Είναι η τελευταία φορά που τα λέμε γραπτά μέσα στο 2018. Δύσκολο να αποφασίσω τι να γράψω. Κάτι συγκλονιστικό εντός συνόρων, άξιο σχολιασμού, δεν έχει συμβεί τις τελευταίες μέρες. Άρα, να πάω στην εύκολη λύση: Ανασκόπηση για τη χρονιά που φεύγει. Ή αλλιώς, κερδισμένοι και χαμένοι. Διαλέγετε και παίρνετε.
“Εξάλλου στην Ελλάδα η πολιτική ιστορία επαναλαμβάνεται με σχεδόν βαρετή μαθηματική ακρίβεια”
Μα τι να γράψω όμως; Για τα πολιτικά; Εκεί που ο Αλέξης φεύγει λιγότερο τσαλακωμένος απ’ ότι θα ‘θελαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι και ο Κυριάκος έρχεται με μικρότερη φόρα απ’ ότι θα ήλπιζαν οι θιασώτες του; Και όχι δεν μιλάω κομματικά. Εξάλλου στην Ελλάδα η πολιτική ιστορία επαναλαμβάνεται με σχεδόν βαρετή μαθηματική ακρίβεια. Ο ένας έρχεται με την ελπίδα για το καλύτερο, ο άλλος φεύγει έχοντας απογοητεύσει τους πάντες, ελπίζοντας σε δεύτερη ευκαιρία εκεί που ισχυρίζεται ότι θα ‘ναι πιο ώριμος. Μέχρι να ξαναφύγει ο πρώτος, που είναι σίγουρο ότι θα απογοητεύσει και αυτός με τη σειρά του και να ‘ρθει ο επόμενος, που θα υπόσχεται τα πάντα μέχρι να μας απογοητεύσει κι εκείνος. Αφήστε καλύτερα. Είναι τόσο σιγουράκι όλο αυτό, που αν παιζόταν στο στοίχημα, μηδενική απόδοση θα έδινε. Δεν έπαιζα καλύτερα ότι θα ‘πεφτα πάνω στον Κυριάκο όλως τυχαίως στα πανέμορφα Ζαγοροχώρια. Πιο πολλά θα έπιανα. Παρεμπιπτόντως φιλικός και άνετος.
Άρα αφού καίμε τα πολιτικά, μονόδρομος, να πάω στην τηλεόραση.
“Εδώ τόσα χρόνια κρίνουν την τηλεόραση άνθρωποι που δεν την αγαπούν, όχι γιατί μισούν το μέσο, αλλά γιατί μισούν το γεγονός ότι αυτοί δεν κάνουν κάτι σ’ αυτό”
Μα πώς είναι δυνατόν να γράψω για την τηλεόραση, σκέφτομαι, όταν είμαι μέρος αυτής; Μπορώ να βγω να κρίνω ανθρώπους που κάνουν την ίδια δουλειά με μένα;
Και γιατί να μην μπορώ δηλαδή; Ρητορικόν… Εδώ τόσα χρόνια κρίνουν την τηλεόραση άνθρωποι που δεν την αγαπούν, όχι γιατί μισούν το μέσο, αλλά γιατί μισούν το γεγονός ότι αυτοί δεν κάνουν κάτι σ’ αυτό. Όχι συνάδελφοι, προφανώς και δεν αναφέρομαι σε όλους. Υπάρχουν και τηλεκριτικοί που εκτιμώ.
Άρα, γιατί να μην πω και γω τη γνώμη μου. Δεν κατάλαβα! Στο τέλος, τέλος γνωρίζει καλύτερα αυτός που δεν έχει περάσει έξω από studio, ούτε κατά τύχη ή αυτός που δίνει τη μάχη καθημερινά και επί χρόνια;
Δικαιούμαι λοιπόν ή δεν δικαιούμαι δια να κρίνω, εγώ που τόσο αυστηρά κατά καιρούς έχω κριθεί;
Και αν βγουν και πουν πως όλα αυτά που θα γράψω έχουν να κάνουν με την υποτιθέμενη πιθανή ζήλια μου επειδή εγώ φέτος είμαι εκτός; Και αν πουν ότι θα γράψω καλά γι’ αυτούς που δεν αποτελούν κίνδυνο και θα «θάψω» του υποτιθέμενους ανταγωνιστές μου; Που να μπλέκω τώρα.
Πάει λοιπόν κι αυτό. Το κάψαμε.
