«Πατέρας και γιος»
Ο Πέτρος πάει παντού

«Πατέρας και γιος»

«Πατέρας και γιος»

Ο Πέτρος που πάει παντού… Ε, όχι και παντού!

Είπα να γράψω για την τηλεόραση και εγώ και με είδα περικυκλωμένο από τους ειδήμονες του θέματος, μόνο που δεν με έδειραν! Λιάγκας, Ουγγαρέζος, η θεά Γκολεμά και ο Νίκος Γεωργιάδης το έχουν κάψει! Και το μυαλό τους μαζί, μιλώντας συνέχεια για την τηλεόραση αλλά και το ίδιο το θέμα. Τι βίτσιο έχουν κι αυτοί οι άνθρωποι. Τι βλέπουν κάθε μέρα!

Τα πετυχαίνουν όμως τα περισσότερα. Και τι να γράψω για τηλεόραση αφού πρέπει να εξομολογηθώ ότι δεν βλέπω. Καθόλου όμως. Ούτε ειδήσεις. Μου είπε ο ψυχίατρος ότι αν τις βλέπω θα με βυθίσουν ακόμα χειρότερα στο βάθος του Τιτανικού.

Και έτσι σκέφτηκα να κάνω εγκαίνια με τα μαθήματα που παίρνω τελευταία, εντατικά, τρεις τέσσερις φορές την εβδομάδα με σκοπό μπας και γίνω καλύτερος άνθρωπος και ίσως και λίγο πιο έξυπνος. Το θέμα είναι ο μπαμπάς και ο γιος και τι τελικά σου μαθαίνει ένα 12χρονο.

Εγώ μεγάλωσα σε γενιές που ένα 12χρονο δεν μπορούσε να σου μάθει τίποτα, γιατί έτσι έλεγαν οι γονείς τότε: Σκάσε και κολύμπα. Αγάπη υπήρχε, χάδια υπήρχαν αλλά και όχι και να λες και άποψη στα σοβαρά.

Κι όμως, τα 12χρονα έχουν πια και ενημέρωση και απόψεις. Κουφό αλλά πραγματικό.

Άποψη π.χ. αν ήταν καλή ταινία το “Κάποτε στο Χόλιγουντ” ή ο Τζόκερ (και να είναι και σωστή) ή γιατί η R n B κουράζει σιγά σιγά αλλά και η μίξη της με τη ρέγκετον (J Balvin, DJ Snake, Maluma κλπ ) είναι πιο χαζοχαρούμενη από τη Ραφαέλα Καρά και να ανακαλύπτει τον Bon Jovi και την Joan Jett. Αφήνω απ’ έξω βέβαια ότι ενώ παριστάνω τον dj αυτή την εποχή (επιστρέφοντας σε κάτι που έκανα από τα 18 μου στον Βόλο, στο Sanitarium που έπαιζε ροκ στα 70s απέναντι στις ντισκοτέκ) έρχεται ο πιτσιρικάς κάθε εβδομάδα και μου κουβαλάει ό,τι καινούριο υπάρχει. Και δεν φτάνει αυτό. Κάθεται και μου λέει τα μπάτζετ των ταινιών του Χόλυγουντ, τα ratings που πήραν οι πρώτες προβολές και ότι δεν καταλαβαίνει γιατί ο Τσίπρας φοράει πάντα μεγαλύτερο νούμερο σακάκι από αυτό που έπρεπε και πάει να πατήσει το μπατζάκι.

Πάντως το τραγούδι που ακούμε στο repeat αυτόν τον καιρό είναι ένα παλιό και κλασικό:

Έχω χάσει πολλά στοιχήματα μαζί του τελευταία για χρονολογίες που βγήκαν ταινίες ή ποιο ήταν το καστ πχ του τρίτου Νονού. Καλά που τα λέμε οι δυο μας και δεν μας ακούει κανένας τρίτος, να γίνω εντελώς ρεζίλι. Τα ίδια μας συμβαίνουν και με το NBA. Ηλικίες, πόντοι, ριμπάουντ.

