και διαμορφωτής της κοινής γνώμης. Ο πολιτικός και ο πλούσιος δεν παρεμβαίνουν. Είναι η νίκη του λαού. Η νίκη της ισότητας. Αμ δε. Όλα αυτά θα μπορούσαν να συμβούν σε ένα άλλο, παράλληλο σύμπαν που θα κατοικούνταν από άλλα, καλύτερα από τον άνθρωπο ζώα. Γιατί για όλο αυτό που συμβαίνει δε φταίει τίποτε άλλο από τη φύση μας, που είπε και ο έρμος ο Αίσωπος στον μύθο με τον σκορπιό και τον βάτραχο. Είναι
ζηλόφθονο ον ο άνθρωπος και σπάνια μπορεί να χειριστεί την δύναμη που πηγάζει από την ανάληψη της οποιασδήποτε μορφής εξουσίας. Μια στήλη, μια εκπομπή, ένα μικρόφωνο… Πόσω μάλλον όταν όλο αυτό κρύβεται πίσω από την μαζικότητα και την ανωνυμία που σου εξασφαλίζουν τα social media.
Όταν το κάθε καταπιεσμένο με τη σειρά του ανθρωπάκι, από τη γυναίκα του, το αφεντικό του, τον φίλο του, το γείτονα, τον γκόμενο ή τη γκόμενα, αισθάνεται ξαφνικά θεός, αφού μπορεί να γράψει οτιδήποτε για οποιονδήποτε, χωρίς κανέναν έλεγχο. Έτσι, αποκτά υπόσταση, όχι γιατί ο ίδιος είναι σημαντικός, αλλά γιατί του δίνεται η δυνατότητα να καθυβρίσει, να χλευάσει, να διαπομπεύσει -λέγοντας συνήθως ψέματα- κάποιον άλλον που στα δικά του μάτια φαντάζει πιο σημαντικός από τον ίδιο.
Και ενώ παλαιότερα, σε μια ευνομούμενη κοινωνία η οποιαδήποτε εκτροπή θα τιμωρούνταν, όλο αυτό το νέο σκηνικό τρέφεται και θα τρέφεται από την αδυναμία της πολιτείας ή έστω της ίδιας της κοινωνίας να το ελέγξει θεσπίζοντας όρους εντιμότητας και ειλικρινείας. Είναι η ίδια αυτή η ανθρώπινη φύση που βάζει φρένο στην οποιαδήποτε προοπτική καταπολέμησης αυτής της λαίλαπας. Γιατί η περιβόητη θεωρία με το αυγό του Κολόμβου και εδώ επιβεβαιώνεται. Για ποιο λόγο να σταματήσουν τα fake news, όταν πουλάνε περισσότερο, κανιβαλίζουν τους
όποιους πρωταγωνιστές τους δημόσιου βίου μας, και αποκαθηλώνουν τον όποιον κατάφερε να ξεχωρίσει από εμάς, κάνοντας μας να αισθανθούμε καλύτερα, γιατί απλά ο πετυχημένος δεν είναι πιο ικανός από εμάς, αλλά γιατί έχει πατήσει επί πτωμάτων με οδηγό τον δόλιο και σαρδόνιο χαρακτήρα του.
Και έχουμε τέτοιο εθισμό στην κακία και τη ζήλια μας , που ενώ τις περισσότερες φορές γνωρίζουμε ότι είναι ψέμματα όλα αυτά που διαβάζουμε, ενεργοποιούμε τον μηχανισμό, που «ψήνει» και εμάς τους ίδιους ότι είναι αλήθεια, θέλοντας να τροφοδοτηθούμε και να τροφοδοτήσουμε με τη σειρά μας όλο αυτό το ντόμινο της ψευτιάς και της σπίλωσης.
Όχι, μη βιάζεστε να βγάλετε το συμπέρασμα ότι ξαφνικά τσαντίστηκα από τα πολλά ψέμματα και τις ανακρίβειες που έχουν γραφτεί όλα τα χρόνια της τηλεοπτικής μου παρουσίας για μένα. Έχω συνηθίσει πια και το αποδέχομαι στωικά. Έχω μάθει να διαβάζω ή να ακούω πράγματα που έχω πει ή έχω κάνει, που δεν έχουν γίνει ποτέ. Έχω μάθει να διαβάζω για πράγματα που μου έχουν συμβεί, που και γω ο ίδιος ούτε καν γνωρίζω. Και ξέρετε γιατί δεν με πειράζει. Γιατί συνήθως είναι τόσο μακρυά από την αλήθεια όλα αυτά, τόσο παραποιημένα και χοντρά ψέματα που και γω σχεδόν σιχαίνομαι αυτόν που μου μοιάζει οπτικά, φέρει το ίδιο όνομα με μένα και λένε όλα αυτά γι’ αυτόν.
Έχω επίσης βαρεθεί να ακούω να μου λένε όλοι όσοι με γνωρίζουν πόσο καλός είμαι από κοντά και πόσο με αδικεί η τηλεοπτική μου εικόνα. Μα για ποια εικόνα ακριβώς μιλούν; Για την πραγματική, ή γι’ αυτή που πλασάρεται από τον παραμορφωτικό καθρέφτη των όσων διαστρέφουν, απομονώνουν και παραποιούν, έτσι απλά γιατί το κακό πουλάει; Επίσης, και επειδή πολύ λόγος γίνεται το τελευταίο διάστημα για τα παιδιά των επωνύμων -πιο ηλίθιος όρος πεθαίνεις- και για το κατά πόσο επηρεάζονται από αυτά που λέει ο ένας ή ο άλλος για τους γονείς τους.
Αλίμονο σ’ αυτούς που ζώντας κάτω από την ίδια στεγή με ανθρώπους και μάλιστα με τους ίδιους τους του απογόνους, δεν έχουν την πίστη ότι τα παιδιά τους θα διαμορφώσουν την σωστή άποψη γι’ αυτούς. Ας καταλάβει λοιπόν ο Γκούφι , ο Ντόναλντ, ο Σουπερμαν, η Κατγουμαν, ο τιμωρός, ο Ζορο και δεν ξέρω γω ποιος άλλος ανώνυμος βλάκας του διαδικτύου, ότι την επόμενη φορά που εν γνώση του και ενσυνείδητα διαρρέει μια ψευδή και συκοφαντική είδηση για κάποιον, δεν μισεί αυτόν για τον οποίο γράφει, αλλά τον ίδιο του τον εαυτό, το ίδιο του το αξιολύπητο είδωλο, στον καθρέφτη της ηλεκτρονικής συσκευής που πληκτρολογεί και που απεικονίζει τη δίκη του μιζέρια.