“Έχω βαρεθεί να διαβάζω απίστευτα σενάρια επιστημονικής φαντασίας που αφορούν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μου, με ρεπορτάζ που η σχέση τους με τη αλήθεια είναι τόσο κοντινή, όσο το ότι αρχίζω πάλι δίαιτα”
Άρα τι μένει για να γράψω; Ποιον να κρίνω χωρίς να παρεξηγηθώ; Και ποιος μπορεί να ανεχθεί την κριτική μου;
Μονόδρομος. Θα γράψω για μένα! Όχι, γιατί νομίζω ότι η γη γυρίζει γύρω μου, αλλά γιατί έχω βαρεθεί να διαβάζω απίστευτα σενάρια επιστημονικής φαντασίας που αφορούν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μου, με ρεπορτάζ που η σχέση τους με τη αλήθεια είναι τόσο κοντινή, όσο το ότι αρχίζω πάλι δίαιτα.
Και έφτασε η μεγάλη ώρα. Πρέπει να δείξω ταπεινότητα. Άσε τα θετικά να τα πούνε άλλοι. Έτσι δεν πρέπει; Εγώ Θα πρέπει να μιλήσω για τα λάθη μου, για τις παραλείψεις, για τις υπερβολές μου και για τις φορές που έστω και άθελα και χωρίς εμμονή και σκοπιμότητα, αδίκησα ανθρώπους με την κριτική μου. Μα πόσο βαρετό και αναμενόμενο όλο αυτό.
«Ουδέποτε έχω τροφοδοτήσει θεωρίες συνωμοσίας»
Εδώ χρειάζεται… αίμα. Να βγω να αποκαλύψω και να βρίσω τους κακούς ή τον κακό, που με κράτησε φέτος εκτός και να παραθέσω αποδείξεις και ονόματα για την μεγάλη πλεκτάνη που εξυφαίνεται εναντίον μου.
Και δε λέω, μπορεί και να ‘ναι έτσι. Τι νόημα έχει όμως όλο αυτό; Και πόσο μικρόνοο, ανούσιο και επιφανειακό είναι; Και τι έχει να προσφέρει στον οποιονδήποτε σοβαρό, παρά μόνο σε όσους αναζητούν την ίντριγκα με την υπερβολή ακόμα και το ψέμα;
Θα σας απογοητεύσω λοιπόν. Εξάλλου κάποια πράγματα πρέπει να τα κρατάμε για μας. Δεν είναι όλα προς κοινοποίηση. Ας το πάρουμε απλά το πράγμα. Πολλές φορές στη ζωή βρε αδελφέ, συναντιέσαι με ανθρώπους που απλά δεν ταιριάζουν τα χνώτα σας. Και ας μείνουμε σε αυτό. Πέρα και μακριά από ιστορίες συνωμοσίας, που οι γνωρίζοντες ξέρουν ότι ουδέποτε έχω τροφοδοτήσει ή δημιουργήσει.
Εξάλλου, δεν μ’ άρεσε ποτέ να κλαίγομαι. Θα ‘ταν και προκλητικό να το κάνω εγώ που η ζωή, η επαγγελματική, πολλά, πάρα πολλά μου έχει προσφέρει έως τώρα.
Δεν ξέρω πραγματικά τι θα γίνει στο μέλλον και αυτή είναι η μόνη αλήθεια. Δεν ξέρω τι και πότε θα ξανακάνω τηλεοπτικά.
Ευχαριστώ όλους εσάς που από πραγματικό ενδιαφέρον η από περιέργεια, μου στέλνεται πολλά όμορφα μηνύματα. Τα θεωρώ υπερβολικά αυτά που μου γράφετε. Έτσι κι αλλιώς όλα για κάποιον λόγο γίνονται, που συνήθως τον ανακαλύπτουμε σε χρόνο πολύ μεταγενέστερο.
Και τι έγινε όμως. Η πραγματική ζωή είναι εκτός. Είναι μ’ αυτούς που πραγματικά αγαπάς και σ’ αγαπάνε. Και αυτό είναι και το μήνυμα αυτών των ημερών.
Δώστε αγάπη και ουσιαστικές ευχές. Δώστε και ανταλλάξτε θετική ενέργεια με όλους τους ανθρώπους γύρω σας. Έτσι μόνο θα ξορκίσουμε το όποιο κακό και θα μεγιστοποιήσουμε τις πιθανότητες να μας συμβούν όλα όσα πραγματικά θα θέλαμε για το μέλλον και την ευτυχία μας.