Εδώ κάποιος, επειδή μιλάω για τον γιο, θα έλεγε ότι τελικά ο έρωτάς σου είναι ο γιος σου. Μπα, μα την Παναγία, δεν υπάρχει διαχωρισμός έρωτα και αγάπης στα παιδιά, απορώ πως κάποιοι δηλώνουν μεγαλύτερη αδυναμία σε ένα από τα παιδιά τους. Δεν διαιρείται το 100 δια 3, άρα 33,3 το κάθε παιδί. Είναι κόντρα στη μαθηματική λογική. Είναι 100% επί 3. Κάθε μέρα σε πιάνει μεγαλύτερη αδυναμία και έρωτας με ένα από τα παιδιά και κυρίως όχι με αυτό που «πέτυχε» κάτι αλλά με αυτό που τραβάει ζόρι σε κάτι.

Ο γιος απλά για έναν πατέρα, παρότι ότι δεν είναι το μονάκριβο (αν έχεις κι άλλα παιδιά), είναι το πιο κοντινό στο να κάνεις κοινά πράγματα. Εντάξει, έπαιζα με τις κόρες αλλά ότι έστηναν τα κουζινικά τους, έντυναν τις κούκλες τους την “έκανα” με μικρά πηδηματάκια. Πάλι καλά που έρχονταν στο γήπεδο να δούμε μπάσκετ τον Ολυμπιακό.

Με τον πιτσιρικά έχουμε τα ίδια ενδιαφέροντα σε όλα εκτός από ένα. Τις γυναίκες. Όλοι σχεδόν οι πιτσιρικάδες στην Α’ γυμνασίου, μουτσουνιάζουν και δυσανασχετούν όταν τους μιλάς για γκόμενες. Ντρέπονται ακόμα. Μισόλογα…. Το πάνε στα μουλωχτά μεταξύ τους, την ίδια στιγμή που τα κορίτσια σε αυτή την ηλικία ξεσαλώνουν με όλους τους τρόπους στο φλερτ και σε κανά δυο χρόνια ξεσαλώνουν επί παντός επιστητού… Σόρι αλλά έτσι είναι.

Φέτος λοιπόν θα υποφέρουμε. Είμαστε πρώτη γυμνασίου και οι συμμαθήτριες κοιτάνε τους μεγαλύτερους. Δημοτικό δεν έχει για να μας κοιτάνε οι μικρότερες και να τους κάνουμε τον καμπόσο. Οπότε θα την πιούμε μαθαίνοντας μόνοι μας. Τα πάντα αρχίζουν και μαθαίνονται σε αυτή την ηλικία. Και δεν το ζορίζεις το παιδί σαν βλαμμένος πατέρας φαλλοκράτης ντε και καλά να βρει γκόμενα σε αυτή την ηλικία. Άστο, έρχεται μόνο του.

Αλλά υπάρχουν και φιλοσοφικά μαθήματα ξέρετε. Χαμογελάς και γελάς πολύ εύκολα και πηγαίνεις με τον ρου των πραγμάτων. Go with the flow. Ένας χωρισμένος πατέρας κάθεται πολλές ώρες με το παιδί, μπορεί και 50 μαζεμένες μέσα σε ένα ΠΣΚ. Ποτέ δεν θα ξόδευε αυτόν τον χρόνο μέσα στον γάμο, γιατί απλά δεν γίνεται. Το βλέπεις το πρωί, αν ξυπνήσεις νωρίς και καμιά ώρα το βράδυ. Και μετά όταν υπάρχουν διακοπές. Τώρα έχεις ώρες επί ωρών μαζί του, κουβαλάς και τις ενοχές σου.

Εκεί διαπιστώνεις ότι ένα δωδεκάχρονο γελάει εύκολα, χαμογελάει ακόμα πιο πολύ, με πάρα πολύ απλά πράγματα και κυρίως με τα κρύα και σχεδόν πάντα, politically incorrect ανέκδοτα που λένε οι πιτσιρικάδες μεταξύ τους. Δεν υπάρχει μπινελίκι που να μην το ξέρουν, άλλωστε σε αυτό βοήθησε απλόχερα η σκηνή της Trap, δηλαδή ο Sin Boy, o Snik, ο Hawk αλλά και οι Youtubers σαν τις “Μύγες”, που πέρασαν τα μπινελίκια από το δημοτικό κατευθείαν στο πανεπιστήμιο.

