«Εμπρός, λοιπόν, καλοί μου διαδικτυακοί συνάδελφοι. Πάμε να τσακωθούμε για όλα τα σημαντικά»
Δεν Κρίνω...

«Εμπρός, λοιπόν, καλοί μου διαδικτυακοί συνάδελφοι. Πάμε να τσακωθούμε για όλα τα σημαντικά»

«Εμπρός, λοιπόν, καλοί μου διαδικτυακοί συνάδελφοι. Πάμε να τσακωθούμε για όλα τα σημαντικά»

Ο Γιώργος Λιάγκας αναζητά τον «μετρητή αξιοπρέπειας» που έχει χαθεί μέσα στο «μίσος και τον ρατσισμό» του διαδικτύου

Το ‘χουμε πει και θα το ξαναπούμε, κυρία μου. Σπίρτο είναι ο Έλληνας, έτοιμο να ανάψει δια ασήμαντον αφορμή. Είναι στο DNA μας ο τσακωμός βρε παιδάκι μου. Λες και η διαφωνία μάς θρέφει και μας γιγαντώνει σαν φυλή.

Και αν σκεφτούμε την ιστορία μας, τι ακριβώς είναι; Μια φυλή συνήθως διχασμένη, που βέβαια απέναντι στον κοινό εχθρό ενώνονταν και μεγαλουργούσε και μετά ξανά μανά τα ίδια. Διχασμός, διχόνοια και εμφύλιος.

Τώρα δε που τα πράγματα είναι απρόσωπα και η ψυχολογία του όχλου δεν χρειάζεται να βγει καν έξω για να δώσει τη μάχη πρόσωπο με πρόσωπο, αλλά το μόνο που χρειάζεται είναι το smartphone με κατεβασμένα τα ανάλογα σαιτ κοινωνικής δικτύωσης ή κοινωνικού φλερτ ή κοινωνικής κονόμας ή κοινωνικής απαξίωσης, πείτε τα όπως θέλετε, τα πράγματα φαντάζουν πιο εύκολα, καθώς η οποιαδήποτε ανθρώπινη αιδώς δεν υφίσταται πια, αφού ως επί το πλείστον κρύβεται πίσω από ψευδώνυμα ή καλά συγκεκαλυμμένα προφίλ.

Αλλά και επώνυμα να είναι τα προφίλ, πολύ πιο εύκολα πετάς την κακιούλα σου, γνωρίζοντας ότι δεν βλέπεις τον άλλον στα μάτια, απ’ ό,τι θα την έλεγες κατά πρόσωπο, με το ανάλογο κόστος και την πιθανότητα να χάσεις το δίκιο σου, στην ανταλλαγή επιχειρημάτων που σίγουρα θα ακολουθούσαν.

Όλο αυτό το πράγμα, το μόνο που έχει καταφέρει είναι να μας κάνει πιο δειλούς, πιο άτολμους και πιο ανέτοιμους να αναμετρηθούμε με όλα τα μεγάλα ή μικρά προβλήματα και έγνοιες της ζωής , που όταν έρθουν-και πάντα πιστέψτε με έρχονται- νομοτελειακά θέλουν την κανονική μας και όχι την διαδικτυακή μας προσωπικότητα παρούσα, ώστε να μπορέσει να τα αντιμετωπίσει.

Έχουν και ένα άλλο κακό τα social media κυρία μου. Έχουν την τάση να γίνονται χειρότερα από όλα αυτά τα κακά που υποτίθεται ότι μάχονται.

Παλαιότερα την πρόσβαση στην πληροφορία την είχαν λίγοι. Βέβαια για να μην τρέφουμε αυταπάτες, την ουσιαστική και χρήσιμη πληροφόρηση, ακόμα λίγοι την έχουν και είναι αυτοί οι ισχυροί που τα ‘κονομάνε και που αποφασίζουν για τις τύχες όλων μας, αλλά αυτό είναι ένα άλλο πονεμένο κεφάλαιο.

Την δε πρόσβαση σ’ αυτό που λέμε “διαμόρφωση της κοινής γνώμης” πάντα την είχαν ακόμα λιγότεροι.

Και ξάφνου γίνεται η επανάσταση. Το πράγμα αλλάζει και φαίνεται ότι και ο απλός άνθρωπος έχει την ίδια δύναμη με τον ισχυρό.

Ξαφνικά μέσω του Instagram, του Facebook και του Twitter, μπορεί ο οποιοσδήποτε να πει τη γνώμη του για τον οποιονδήποτε και αν αυτή η γνώμη γίνει μαζική, να επιβάλει αλλαγές, να φέρει νέο αέρα, πιο δημοκρατικό, πιο ελεύθερο, πιο προοδευτικό, πιο διανοουμενίστικο και ουσιαστικό για τα μεγάλα και σημαντικά.

