«Ελπίζω να μη χρειαστεί να δημοσιοποιήσω όσα έχουν συμβεί τις τελευταίες εβδομάδες»
Δεν Κρίνω...

«Ελπίζω να μη χρειαστεί να δημοσιοποιήσω όσα έχουν συμβεί τις τελευταίες εβδομάδες»

«Ελπίζω να μη χρειαστεί να δημοσιοποιήσω όσα έχουν συμβεί τις τελευταίες εβδομάδες»

Διανύουμε την – με διαφορά-  πιο αδιάφορη προεκλογική περίοδο. Είναι δε από τις λίγες φορές που όλοι είναι τόσο σίγουροι για το αποτέλεσμα, ακόμα και για την αυτοδυναμία, που είναι τόσο απελευθερωμένη η κυβέρνηση ώστε να  υπόσχεται τα πάντα, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να κληθεί να τα εφαρμόσει, σε αντίθεση με την αντιπολίτευση, που ενώ συνήθως αυτή υπόσχεται, τώρα τάζει τα λιγότερα, γνωρίζοντας ότι δεν πρέπει να εκτεθεί και πολλά σε ψέμματα, αφού θα κληθεί να υλοποιήσει όσα τώρα λέει.

Το θέμα είναι πως και στη μια και στην άλλη περίπτωση, ο λαός είναι ο μεγάλος χαμένος, αφού πάντα πραγματοποιούνται απείρως λιγότερα, όχι μόνο από αυτά που έπρεπε αλλά και από αυτά που τάζονται. Αλλά το ‘χουμε ξαναπεί: οι δουλειές και δη οι εκλογικές, δεν χαλάνε ποτέ στο “τάξιμο”, αλλά στο “δόσιμο”.

Τάξτε, λοιπόν, με την ησυχία σας, κύριοι. Συμμέτοχοι είμαστε όλοι στο ψέμα. Και εσείς που το λέτε χωρίς να το πιστεύετε και εμείς που θέλουμε να το ακούσουμε ενώ γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί ποτέ.

Ας είναι. Θέλει το παραμύθι του ο Έλληνας απ’ όποιο μετερίζι. Και να το πει, αλλά και να το ακούσει.

Περί τηλεόρασης και άλλων δαιμονίων

Ας αλλάξουμε, όμως, χώρο και ας πάμε σε κάτι πιο σοβαρό, σε αυτόν της τηλεόρασης (λέμε και καμιά μ…κία για να περνά η ώρα!). Εκεί η χρονιά τελείωσε. Βλέπετε στην τηλεόραση οι χρονιές μετράνε σαν τις σχολικές, από τον Σεπτέμβριο έως και τον Ιούνιο. Μετά , επαναλήψεις και φθηνά προγράμματα να μαζέψουμε καμιά διαφήμιση και κανά τηλεθεατή που χει ξεμείνει στον καναπέ του εν μέσου θέρους.

Τα στελέχη έχουν πάρει τα μπλοκάκια, οι ιδιοκτήτες – όπως παρακολουθούμε- τα κεφάλια στελεχών, παρουσιαστές πάνε και έρχονται και όλα στήνονται από την αρχή για να ‘ναι έτοιμα από το Σεπτέμβριο.

Ας δούμε όμως κάποια στοιχεία για να καταλάβετε ποια είναι η πραγματικότητα. Μέσα στη θολούρα και τη προσπάθεια χειραγώγησης, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πει μια μεγάλη αλήθεια: Ότι η Ελλάδα δεν χωράει παραπάνω από 4-5 πραγματικά μεγάλα κανάλια. Θεωρείτε, δηλαδή, εσείς τυχαίο -αν τα κανάλια ήταν τόσο μεγάλα κελεπούρια- πως μια από τις 7 άδειες, παραμένει ακόμα – και απ’ ό,τι φαίνεται και για πάντα- “ορφανή”;

Αν στόχος σου είναι να βγάλεις λεφτά από την τηλεόραση και το δεις καθαρά ως επένδυση, δε βγαίνει με τίποτε η εξίσωση. Θα μπεις ξεκάθαρα “μέσα”. Αν τώρα έχεις άλλες μπίζνες, έχεις τάξει σε κυβερνώντες ή σε εν δυνάμει κυβερνώντες στήριξη και βήμα, τότε αλλάζει το πράγμα.

Στις εποχές προ κρίσης, τότε που οι αγελάδες ήταν… υπέρβαρες, η διαφήμιση που δινόταν στην τηλεόραση έφθανε κοντά στα 800 εκατομμύρια ευρώ. Τα τελευταία χρόνια με το ζόρι ανεβαίνει λίγο πάνω από τα 250. Ναι, μιλάμε για τεράστια καθίζηση, εξ ου και η μείωση κόστους προγράμματος και ποιότητας παραγόμενου υλικού.

Αν λοιπόν βάλετε μολύβι και χαρτί και σας πω ότι το κόστος λειτουργίας ενός μεγάλου καναλιού εθνικής εμβέλειας είναι περίπου 50 εκατομμύρια το χρόνο, θα καταλάβετε ότι ή κάποιος επιχειρηματίας θα μπει δραματικά “μέσα” ή ότι ο ελληνικός λαός είναι και πάλι έμμεσα ζημιωμένος, αφού δεν πρόκειται ποτε να εισπραχθούν από τις τράπεζες τα υπέρογκα δάνεια που έχουν χορηγηθεί.