Εγώ δεν χαλιέμαι με αυτό, για δεν είμαι και το υπόδειγμα του politically correct ούτε και τους υποκριτή ελπίζω. Τα ίδια ήξερα και ‘γω πριν 50 χρόνια στον Βόλο. Τότε που ξημεροβραδιαζόμαστε στις αλάνες χωρίς κάποιον να μας πηγαίνει ούτε στο σχολείο, ούτε στα φροντιστήρια. Άλλωστε βλέπω ότι τα παιδιά τα αντιμετωπίζουν όλα αυτά με χιούμορ αλλά και κράξιμο. Από τη μία γουστάρουν να τα ακούν και από την άλλη τα “κράζουν”. Μου τα βάζει να τα ακούω μέσα στο αυτοκίνητο όταν πηγαίνουμε για μπάσκετ και ξελιγώνεται στα γέλια.

Σε ξε-αγχώνει το παιδί γιατί όπως είπα παραπάνω πάει με τον ρου των πραγμάτων. Αν κάτι δεν πάει καλά μια μέρα στο σχολείο ή στο μπάσκετ σου λέει «μη στεναχωριέσαι μπαμπά, θα πάει αύριο». Και πάει, αν είναι πειθαρχημένο το παιδί. Και για το αν είναι πειθαρχημένο ή είναι Μπούλης (από το bullying) ή τζαζεμένο, δεν φταίει αυτό, εσύ και η μάνα του φταίτε. Οπότε χαμόγελο και go with the flow, το ‘μαθα κι αυτό.

Τι άλλο κάνουμε; Βλέπουμε ταινίες στο Netflix με τα πόδια πάνω στο τραπέζι. Πάει ο καθένας στην τουαλέτα με ένα ipad και κάθεται μισή, μια ώρα (μη φρικάρετε κυρίες μου). Κάνουμε και διαγωνισμό πορδής κάτι που ποτέ δεν σκέφτηκα να κάνω μπροστά στα κορίτσια μου.

Α! Τώρα που είπα αυτό. Μέχρι τα 35 μου περίπου πίστευα ότι οι γυναίκες πάνε τουαλέτα μόνο για τσίσα. Πίστευα ότι για το άλλο δεν πάνε, νόμιζα ότι φεύγει στον αέρα. Γιατί απλά δεν το είχα δει ποτέ να συμβαίνει και ποτέ δεν μπήκα σε τουαλέτα που να μη μοσχομυρίζει. Και μετά σου λένε γιατί οι γυναίκες είναι δυσκοίλιες.

Τι άλλο κάνουμε με το γιο; Πηδάμε από ψηλά βράχια στη θάλασσα και η μάνα του ψιλοφρικάρει όπως κάθε μάνα. Κάνουμε κόντρες με τα go cart και μου ρίχνει στα αυτιά και το δικαιολογώ επειδή είναι ελαφρύτερος. Κάνουμε κόντρες στο κολύμπι και κάθε χρόνο με πλησιάζει ένα δυο μέτρα γιατί κάνει έξι προπονήσεις την εβδομάδα όπως έκανα κι εγώ μικρός. Παίζουμε μπάσκετ ένας προς έναν μετά την προπόνησή του.

Καταλήξαμε ότι μας αρέσουν οι μελαχρινές στην τηλεόραση, τύπου Βεργκάρα αλλά και κάτι μικρότερες τύπου Ρατακόφσκι και Σελίνα Γκόμεζ (κι ας είναι τάπα), εκτιμούμε τις καμπύλες, σιχαινόμαστε όμως και οι δυο την Καρντάσιαν. Όλο «ίου» κάνει όταν τη βλέπει και μου λέει «Άλλαξέ το μπαμπά! Αυτή δεν είναι γυναίκα, είναι πλαστικό μπαλόνι» μου λέει. «Και όλο τσακώνεται αυτή η οικογένεια, τι νούμερα είναι μπαμπά»

Δεν έχουμε αφήσει καμιά ταινία δράσης από 2-3 φορές σε επανάληψη- ονειρευόμαστε και οι δυο να παίξουμε σε ένα sequel του Fast and Furious αλλά σιγά σιγά αρχίζουμε και «κουλτουριαζόμαστε» λίγο με κάτι τύπου Τζόκερ και “Κάποτε στο Χόλιγουντ” όπως έγραψα στην αρχή.