Να μιλήσουμε για την κλιματική αλλαγή, για τις νέες μορφές ενέργειας, για την βίαιη αντιμετώπιση του ανθρώπου στο περιβάλλον του, για την παιδεία, για τις ανθρώπινες σχέσεις, για την αποδοχή του νέου, για την αποδοχή του διαφορετικού, να δούμε πώς πραγματικά θα γίνουμε καλύτεροι δηλαδή…

Έτσι θα πρεπε να ‘ναι. Βλέπετε, κυρία μου, πουθενά εσείς, να είναι όντως έτσι;

Αντί να αξιοποιούμε το νέο με νέα ήθη, το αντιμετωπίζουμε ως ένα μέσο να βγάλουμε στην επιφάνεια τον παλιό σταθερά κακό μας εαυτό.

Και η παγίδα είναι ότι αντί όλο αυτό να μας πάει ένα βήμα πιο μπροστά, μας βγάζει ακραία ανθρώπινα ένστικτα, που μόνο πίσω μπορούν να μας κρατήσουν.

Κακία, μίσος, ρατσισμός, ψευτομαγκιά και ψευτοτσαμπουκάδες. Ό,τι ακριβώς δηλαδή θα πρεπε να καταπολεμηθεί από το νέο, είναι αυτό που απλώς με άλλον τρόπο γίνεται.

Δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Απλά στη νέα όψη συμμετέχουν περισσότεροι ιεροεξεταστές έτοιμοι και αυτοί να κατασπαράξουν, τις περισσότερες φορές χωρίς δικαιοσύνη, χωρίς ουσία, χωρίς λογική, χωρίς μετρό και κυρίως χωρίς στόχο.

Εμπρός, λοιπόν, καλοί μου διαδικτυακοί συνάδελφοι. Πάμε να τσακωθούμε για όλα τα σημαντικά.

Από το αν τα μοντέρνα λαμπιόνια που μπήκαν φέτος στον χριστουγεννιάτικο στολισμό στην Βασιλίσσης Σοφίας είναι καλύτερα από τα παλιά, από το αν ο στολισμός της πόλης πρέπει να γίνεται μεταμοντέρνα (κάτι τέτοια διάβασα) ή με τον παραδοσιακό τρόπο με αγγελάκια, φάτνες και αστέρια, μέχρι και για το αν η Ασημίνα που μόλις αποχώρησε από το GNTM δικαιούται να φορέσει μπλούζα με κοινωνικό μήνυμα, ούσα καλεσμένη την επόμενη μέρα στην πρωινή εκπομπή του σταθμού που προβάλλει το πρόγραμμα, ή αν καλά έκαναν οι υπεύθυνοι και της το απαγόρευσαν.

Και ξέρετε εσείς, εεεε. Για να ‘χουν ουσία και αναπαραγωγή όλα αυτά, πρέπει να χάσουμε το μέτρο. Πρέπει να περάσουμε πάνω από την υπερβολή, πάνω από την απαξίωση, πάνω από αυτά που ακόμα και ο “μετρητής αξιοπρέπειας” που όλοι έχουμε μέσα μας μάς επιβάλλει να σταματήσουμε…

Και κάτι τελευταίο, κυρία μου, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου σήμερα.

Και επειδή όλοι συνηθίζουμε τώρα τα Χριστούγεννα -και μιλάω και για μας τους τηλεοπτικούς- να βγάζουμε την όψιμη φιλανθρωπία μας. Και όχι δεν το λέω για κακό. Έτσι κι αλλιώς ακόμα και μια φορά τον χρόνο να μας προκύπτει, ακόμα και για τα μάτια του κόσμου να το κάνουμε, ή και από τύψεις για ό,τι κακό μπορεί να έχουμε προκαλέσει στη ζωή, μόνο χαρά μπορούμε να δώσουμε με αυτή τη συνθήκη της κοινωνικής προσφοράς.

Καλό όμως είναι, αυτή η τάση να μας βγαίνει πιο συχνά, χωρίς κάμερες, χωρίς Facebook και Ιnstagram, χωρίς την ανάγκη να το κάνουμε για να πούμε ότι το κάναμε.

Ας είναι το μυστικό του μυαλού και της ψυχής μας, γιατί από αυτή τη “συνωμοσία” είναι σίγουρο ότι θα βγούμε κερδισμένοι.

Έτσι, απλά, αγνά, ουσιαστικά και με ειλικρίνεια. Εκεί που η ανθρωπιά του καθενός αναμετράται με την ανάγκη του φαινεσθαι και βγαίνει νικήτρια.