Τι προβλέπω ότι θα γίνει; Ότι φέτος θα πάμε σε τέσσερα μεγάλα κανάλια πλήρους και ακριβού προγράμματος, που θα “πολεμήσουν” για την πρώτη θέση ξεκινώντας από την ίδια αφετηρία με άλλους ωστόσο σχεδιασμούς, και σε δυο μικρότερου μπάτζετ κανάλια, που δε θα επενδύσουν σε πολύ μεγάλα πρότζεκτ, στοχεύοντας σε μικρότερες τηλεθεάσεις, αλλά με την εξίσωση- value for money, που λέμε και στο Αργυροπούλι- να βγαίνει πολύ πιο ισορροπημένα.  Αυτό “σηκώνει” πραγματικά η αγορά και αυτό βλέπω να γίνεται.

Τώρα, μη μου ζητάτε πιο στενές προβλέψεις περί πρωτιάς. Ας δούμε πρώτα πού και αν θα πάει ο Τούρκος και με ποια ακριβώς προγράμματα, ας δούμε πού θα καταλήξει ο Γεωργίου με την πετυχημένη μυθοπλασία του, ας δούμε πια σόου θα γίνουν και ποια ακριβώς σίριαλ και μετά θα μπορούμε να βγάλουμε τα πρώτα ασφαλή συμπεράσματα, κάτι σαν τα exit poll τις επόμενης χρονιάς, εκεί στα τέλη του Οκτώβρη.

Από τον Σεπτέμβριο θα είμαι στους δέκτες σας

Τώρα επιτρέψτε με να κλείσω και πάλι με την αφεντιά μου..  Βίωσα μια πολύ άχαρη περίοδο εκτός τηλεόρασης, που στο τέλος της ημέρας πιθανόν και να μου ‘χει κάνει και καλό, αφού απ’ έξω βλέπεις και αξιολογείς πολλά πράγματα διαφορετικά.

Όλα δείχνουν ότι από τον Σεπτέμβριο θα είμαι και πάλι στους δέκτες σας. Όχι, μην το λάβετε ως απειλή. Απλή… προειδοποίηση είναι. Χιούμορ κάνω, μην τρελαίνεστε!

Έχουν γραφεί πολλά για μένα αυτές τις ημέρες και θέλω ειλικρινά να ευχαριστήσω όλους όσοι ασχολήθηκαν. Αυτό που κατάλαβα – και επειδή με πήραν πολλοί για να με ρωτήσουν- είναι ότι δεν έχει χαθεί τελείως η μπέσα στο σινάφι μας. Εκεί που πρέπει -και άσχετα με συμπάθειες, αντιπάθειες και προσωπικές σχέσεις- οι σοβαροί τηλεκριτικοί, που είναι και η πλειοψηφία, θα “βάλουν πλάτη”, θα γράψουν το σωστό και θα πουν την γνώμη τους ευθέως, ορθά και με αγάπη.

Θέλω να σας εξομολογηθώ ότι με συγκίνησαν συνάδελφοί μου, που στο παρελθόν δεν είχαν γράψει και τα καλύτερα για μένα -άλλοτε δίκαια και άλλοτε άδικα-  όταν ασχολήθηκαν επί ώρες και χωρίς ίδιον όφελος για να με βοηθήσουν να ξεδιαλύνω τις σκόρπιες σκέψεις για το επόμενο τηλεοπτικό μου βήμα.

Έχουν γραφεί πολλά.  Τα περισσότερα σωστά, απλά αντιλαμβάνεσθε πως δεν μπορώ να επιβεβαιώσω ούτε να διαψεύσω τίποτα. Έχουν γραφτεί και κάποια σενάρια επιστημονικής φαντασίας και ίντριγκας από αϊτούς τους δυο τρεις κίτρινους δημοσιογράφους και site που έχουν μείνει για να θυμίζουν την διαχωριστική γραμμή της δημοσιογραφίας από τον εκβιασμό.

Έχουν βέβαια συμβεί και πολλά αυτές τις τελευταίες βδομάδες, που δεν ξέρω αν πρέπει ποτέ να τα δημοσιοποιήσω, ελπίζω να μην χρειαστεί. Εξάλλου ανήκω στους ανθρώπους που από τη φύση τους κρατάνε μόνο το καλό. Και το κακό το θάβουν εκεί πίσω, στα αζήτητα της μνήμης, μήπως και ποτέ χρειαστει να ανασυρθεί.

Όπως και να ‘χει και επειδή και η χώρα, αλλά και ο χώρος μας είναι αρκετά μικρός, το μοναδικό κριτήριο των πράξεών μου πάντα ήταν να διατηρω τη δυνατότητα για το κατευθείαν κοίταγμα βαθιά μέσα στα μάτια των άλλων, χωρίς την ανάγκη να τα κατεβάσω από ενοχή ή από ντροπή, πως κάτι δεν έχω χειριστεί ή κάνει σωστά.  Οι άλλοι πάλι…