Με αυτά και με τα άλλα, σήμερα Παρασκευή που γράφω το κείμενο, περιμένω πότε θα πάει 8 για να έρθει ο πιτσιρικάς σπίτι για να ξεκινήσουμε το ΠΣΚ. Αυτό γίνεται κάθε εβδομάδα, όχι κάθε 15, εκτός αν υπάρχει δουλειά εκτός Αθηνών. Ξεκινάει ωραία το πρόγραμμα. Τρώμε στην ξεπέτα κάτι που θα μαγειρέψω (ο γιος μου νομίζει ότι είμαι ο πιο καλός μάγειρας στον κόσμο, πέρα ότι είμαι πιο δυνατός από τον Στέιθαμ…) ή θα παραγγείλουμε και φεύγουμε κατευθείαν για το ΣΕΦ, όπου ο Ολυμπιακός παίζει με τη Zenith Αγίας Πετρούπολης. Είπαμε να βάλουμε και δυο κόκκινα μπουφάν, σαν τους αδερφούς Κατσάμπα.

Όχι, πείτε μου λοιπόν έναν λόγο γιατί να μην περιμένω σχεδόν με αγωνία να έρθει αυτό το Σαββατοκύριακο, Θα μπορούσε να μου πείτε, Για γυναίκα. 50 ώρες σερί με γυναίκα δεν βγαίνουν… Μπάσκετ δεν θα παίξουμε, ματς στην τηλεόραση δεν θα δούμε, αλλά κανά συναισθηματικό ή κουλτουριάρικο φιλμ το βράδυ, και θα πρέπει να ανοίξουμε καμιά κουβέντα για το πού πάει αυτή η σχέση οπότε για να βουλώσω στόματα θα πρέπει να δω και το GNTM. Άσχετο, αλλά τι φτάσαμε να θεωρούμε καλά μοντέλα, ρε σεις.

Υ.Γ 1 Μισώ τη μέρα που του πήραμε κινητό τηλέφωνο. Μισώ το laptop του. Εμένα και τον γιο μου δεν θα μας χωρίσει καμία γκόμενα, αυτά τα δυο θα μας χωρίσουν. Και θα τον χωρίσουν και με τη μάνα του. Τι πετριά έχουν φάει. Εκεί που βλέπαμε μια χαρά ταινία, τώρα ανοίγει το κινητό και παίζει ταυτόχρονα ενώ παίζει και γινόμαστε κώλος. Πάει να παίξει με το laptop αυτό το fortnite που είναι όλα βαρεμένα και ανοίγει και το κινητό μπροστά και παίζει ταυτόχρονα. Ένας υπόγειος πόλεμος έχει ξεκινήσει ανάμεσά μας. Γι’ αυτό κατασχέθηκαν κοινή συναινέσει, τα όργανα αυτά του διαβόλου μέχρι νεωτέρας! Άλλωστε οι καλύτεροι φίλοι είναι αυτοί που βγαίνουν αλώβητοι από έναν μεγάλο πόλεμο και αυτό δεν στο μαθαίνει ο γιος σου, εσύ του το μαθαίνεις.

Υ.Γ 2 Εννοείται ότι όλα τα παραπάνω που έγραψα αφορούν τις χαζομάρες που κάνουν δυο άντρες στον ελεύθερο χρόνο. Όμως ένας πατέρας μιλάει με τον γιο του για όλα τα θέματα του κόσμου. Για συμπεριφορές, για πολιτική, για μέλλον.

Πιστεύω ότι οι μπαμπάδες πρέπει να εμπνέουν τα παιδιά. Για το καλό, το όποιο καλό. Και πέρα από την πλάκα εγώ με τον γιο μου το έχουμε ξεκαθαρίσει. Μπορεί να «παίζουμε» σαν φίλοι, αλλά δεν είμαστε φίλοι. Φίλους έχει πολλούς, μπαμπά έχει μόνο ένα. Όπως κι εγώ έναν γιο.